Heimilisritið - 01.10.1949, Page 30

mundi Viktor allt í einu eftir
því, að hann hafði mælt sér mót
við' einhvern mann vegna áríð-
andi málefnis. Aldrei hafði hann
verið jafnlíkur dólgi í kvikmynd
og þegar hann kvaddi þau og
fór.
„Eg skil bara ekki hvers
vegna hann kom með þig
hingað“, sagð'i Linda.
Georg var háalvarlegur á
svipinn, en það var glettnis-
glampi í brúnu augunum hans.
„Hann hélt að við myndum
verða eins og hver önnur fífl.
Ekki gat hann rennt grun í, að
við værum svona góðir vinir,
ha?“
Og Linda sagði jafnalvarleg:
„Ég er svo fegin, að við'
skyl'dum hittast aftur“.
ENDIR
Halldóra B. BJÖRNSSON:
GEKK ÉG ÚT í SKÓGINN
Gekk ég út í skóginn,
þar sem skugga bar á.
Heyrði ég ótal ævintýr
álfunum hjá.
Hlusta ég við hamrana;
húmar á fjallastig.
Það fegursta er eftir enn
og á að vera um þig.
Það er enn þá ósagt
hjá álfunum geymt,
en bráðum hef ég heyrt það eitt
— hinum öllum gleymt.
28
HEIMILISRITIÐ