Heimilisritið - 01.10.1949, Side 55

En hún gekk nær honum og lagði
hönd sína á hönd hans, en hann hafði
látið hana hvíla á stólbaki.
„Marcia, gerðu þetta ekki!“
„Ég má til!“ sagði hún og kipraði
augun. „Ég má til að koma við þig,
Fergus, til þess að finna, að það sé í
raun og veru þú. Ég hef aldrei verið
svona áður, en ég hef heldur aldrei ver-
ið svona ástfangin ..
„Þú veizt ekki, hvað þú ert að segja,“
sagði hann hvasslega, en dró samt ekki
höndina til sín. Henni fannst hún titra
ofurlítið og hún færði sér strax í nyt
sigur sinn.
„Fergus, geturðu ekki komið héðan
núna?“
„Ekki strax. Ég verð að vera við
höndina, þegar sjúklingurinn vaknar“.
„Ertu svo laus?“
„}á, en það ert þú ekki. Ég hef gott
minni, Marcia. Þú átt að taka þátt í
góðgerðasýningu í kvöld og á eftir ætl-
arðu með félögum þínum til E1 Pancho.
Þú sagðir mér þetta í síðustu viku“.
„Já — í síðustu viku!“ sagði hún
stutt í spuna.
„Hlustaðu nú á mig, Marcia. Ég hef
cngan rétt til að eyðileggja áform þín
og ætla ekki heldur að gera það. Þess
vegna skaltu fara heim og gleyma því,
að ég er til — þangað til ég hringi í
þig“-
„Þú crt þegar búinn að eyðileggja
allt, allt“, muldraði hún. „Ég hef ekki
framar ánægju af neinu, sem mér þótti
gaman að áður. Ég finn ekkert bragð
af matnum, mér þykir ekkert varið í
áfengi, og mér leiðist fólk. Ó, Fergus,
hvað eigum við að gera?“ Hún horfði
á hann eins og þrjózkulegt barn, það
var gremja í augum hennar og varirn-
ar titruðu.
„Marcia, gerðu nú eins og ég hef
’sagt. Farðu nú, ég skal hitta þig
seinna".
„Heima?“
„Já! Við getum farið og borðað ein-
hvers staðar saman“. Hann hló, en var
óstyrkur. „Þér mun þykja gaman að
heyra það, Marcia, að ég er hræddur
við þig, af því að ég hef ekki við þér •—•
ég skil þig ekki einu sinni“.
„Ástin mín ..
Hún tók töskuna sína og hanzkana
og gekk framhjá honum og ilmurinn
frá henni lék um vit hans. Hún sneri
sér við í dyrunum og leit enn einu sinni
á hann.
„Þú heyrðir það, sem ég sagði, var
það ekki? Ástin mín . ..“
„Jú, ég heyrði það“, sagði hann,
strangur á svipinn.
„Ágætt — hugsaðu þá um það!“
Hann stóð kyrr eftir að hún var far-
in. Og svo — rétt á eftir kom Allison
inn.
„Góðan daginn, Fergus“.
„Ó, Allison“, sagði hann annars hug-
ar, „góðan daginn'1.
MARCIU VAR svölun í því og á-
nægja að segja Dick, að hún efaðist urn,
að hún myndi nokkurn tíma giftast
honum og hann gæti sjálfur ráðið, hvort
hann færi áfram með hana á skemmti-
staði eða ekki.
„Nú, málum er þannig háttað“, sagði
hann og hnyklaði brúnirnar. Hann var
alls ekki ljótur, þegar hann var ekki í
slæmu skapi. Hann var hár og krafta-
legur og alltaf reiðubúinn, þegar þurfti
HEIMILISRITIÐ
53