Heimilisritið - 01.10.1951, Qupperneq 5

gift, verður þú að losna við Jeevcs.“
Það var á þessu stigi málsins, að ég
kippti til sleifinni og sendi sex kartöfl-
ur, ljúffengustu tegundar, í loftköstum
yfir á hliðarborðið, svo að Spenser glápti
á eftir þeim eins og gamall og glöggur
sporhundur.
„Losna við Jeeves!“ stundi ég.
„Já, mér fellur hann ekki.“
„Mér fellur hann ckki,“ sagði Agata
frænka.
„En það get ég ekki. Ég meina —
nú, ég kæmist ekki af einn dag án
Jeeves."
„Þú verður að gera það,“ sagði Hon-
oría. „Mér fellur hann alls ekki.“
„Mér fellur hann alls ekki,“ sagði
Agata frænka. „Og hefur aldrei."
Ofboðslegt, eða hvað? Mig hefur allt-
af grunað, að gifting væri einskonar
hreingerning, en aldrei hefði mig órað
fyrir, að hún krefðist slíkrar hræðilegr-
ar fórnar. Eg sat í sljórri leiðslu það
sem eftir var borðhaldsins.
Meiningin hafði verið, ef ég man
rétt, að eftir hádegisverð fylgdi ég Hon-
oríu sem einskonar léttadrengur í búðar-
göngu niður Regcntstræti, en þegar
hún stóð upp og byrjaði að safna sam-
an hafurtaski sínu og mér, stanzaði
Agata frænka hana.
„Þú ferð, góða mín,“ sagði hún. „Ég
þarf að tala nokkur orð við Berta.“
Svo Honoría arkaði út, en Agata
frænka færði stól sinn nær mér og hóf
mál sitt.
„Berti,“ sagði hún, „Honoría bless-
unin veit það ekki, en það er komið
lítilsháttar babb í bátinn varðandi gift-
ingu ykkar."
„Svei mér! Þú segir ekki?“ sagði ég
og sá vonarglætu.
„Og það er ekkert alvarlegt, auðvit-
að. Það er einungis dálítið ergilegt.
Þannig er, að sir Roderick er orðinn
fremur erfiður viðfangs."
„Finnst ég ekki efnilegur? Vill leysa
upp líminguna? Jæja, máske er það rétt
há honum.“
„Vertu nú ekki með þessa fjarstæðu,
Berti. Það er ekkert svo alvarlcgt. En
ævistarf sir Rodericks er þess eðlis, að það
hefur því miður gert hann — yfir sig
varfærinn."
Ég var ekki með.
„Yfir sig varfærinn?“
„Já. Ég býst við það sé óhjákvæmi-
legt. Taugasjúkdómasérfræðingur með
hans miklu reynslu kemst varla hjá því
að líta mannkynið tortryggnisaugum.“
Nú sá ég hvcrt hún fór. Sir Roderick
Glossop, faðir Honoríu, cr alltaf kallað-
ur taugasjúkdómasérfræðingur, af því
það lætur betur í eyrum, en allir vita
að hann er einskonar kleppslæknir. Ég
á við, þegar frændi þinn, hertoginn, fer
að gefa sig, og þú kemur að honum í
bláu stofunni, stingandi hálmi í
hárið á sér, þá er Glossop gamli fyrsti
maður, sem þú sendir eftir. Hann tví-
stígur í kringum sjúklinginn og skoðar
hann hátt og lágt, talar um ofspennt
taugakerfi, og ráðleggur algerlega hvíld
og einveru og allt það. Svo til hver ein-
asta tiginborin fjölskylda { landinu hef-
ur einhverntíma sent eftir honum, og ég
býst við, að þetta starf — ég meina, að
þurfa sífellt að halda fólki meðan nán-
ustu ástvinir hringja til læknisins og
biðja um að senda vagninn — komi
manni til að líta á meðbræður sína með
tortryggum augum.
OKTÓBER, 1951
3