Heimilisritið - 01.10.1951, Qupperneq 6

„Þú meinar að hann álíti, að ég kunni
að vera bilaður, og kæri sig ekki um
bilaðan tengdason?" sagði ég.
Agata frænka virtist helzt gröm yfir
skilningsskerpu minni.
„Auðvitað hugsar hann sér ekki ncina
slíka fjarstæðu. Ég sagði þér, að hann
væri blátt áfram afar varfærinn. Hann
vill fullvissa sjálfan sig um, að þú sért
öldungis normal." Nú þagnaði hún, því
Spcnser kom inn með kaffið. Þegar
hann fór, hélt hún áfram: „Hann virð-
ist hafa heyrt ávæning af einhverri frá-
leitri sögu um, að þú hafir hnindið
Oswald syni hans í vatnið hjá Dittcr-
edge höll. Ötrúlcgt, auðvitað. Jafnvcl þú
myndir ekki gcra annað cins.“
„Ja, ég hallaðist svona upp að hon-
um, þú skilur, og hann stakkst út af
brúnni."
„Oswald sakar þig statt og stöðugt
um að hafa hmndið sér í vatnið. Það
hcfur gert Rodcrick órótt og því miður
komið honum til að leita upplýsinga,
og hann hefur frétt um Hcnry, vesa-
linginn, föðurbróður þinn.“
Hún leit á mig með töluvcrðum há-
tíðleik, og ég saup alvarlcga á kaffinu.
Við vorum scm sé að gægjast inn í fjöl-
skylduskápinn og líta á gömlu, góðu
bcinagrindina. Henry sálugi föðurbróð-
ir, þú skilur, var einskonar blettur á
skjaldarmerki Woosterættarinnar. Bezti
náungi inn við beinið, og mér var sér-
lega vel við hann, því hann hafði ætíð
verið greiðugur á aura við mig, þegar
ég var í skóla; en á því er enginn vafi;
hann gerði stundum ýmislegt skrítið,
hafði til dæmis ellefu kanínur í svefn-
hcrberginu sínu, og ég geri ráð fyrir,
að strangt tckið hafi hann verið með
meira eða rninna lausa skrúfu. Og hrein-
skilnislega sagt, hann rann skeiðið á
enda, hamingjusamur til hinsta dags og
öldungis umkringdur kanínum á ein-
hvers konar hæli.
„Það er auðvitað fráleitt,“ hélt Agata
frænka áfram. „Ef einhver af ættinni
hefði erft sérsinni Henrys aumingjans
— og það var ckkcrt annað né meira —
hefðu það orðið Claudc og Eustace, og
skarpari drengir cru vart til.“
Claude og Eustace vom tvíburar, og
höfðu vcrið með mér í unglingaskóla.
Þegar ég rifjaði það upp, fannst mér
sem „skarpir" væri einmitt orðið. Allt
skólamisscrið hafði farið í að bjarga þeim
úr einlægum kli'pum og óknyttavand-
ræðum.
Sjáðu bara hvað vel þcim gengur í
Oxford. Ernily fékk bréf frá Claude
urn daginn, og hann sagði, að þeir von-
uðust brátt ti! að verða valdir í afar
merkilcgan háskólaklúbb, scm nefndist
„Lcitcndurnir."
„Lcitendurnir"? Ég mundi ckki cftir
neinum slíkum klúbb á mínum tíma í
Oxford. „Að hvcrju leita þeir?“
„Claude gat þess ekki. Sannleikanum
eða Viskunni, brzt ég við. Þetta er ber-
sýnilega afar mcrkur klúbbur og heiður
að tilheyra honum, því Claude gat þess,
að Rainsby lávarður, sonur hertogans
af Datchet, væri cinn af umsækendun-
um. En nú erum við komin frá aðal-
atriðinu, sem er það, að sir Roderick
langar til að tala við þig í næði alein-
an. Nú treysti ég þér, Bcrti, til að vera,
ég segi ekki skynsamur, cn þó að
minnsta kosti skynsamlegur. Ekki að
flissa bjánalega, og reyndu að forðast
þetta frosna ýsuaugnaráð; geispaðu
4
HEIMILISRITIÐ