Heimilisritið - 01.10.1951, Qupperneq 12

þá bara fiskinn og hattinn."
Ég fór að fá skömm á piltinum.
„Settuð þér fiskófétið þar líka?“
„Nei, Eustace átti hann. Hattinn átti
Claude."
Ég hné máttlaus niður í stól.
„Heyrið mér, þér gætuð víst ekki út-
skýrt þetta nánar, eða hvað?“ sagði ég.
Pilturinn glápti á mig allundrandi.
„Hvað, vitið þér það ckki? Hvað þá!“
Hann roðnaði um allan helming. „Nú,
ef þér vitið ekkert um það, er ég ekkert
hissa, þó yður finnist allt þetta skrítið."
„Skríríð, var orðið.“
„Það var handa Leitendunum, þér
skiljið."
„Leitendunum?"
„Heldur blóðugur klúbbur í Oxford,
þér skiljið, sem mig og frændur þína
langar heldur að komast í. Maður verð-
ur að hnupla einhverju, þér skiljið, ríl
að vera kjörgengur. Einskonar minja-
grip, þér skiljið. Hjálm af lögregluþjóni,
eða dyrahamri eða citthvað, þér skiljið.
Salurinn er skreyttur með hlutunum á
árshátíðinni, og allir halda ræður og allt
svoleiðis. Heldur fjörugt! Jæja, við vild-
um helzt leggja okkur fram um að gera
þetta í fínum stíl, ef þér skiljið, svo við
komum til London til að aðgæta, hvort
við gætum ekki náð í eitthvað dálítið
óvenjulegt. Og við vorum furðulega
heppnjr strax frá byrjun. Claude frændi
yðar gat nappað virðulegan pípuhatt út
úr bíl, og Eustace frændi yðar komst yf-
ir álitlegan lax eða eitthvað hjá Harrod,
og ég nappaði þrjá prýðilega ketti, allt
á fyrsta klukkutímanum. Við vorum
afar hreyknir, get ég sagt yður. Og
þá kom vandinn að geyma hlutina,
þangað til lestin færj. Maður er svo an-
kanalegur, þér skiljið, að þvælast um
London með fisk og hóp af köttum.
Og svo mundi Enstace eftir yður, og
við komum allir hingað í bíl. Þér vor-
uð úti, en þjónninn sagði það væri allt
í lagi. Þegar við hittum yður, voruð þér
á svo hraðri ferð, að við höfðum ekki
tíma til að skýra frá þessu. Jæja, ég lield
ég taki hatrínn, ef yður er sama.“
„Hann er farinn.“
„Farinn?“
„Náunginn, sem þið nöppuðuð hann
frá, var einmitt maðurinn, sem borðaði
hádegisverð hér. Hann tók hattinn."
„Ó, svoleiðis! Vesalings Claude verð-
ur leiður yfir því. Jæja, en hvað um
ófétis laxinn eða eitthvað?"
„Vilduð þér líta á leifarnar?" Hann
virtist alveg niðurbeygður, þegar hann
sá viðurstyggðina.
„Ég efast um, að stjórnarnefndin
myndi taka við þessu,“ sagði hann dap-
urlega. „Það er ekki mikið eftir af
honum, ha?“
„Kettirnir átu hitt.“
Hann andvarpaði þungan.
„Engir kettir, enginn fiskur, enginn
hattur. Við höfum haft allt erfiðið fyrir
ekkert. Mér finnst það sannarlega hart!
Og ofan á það allt — hérna, mér þykir
sárt að biðja yður, en þér gætuð" víst
ekki lánað mér tíu pund, eða hvað?“
„Tíu pund? Til hvers?“
„Jú, sannleikurinn er sá, að ég verð
að skreppa og leysa Claude og Eustace
út. Þeir voru settir inn.“"
„Setrír inn!“
„Já. Þér sjáið, bæði af kæti yfir því
að hafa nappað hattinn og laxinn eða
eitthvað, að því svo viðbættu að við
drukkum dálítið með hádegismatnum,
10
HEIMILISRITIÐ