Heimilisritið - 01.10.1951, Síða 13

gcngu þeir eiginlcga fram af sjálfum
sér, blessaðir drengirnir, og reyndu að
nappa vörubíl. Bjánalegt, auðvitað, því
ég fæ ekki séð, hvernig þeir hefðu átt
að koma honum til Oxford og sýna
stjórnarnefndinni hann. En það varð
engu tauti við þá komið, og þegar bíl-
stjórinn fór að malda í móinn, varð úr
þessu þjark, og Claude og Eustace
kúldrast núna, meira eða minna aumir,
í Vínstrætislögreglustöð, þangað til ég
kcm og leysi þá út. Svo ef þér gætuð
misst tíkall — Ó, þakka yður fyrir. Það
hefði verið afleitt að láta þá dúsa þarna,
ha? Ég meina, þcir eru báðir slíkir á-
gætis náungar, þér vitið. Ollum er vel
við þá í skólanum. Þeir eru afar vin-
sælir.“
„Ég get trúað því!“ sagði ég.
ÞEGAR Jeeves kom til baka, beið ég
hans á mottunni. Ég þurfti að tala við
þrjótinn.
„Jæja?“ sagði ég.
„Sir Rodcrick spurði mig margra
spurninga, herra, um venjur yðar og
líferni, og ég svaraði þcim með varúð."
„Mér er sama um það. En ég vil fá
að vita, hvers vegna þú útskýrðir ekki
allt fyrir honum í byrjun? Eitt orð frá
þér hefði komið öllu í lag.“
„Já, herra.“
„Nú fer hann og heldur, að ég sé
geggjaður."
„Mér kæmi ekki á óvart, eftir tal
hans við mig, herra, þó slík hugsun
hefði gert vart við sig hjá honum.“
Ég ætlaði að segja miklu meira, en
þá hringdi síminn. Jccves svaraði.
„Nei, frú, hr. Wooster er ekki
hcima. Nei, frú, ég veit ckki hvenær
hann muni koma. Nei, frú, hann skildi
ekki eftir nein boð. Já, frú, ég mun láta
hann vita.“ Hann lagði frá sér símann.
„Frú Gregson, hcrra.“
Agata frænka! Ég hafði átt von á því.
Alltaf síðan hádegisverðurinn fór út
um þúfur, hafði skuggi hennar hangið
ið yfír mér, svo að segja.
„Veit hún allt? Nú þcgar?“
„Mér skilst, að sir Roderick hafi talað
við hana í síma, herra, og —“
„Engar brúðkaupsbjöllur fyrir mig,
ha?“
Jeeves ræskti sig.
„Frú Gregson trúði mér ekki beinlín-
is fyrir því, hcrra, en ég get hugsað
mér, að eittlrvað slíkt kunni að hafa
borið á góma. Hún virtist áberandi æst,
herra.“
Það er skritið, en ég hafði verið svo
hrjáður af gamla skarfinum og köttun-
um og fiskinum og hattínum og öllu
því, að bjarta hlið málsjns hafði alls
ekki birzt mér fyrr en nú. Svei mér þá,
það var eins og þungt bjarg ylti ofan
af mér! Ég rak upp gól af einskærum
feginleik.
„Jecves," sagði ég, „ég held þú hafir
staðið bak við þetta allt! “
„Herra?“
„Ég held þú hafir haft hönd í bagga
með gangi málsins frá byrjun.“
„Jæja, herra. En Spenser, þjónn frú
Gregsons, sem komst ekki hjá að heyra
sumt af samræðum ykkar, þegar þér
borðuðuð hádegisverð þar, minntist á
nokkur atriði við mig, og ég játa, þó
það sé ef til vill djarft af mér að segja
það, að ég vonaði, að eitthvað yrði til
að hindra hjónabandið. Ég efast um, að
ungfrúin hefði orðið kona við yðar hæfi,
OKTÓBER, 1951
11