Heimilisritið - 01.10.1951, Qupperneq 15

Smágrein, eftir S. Schelde-Möller,
um dásamlegasta vökva jarðarinnar —
MJÓLK
og nýjustu, vísindalegar rannsóknir, sem
gerðar hafa verið varðandi hana.
FRÁ ALDA öðli hafa menn
vitað, að mjólkin er einn af
töfravökvum náttúrunnar, en
nú fyrst á síðustu áratugum
hefur komið verulegur skriður
á mjólkurrannsóknirnar. Ástæð-
an er auðvitað sú, að mörg lönd
hafa ekki næga mjólk handa
sífjölgandi íbúum sínum, og á
ýmsan hátt hafa menn reynt
að auka framleiðsluna — til
dæmis með því að gefa kúnum
tilbúna hvata (syntetiska hor-
móna) eða eggjahvítuefni,
blönduð joði.
Fyrir fáeinum árum uppgötv-
uðu enskir og ástralskir vísinda-
menn, að einnig er hægt að
auka nyt kúnna með því að
fóðra þær á sérstökum smára
og öðrum grastegundum, sem
innihalda hormóna.. Uppgötv-
unin var gerð í Ástralíu, þar
sem menn veittu því athygli,
að viss smárategund innihélt
svo mikið af hormónum, að
fengju dýrin nægilegt magn af
þeim, orsökuðu þessir hormón-
ar einnig mjólkurmyndun hjá
nautum! Þetta var raunar fyr-
irbæri, sem menn höfðu vitað
til áður, því amerískum hor-
mónakönnuði, dr. Oscar Riddle,
hafði fyrir mörgum árum tek-
izt að fá högna til að mjólka,
með því að sprauta í hann hor-
móninu prolaktin. Það kom þó
mjög á óvart, að smári skyldi
innihalda hormóna, og nú hafa
verið hafnar afar víðtækar
rannsóknir í Englandi, Afríku
og Ástralíu.
Aukin mjólkurdrykkja síð-
ustu ára á fyrst og fremst rót
sína að rekja til stríðsins. Amer-
ískur læknir og mjólkurfræð-
ingur, dr. Bernard Spur, hefur
vakið athygli á, að hermennirn-
ir hafi fljótt lært að meta
mjólkina sem alhliða fæðuteg-
und, og þegar þeir svo komu
heim frá vígstöðvunum, gátu
OKTÓBER, 1951
13