Heimilisritið - 01.10.1951, Síða 42

Hún brosti. „Það var allt
saman mjög einfalt“, sagði hún.
„Eg er frá Litauen. I þorpinu
heima var ungur rnaður, sem ég
elskaði. Hann var skáld, en hann
elskaði landið sitt og gat ekki
sagt skilið við það. Ég vildi aft-
ur á móti ferðast um heiminn.
Eitt sumar kom Ameríkani í
þorpið' okkar. Hann var gjörólík-
ur vini mínum — eirðarlaus
ferðamaður. Ég varð ástfangin
af honum, og þegar ég skyldi
velja á milli, kaus ég hann“.
Hún þagði litla stund: „Þér
megið ekki misskilja mig. Ég
elska manninn minn. Hann hef-
ur verið mér góður, og við er-
um hamingjusöm. Við eigum tvo
uppkomna syni, en — jæja,
stundum dreymir mig samt
skáldið anitt frá æskudögum“.
Röddin lækkaði og dó út eins
og í miklum fjarka.
Eftir nokkra þögn liélt hún á-
fram:
„Þegar ég sá yður í Cairo, gat
ég varla trúað mínum eigin aug-
um. Þið voruð svo undarlega lík-
ir, jafnvel röddin var eins. Þegar
þér töluðum við mig um kvöld-
ið, heyrði ég naumast hvað þér
sögðuð, svo hrærð var ég. Og ég
var hrædd, því ég er ekki léttúð-
ug kona. Ég á það til að segja
ýmislegt án þess að meina það.
Þess vegna sagði ég allt þetta
í lestinni, en kannske hef ég
meint eitthvað af því. Hver
veit?“ '
Hún brosti og hristi höfuðið.
„Skiljið þér þetta? Ég hafði
aldrei átt hann ein, en þarna
fann ég hann í yður“.
„En segið mér, hvað kom yð-
ur til að skipta um áform?“
„Ég býst við, að þér mynduð
kalla það rómantík“.
„Rómantík“, endurtók ég
hlæjandi. „Þér rneinir —“
„Ég meina rómantík. Segið
mér hver þér haldið að hafi skil-
greint rómantík bezt, hermaður-
inn, presturinn eða þér?“
Ég hugsaði mig um litla stund:
„Ég held að við höfum allir haft
á réttu að standa“, svaraði ég
loks.
„Jæja“, svaraði hún og laut
til mín, og augun Ijómuðu. „En
það er ein tegund af rómantík,
sem er fegurri en allar að'rar.
Þekkið þér hina sönnu rómantík
— rómantík, sem lifir í hjart-
anu og er jafn fögur á bana-
dægri manns eins og á fæðingar-
stundu“.
Ég horfði eftirvæntingarfull-
ur á hana. Andlit hennar Ijóm-
aði af fegurð, fegurðinni af því
að skilja.
„Ég hef hlúð að þessari róm-
antík og gætt hennar, síðan ég
skildi við hann“, sagði hún. „I
fyrstunni var ég æst. Ég var ung
og stundum fannst mér ég ó-
40
HEIMILISRITIÐ