Heimilisritið - 01.10.1951, Qupperneq 62

mannsaldur mun ckki nægja til að mctta
hurigur mitt cftir ást þinni. Gleymum
fortíðinni, glcymum öllu lciðinlegu og
hugsum aðcins um þá hamingju, scm
við eigum í vændum, Joan. Segðu að þú
elskir mig og sért hamingjusöm yfir að
vera mín. Segðu að þú fyrirgefir mér
það, að ég hef látið þig þjást svona
mikið.“
„Ég verðskuldaði það, vegna þcss
hvað ég hafði gert þér illt, Hilary, og
af því ég hef leikið mér að ástinni,“
hvíslaði Joan ym lcið og hún lagði
vanga sinn að hans og strauk blíðlcga
yfir hár hans. „Ég elska þig mcira en
lífið í brjósti mér, og ég er stolt og
hamingjusöm yfir að þú skulir vilja mig.
Ég er þín, Hilary, með lífi og sál. Ég
hef aldrei elskað neinn annan og aldrei
tilheyrt neinum öðrum og mun aldrei
gera!“ Joan andvarpaði hamingjusöm.
„Skilurðu," hélt hún áfram, „að ég
reyndi að sannfæra sjálfa mig um að
ég hataði þig, en ég elskaði þig alltaf,
elskaði þig meira að segja af því þú
hafðir sigrað mig. Ó, ég elska þig, elska
þig, clska þig! Það var aðeins af því,
að ég hélt að þú kærðir þig ekki um
mig, og af því þú varst svo yfirlætisleg-
ur og vondur við mig, að ég flúði
burtu.“
„Þú ert dásamlcg, Joan!“ sagði Hil-
aty mjög hrærður. „Ég vissi að þú,
fremur en nokkur önnur, hafðir hæfi-
lcika til að finna hvað ást er, og að það
þurfti aðeins að vekja hjarta þitt af
dvala. En ég hafði nú samt ekki vogað
að vænta þessarar hamingju, þegar ég
goirtaði af að ég skyldi gera þig ást-
fangna af mér. Kysstu mig aftur, clsk-
an mín —“
„Segðu mér, Hilary, er ég í raun og
veru konan þín?“ spurði Joan litlu síð-
ar og roðnaði. „Ég á við, hcfur þessi
gifting nokkra þýðingu í þínum aug-
um?“
„Hjartað mitt, eins og ég sagði þér,
hcfur brúðkaupið, sem þeir innfæddu
stofnuðu til fyrir okkur, og vígsluat-
höfnin, nákvæmlega jafn mikla þýðingu
í mínum augum og hátíðleg vígsla í
sjálfri St. Pauls kirkju í London. Mér
er bláköld alvara,“ svaraði Hilary mjög
stillilega. ,,En cf þú vilt, elskan mín,
og ef þú ert ckki fullkomlcga ánægð
með þetta brúðkaup, þá skulum við
halda annað, eftir fyllstu nútímavenj-
um, þegar við komum aftur til siðaðra
manna.“
„En ég veit ekki, hvort ég kæri mig
um að hverfa nokkurntíma aftur til sið-
menningarinnar,“ sagði Joan eftir litla
þögn. „Þegar mér verður hugsað til sið-
menningarinnar og alls scm henni til-
heyrir, finnst mér flest af því hégóm-
legt og frámunalega hræsnisfullt. Þeg-
ar ég hugsa um, hvernig maður hefur
montað sig gagnvart vinkonum sínum
og þeim, sem voru ver scttir — því þótt
maður hafi ekki gert það vísvitandi, hef-
ur maður samt gert það ósjálfrátt, —
þá skammast ég min. Nú finnst mér
heimurinn allur annar, síðan ég kynnt-
ist þér, Hilary, og síðan ég lærði að
meta þýðingu þcss að elska aðra mann-
veru en sjálfa mig. Ekkert af því gamla
hefur framar neitt aðdráttarafl á mig.
Viltu yfirgefa Muava Hilary?"
Svipur Hilarys varð órólegur, eins og
honum kæmi eitthvað óttalegt í hug.
„Nei, ég kæri mig alls ekki um að
fara héðan. Ég hef alveg sömu skoð-
60
HEIMILISRITIÐ