Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 11

Konan við eldinn sneri sér
snöggt við.
„Hvað, þii, Pétur Crouch!“
s.igði hún. „Eg heyrði þig ekki
berja“.
„Ég barði ekki. Ég vildi ekki
láta neinn heyra til mín“.
„Hvers vegna ekki?“
„Ég er illa staddur“. Hann
titraði.
„Hvað hefur þú gert?“
„Ég skaut mann“.
„Þú?“
„Já, ég skaut á hann“.
„Var það banaskot?“
„Ég veit það ekki“.
Stundarkorn var þögn í litla
eldhúsinu. Það sauð upp úr katl-
inum, og María Adis vatt sér
að honum og færð'i hann til hlið-
ar með venjubundnum handtök-
um.
Hún var lítil og grannvaxin,
hörundsdökk ásýndmn og harð-
leit, og' í andlitinu voru ótelj-
andi hárfínar hrukkur. Hún
hefur sennilega ekki verið eldri
en rúmlega fertug, en ævin er
liörð sumum konum í sveitahér-
uðunum í Sussex, og hún hafði
átt erfiðari ævi en flestar kon-
ur aðrar.
„Hvað viltu, að ég geri fyrir
þig, Pétur Crouch?“ sagði hún
dálítið önug.
„Lof mér að vera hérna svo-
litla stund. Geturðu ekki komið
mér einhvers staðar fyrir, þang-
að til þeir eru farnir?“
„Þeir hverjir?“
„Varðmennirnir“.
„Nú, þú hefur lent í kasti við
skógarverðina, eða hvað?“
„Já, ég var niðri í skógi að
gá, hvort ég rækist á nokkuð,
og verðirnir fundu mig. Þeir
voru fjórir en ég einn, og ég
greip til byssunnar. Svo hljóp ég
burt. Þeir eru að elta mig. Ég
þykist vita, að þeir séu á hæl-
unum á mér“.
Konan þagði stundarkorn.
Pétur Crouch mændi á hana
bænaraugum.
„Þú ættir að gera það vegna
Tomma“, sagði hann.
„Þú hefur ekki verið Tomma
neinn afbragðsvinur“, sagði hún
snöggt.
„En Tommi hefur verið mér
ósegjanlega góður vinur. Ég býst
við, að hann mundi vilja, að þú
værir mér hjálpleg í þetta sinn“.
„Ojá, ekki skal ég segja, nema
hann vildi það, því að hann hef-
ur alltaf verið betri í þinn garð
en þú áttir skilið. Kannske þú
verðir hérna, þangað til hann
kemur heim í kvöld. Þá getum
við heyrt, hvað hann segir um
þetta“.
„Það kemur sér vel fyrir mig,
þykist ég vita. Hann verður
kominn frá Ironlatch eftir
klukkustund. ‘pá' verðíi leitar-
mennirnir komnir lijá, og ég get
DESEMBER, 1951
9