Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 39

in losnuðu. ðfeð erfiðismunum
tókst honum að rísa upp, en
Wing ðloon, skelfd yfir því, sem
hún hafði gert, hörfaði nokkur
skref aftur á bak. Ottinn við
reiði föðurins skein úr augum
hennar og kjökur hennar yfir-
gnæfði árniðinn.
„Þér konmð til að frelsa mig
frá revrpriki föður míns, en nú
ætlið þér að ofurselja mig reiði
hans fvrir fullt og allt. Ta. shai,
ohe!“ '
Denliam laut niður og snart
skjálfandi hendur hehnar með
vörum sínum.
„Það er skrifað í stjörnunum,
að ég skuli ekki deyja í stól, né
heldur öðlast hinzta hvíldarstað
í skriðdýrskjafti!“
„En þér farið burt“, sagði hún
dapurlega, þegar þau færðu sig
ofar í fjöruna.
„Hevrið nú, litla dís, sem eig-
ið tröll að föður. Hittið mig í
fyrramálið úti fyrir bankanum
á Frelsiseyjunni. Banki er staður,
þar sem fólk fær peninga. Ivom-
ið klukkan tíu. Og takið svo við
einurn kossi, af því þér liafið tek-
ið dauðann frá vörum mér!“
Hún titraði, þegar hann kyssti
liana.
„Eg skil það ekki vel“, stam-
aði hún, „en ég skal samt koma
klukkan tíu til að kveðja yður!“
WING VIOON stóð við orð
sín. Þegar Denham kom út úr
bankanum með íerðatöskuna í
hendinni, stóð hún og beið rétt
við dyrnar. Við bryggjuna lá
sótugt gufuskip, sem búið var
að blása til burtfarar í síðasta
sinn. Hann tók um liönd henn-
ar og hélt um hana andartak,
en kínverski skrifarinn í bank-
anum starði forvitnislega á þau.
„Wing Moon, skipið kallar á
mig. Þegar ég er farinn, verðið
þér að fara burt til yðar fólks
og skilja föður yðar eftir hér hjá
hænsnum sínum og krókódílum.
Gætið þessa vel!“ ðleð þeim orð-
um tróð hann 'seðlabunka í lófa
hennar. „Felið þá umfram allt
fyrir AVilIy ðfoon, og flýtið vður
svo að komast burt — til móður
yðar og systur“.
Þjáning, engu minni en hjá
Beatrice, ástmey Santes, skein
úr augum hennar, þegar hún
starði á seðlana. Skipið blés
gremjulega, og hann þreif hand-
tösku sína, næstum örvænting-
arlega.
„Verið sælar, Wing IMoon,
faríð nú til Kína með næsta
skipi. Ég skal aldrei gleyma yð-
ur!“
Denham tók til fótanna niður
bryggjuna, stanzaði við land-
brúna og leit til baka, sorg-
mæddum augum.
Hún stóð ennþá við dyrnar á
bankanum, krepptum höndun-
DESEMBER, 1951
37