Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 45

utan stöðina, og Laura veifaði
'glaðlega til hans frá sæti sínu
við stýrið. Hún opnaði dyrnar,
og hann settist við hliðina á
henni. Hún lagði vanga sinn við
öxl hans og kyssti hann laus-
lega. En þá mundi hann spurn-
ina: „Hvernig kyssir þú konuna
þína?“ og lagði sig fram við
kossinn.
Úr aftursætinu heyi'ðist flaut-
að langdregið. Hann sneri sér
snöggt við og leit stranglega á
börnin tvö, sem sátu í baksæt-
inu: ,,Hvernig látið þið?“ spurði
hann.
„Var þetta erfiður dagur?“
spurði Laura.
„Ekki svo mjög. Hvernig hef-
ur þér liðið?“
„Ágætlega. Var í bridge hjá
Betty Hedgins. Hvernig lízt þér
á að fá buff í kvöldmat?11
Hann gaf frá sér ánægjulegt
hljóð, sem átti að tákna, að það
gæti hann vel hugsað sér.
Svo komu þau heim. Hann
stökk út og opnaði bílskúrinn,
hún ók bílnum inn, og hann
lokaði hurðinni. Þegar þau
komu inn flýtti hann sér upp á
loft.
Hann þvoði sér og var 1 þann
veginn að fara í gömlu flónels-
skyrtuna sína, eins og hann var
vanur að gera, til þess að hafa
það sem þægilegast heima, þeg-
ar honum datt í hug spurning-
in: „Skiptir þú einungis um föt
þau kvöld, sem von er á gestum?“
Hann beit sig í vörina og fór
í nýstífaða, hvíta skyrtu, setti
á sig perlugrátt hálsbindi og fór
í nýju dökkbláu fötin. Svo
greiddi hann sér vandlega og
gekk niður.
Laura leit undrandi á hann.
„Flónelsskyrtan liggur uppi á
skáphillunni, elskan.“
„Það veit ég vel,“ sagði hann
dálítið vandræðalegur.
Hún hrukkaði ennið. „Heyrðu,
þú hefur víst ekki boðið nein-
um í kvöldmat?“
„Nei,“ svaraði hann móðgað-
ur yfir þessari óréttmætu ásök-
un. „En þar fyrir getur maður
leyft sér að vera sæmilega til
fara heima hjá sér, þó enginn
komi.“
Hún strauk honum hlýlega
um vangann. „Já, já, vinur
minn. Þú ert alltaf jafn indæll.
Blandaðu okkur nú drykk; ég
er búin að finna til flöskurnar.
Svo kem ég eftir augnablik.“
í hálfgerðu fumi fór hann að
blanda eftirlætis cocktailinn
hennar. Það hafði líka verið
eitthvað um það, hversu auð-
velt væri að móðgast eða hlaupa
upp á nef sér. Hann bar bakk-
ann með glösunum inn í dag-
stofuna. Eldurinn, sem snarkaði
í arninum, kom honum fljótlega
í betra skap. Hann dreypti á
DESEMBER, 1951
43