Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 15

ma skelk í hringu, og hann greip
iil byssunnar og lileypti af ...“
Hann þagnaði og leit á kon-
ana, eins og hann væri að sár-
hæna hana um að geta sér í
syðuna í frásögninni. En úti í
akúmum húkti Pétur Crouch
tins og heypoki.
„Tommi!“ sagði móðirin.
Vörðurinn gleymdi sér, og áð-
*r en hann gæti komið í veg
íyrir það, reif hún upp dyrnar.
Mennirnir fyrir utan höfðu
sýnilega verið að bíða eftir þessu
merki og komu inn með ein-
fiverja byrði á börurn, sem voru
Héttaðar úr víðitágum. Þeir
3ettu börurnar niður á mitt eld-
húsgólfið.
„Er hann dáinn?“ spurði
María Adis án þess að tárast.
Mennimir kinkuðu kolli. Þeir
gátu ekki talað þurrum rómi
rins og hún.
PÉTUR CROUCH var liætt-
ar að svitna og skjálfa úti í
skúmum. Með örvæntingunni
öðlaðist hann styrk, því að' nú
vissi hann, að einskis var fram-
ar að vænta. Auk þess langaði
Iiann ekkert til að sleppa frá
þessu, sem hann hafði gert. Ó,
Tommi! Og ég hélt, að það hefði
verið einn af bannsettum skóg-
arvörðunum. — Ó, Tommi! Það
varst þá þú, sem varðst fyrir
því — og frá mér! Ég vil alls
ekki lifa lengur.
Og samt var gott að lifa, því
að það var stúlka í Ticehurst,
stúlka, sem var honum jafn-
trygg og Tommi hafði verið.
Hún mundi vilja ganga með
honum á enda veraldar jafnvel
eftir þetta. En hann mátti ekki
hugsa um hana. Hann hafði
engan rétt til þess: Hann hafði
fyrirgert lífi sínu í hendur Maríu
Adis.
Hún sat nú í gamla körfu-
stólnum við eldinn. Einn af
komumönnum hafði leitt hana
þangað. Annar hafði með óhefl-
aðri góðvild hellt cinhverju í
glas handa henni úr flösku, sem
hann var með í vasanum.
„Hérna, frú“, sagði hann, „súp-
ið þér á þessu: það er styrkj-
andi“.
„Við skulum fara og biðja
liana Gain að koma til yðar“.
„Þetta er mikil mæða fyrir
yður, en forsjónin ræður, eins
og sagt er. Og um manninn, sem
gerði þetta, höfum við sterkan
grun, hver liann hafi verið, og
sá skal fá að dingla í gálganum“.
„Við' sáum ekki framan í
hann, en við náðum í byssuna
hans. Hann kastaði henni inn í
elrirunna, um leið og hann tók
til fótanna, og ég þori að sverja,
að þá byssu á Pétur Crouch,
sem hefur ekki verið á neitt góð-
um rekspöl, allt síðan Mus
BESEMBER, 1951
13