Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 14

Hann bar augað að einni rifunni
í skúrhurðinni og gægðist inn í
eldhúsið. Hann sá húsfreyju
ganga fram að útidyrunum, en
áður en hún hefði ráðrúm til að
opna, snaraðist inn maður og
lokaði á eftir sér.
Pétur sá, að það var Vidler,
einn af varðmönnunum frá
Scotney-kastala, og honum
fannst sem hendur sínar og fæt-
ur yrðu að' köldum blýklump-
um. Þeir vissu þá, hvar hann
var. Þeir höfðu elt hann uppi.
Þeir höfðu getið sér til, að hann
hefði leitað hælis hjá Maríu
Adis. Allt var deginum ljósara.
Iíann var í rauninni ekkert fal-
inn. Hann gat hvergi falið sig.
Undir eins og þeir opnuðu skúr-
dyrnar, mundu þeir sjá hann.
Hvers vegna hafði liann ekki
verið forsjálli? Hvers vegna gat
hanri ekki verið hyggnari og séð
sér borgið — eins og aðrir? Fæt-
urnir heyktust allt í einu undir
honum, og hann settist á poka-
hrúguna.
Aðkomumaðurinn í eldhúsinu
virtist eiga örðugt með að koma
orðum að því, sem hann ætlaði
að segja við húsfreyjuna. Hann
stóð frammi fyrir henni þegj-
andi og sneri húfu sinni í hönd-
unum.
„Jæja“, sagði hún, „hvað er
yður á höndum?“
„Eg þarf að tala við vður“.
Pétur lagði við hlustirnar^
eins og hann gat, en það lá við_
að hann heyrði ekki samtalið í
eldhúsinu fyrir hjartslættinum. i
brjósti sér. Nei, hann var viss
um, að hún mundi ekki segja ti!
hans, þó að ekki væri nems
vegna Tomma. Það var ekki að
efast um hana.
„Jæja“, sagði hún höslura
rómi, því að maðurinn kom eklö.
upp nokkru orð'i.
„Eg hef slæmar fréttir að
færa, frú“.
„Ha, er það nokkuð ura
Tomma?“
„Hann er liérna fyrir utan“
sagði varðmaðurinn.
„Hvað meinið þér?“ sagði hún
og færði sig að dyrunum.
„Farið þér ekki fram fyrir,
ekki fyrr en ég hef sagt vður frs
því“ '
„Sagt mér frá hverju? 0, ver-
ið þér fljótur, mað'ur, í guði-
bænum“, og hún reyndi að troð-
ast fram hjá honum að dvrun-
um.
„Það fór í hart niðri í skúgi.
Það var þar einhver náungi að
krækja sér í kanínur, og Tomirc
gekk með Boorman og mér og
Crotch gamla ofan frá kastalan-
um. Við heyrðum skothvelL
Það var of dimmt til að sjá, hver
það væri, en undir eins og hann
varð' okkar var, tók hann til fót-
anna, en við höfðum skotið hon-
12
HEIMILISRITIB