Heimilisritið - 01.12.1951, Blaðsíða 19

lagi notaði hún ekki varalit, og
í öðru lagi gekk hún ekki með
safírhring. Ég hafði stungið
hringnum í vestisvasann og
geymdi hann þar — án þess að
tala um málið við ekkjuna eða
Mæju. Hringurinn var af frem-
ur venjulegri gerð; í honum
stóð ekkert nafn. Ég ákvað að
slá þessu á frest, þar til ég
kæmi heim úr næstu ferð. Það
stóð líka til, að ég flyttist til
Kaupmannahafnar innan
skamms, svo þetta skipti ekki
svo miklu máli.
ÞEGAR ég fór næst, voru þau
eins og venjulega öll á bryggj-
unni til að kveðja mig. Arin-
björp, Ingólfur og Maja. Dronn-
ing Alexandrine lagði frá —
Maja stóð fremst á bryggjunni
og veifaði, eins lengi og ég sá
hana. Skipið snerist einhvern
veginn ankanalega — ef til vill
hefur hafnsögumanninum farn-
azt klaufalega — við rákumst
allharkalega á bryggjuna. Að
því er virtist hafði skipið þó
ekkert laskazt, því við héldum
áfram út úr höfninni og tókum
svo stefnu til Þórshafnar.
Ég stóð við borðstokkinn og
hugsaði um Maju. Vertu sæl,
Maja, hvíslaði ég í huganum.
Þegar þú kemur heim, finnur
þú yndislegan rósavönd á.borð-
inu í setustofunni. Kveðja. ...
DESEMBER, 1951
„Ó, hvað það er leiðinlegt, að
þú skulir þurfa að fara,“ hafði
Maja sagt um kvöldið. Og litlu
síðar bætti hún við:
„Veiztu, hverjum þú líkist?
Þú ert alveg eins og sá, sem lék
aðalhlutverkið í „Maðurinn
minn er aldrei heima“.“
Ég leit undrandi á hana, og
hún roðnaði, eins og hún sæi
eftir að hafa sagt þetta.
Lítil, falleg, rauðhærð stúlka,
ekki nema um tvítugt ...
Þrem tímum eftir burtförina
frá Reykjavík, var numið stað-
ar. Eitthvað hafði þá laskazt við
áreksturinn, stýrið virtist 1 ó-
lagi. Og svo var snúið við til
Reykjavíkur til að bæta úr
gallanum.
Þannig fór um sjóferð þá!
BORGIN svaf, þegar ég steig
í land. Ég gekk þessa tíu mín-
útna leið upp á Fjölnisveg á
næstum hálftíma. Ég opnaði
hljóðlega og læddist upp stig-
ann í herbergið mftt. ...
Dyrnar voru ólæstar! Blóma-
teppi var á rúminu ... og rauðir
lokkar á koddanum. Ég sá móta
fyrir ávölum handleggjum. Og
á náttborðinu stóð rauði blóm-
vöndurinn! Maja!
Ég stóð andartak í dyrunum
og horfði á hana. Mig langaði
til að ganga nær og kyssa hana
á kinnina — hún lá og svaf
17