Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 5

henni hleypt út, og hún fer í
sína fyrstu eftirlitsferð. Eitt
andartak hnusar hún upp í vind-
inn til að átta sig á veðrinu. Svo
arkar hún yfir litla brú út að
tjamar-svæðinu og heldur
ákveðna leið eftir stíflunum,
sem aðskilja tjarnirnar. Stöku
sinnum stanzar hún til að at-
huga, hvort vatnið renni rétt
eftir að- og frárennslisopum.
Hún sezt á brúna yfir flóðgátt-
ina til að aðgæta, hvort vatns-
hgeðin sé rétt, og séu hegrar eða
mávar að gera sig heimakomna,
er hún fljót að stugga þeim burt.
Stundum kemur fyrir, að hún
tekur eftir einhverju, sem ekki
er eins og það á að vera. Þá byrj-
ar hún að gelta fullum hálsi, til
að kalla á hjálp. En það er ekki
alltaf, sem Grete eða Stefen
Westring heyra til hennar. Þau
eru máske upptekin við ein-
hverja vél, eða niðurinn í renn-
andi vatninu yfirgnæfir geltið.
En Panna gefst ekki upp fyrir
það. Hún leitar, þar til hún finn-
ur þau og glefsar gætilega í ann-
aðhvort þeirra til að fá það til
að koma með sér. Dugi það ekki,
togar hún í ermi, og ef það
gagnar ekki heldur, tekur hún
um úlnliðinn á öðru hvoru
þeirra og neyðir það til að koma.
En hundurinn þarf ekki altaf
að ná í hjálp. Rottur, mýs og
annan ófénað hefur hún fullt
leyfi til að afgreiða á eigin spýt-
ur, og einu sinni kom hún með
fuglsunga í kjaftinum. Hann var
ómeiddur og var afhentur frú
Westring, en Panna hélt þegar
aftur af stað til að halda áfram
eftirlitinu.
Klukkan hálfátta fær hún
mjólkurfötu og peninga, heldur
síðan niður á þjóðveginn, þar
sem hún sezt og bíður eftir
mjólkurpóstinum. Það kemur
fyrir, að hann er farinn fram-
hjá, en þá býður hún þolinmóð,
þangað til hann kemur til baka,
hálftíma seinna. Síðan fer hún
heim með mjólkurfötuna fulla
og hjálpar svo til að fóðra urr-
iðana.
STEFEN WEgTRING stendur
við kvörnina og malar fiskúr-
gang í þykkan graut, sem not-
aður er í fóður handa silungun-
um. Hann hellir fiskstöpunni í
fötu, um fimm kíló, og Panna
tekur fötuna í kjaftinn og ark-
ar með hana út að tjörnunum
til frú Grete. Þar skilur hún
fötunni og fær aðra tóma, sem
hún fer með til baka, og svona
gengur það, þangað til búið er
að fóðra silungana.
Á eftir hjálpar hún til við sitt
af hverju. Hún þekkir öll áhöld
með nafni og getur ekki einasta
MARZ, 1957
3