Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 6

sótt þau, ef þau eru á sínum
stað, heldur líka leitað að þeim
og fundið þau, ef þau eru ein-
hvers staðar í nágrenninu. Hún
arkar háleit milli tjarnanna með
4—5 metra langa hrífu til að
hreinsa af frárennslisopunum.
Lok af fiskkössum tekur hún
upp og leggur á sinn stað. Jafn-
vel fötu með tveim hönkum,
sem ætlazt er til að tveir menn
beri milli sín, getur hún borið
á móti manni.
Síðdegis er það hennar fasta
verk að bera inn brenni, og á
nóttunni, þegar dimmt er orðið,
fer hún sína síðustu eftirlitsferð.
Það kemur oft fyrir, að hún
finnur þá eitthvað, sem ekki er
eins og það á að vera, og til-
kynnir það með gelti. En Stefen
Westring er viðbúinn því. Frá
stofuglugganum getur hann
stjórnað stórum ljóskastara, sem
nær út í yztu skot tjarnasvæð-
isins. í birtunni af honum get-
ur hann séð, hvað að er og farið
út ef þörf gerist. En oftast næg-
ir að gefa hundinum einhverja
fyrirskipun.
Auðvitað hefur Panna ættar-
töflu, og ætt hennar er þekkt
um mestallt Norður-Jótland.
Faðir hennar er svo frægur, að
það liggur við að blöðin í heim-
kynni hans verði að hafa sér-
stakan dálk til að skýra daglega
frá þeim úrum, peningaveskjum
og giftingarhringjum, sem hann
finnur.
„Auðvitað er það góðu ætt-
erni hundsins að þakka, að við
höfum getað kennt honum allt,
sem hann kann nú orðið,“ segir
Stefen Westring. „En við höfum
líka farið gætilega að henni og
kennt henni það í fyrstu sem
leik. En svo þegar hún var búin
að læra til fulls, t. d. að bera
fóður út að tjörnunum, gerðum
við henni skiljanlegt, að nú væri
það ekki lengur leikur heldur
vinna. Henni gazt ekki alltaf að
því, en það má hún eiga, að hún
möglar sjaldan."
Eitt er henni lítið gefið um.
Það er að bera inn brenni, og
það finnst okkur hinum ekkert
gaman heldur. Þess vegna lát-
um við Pönnu alltaf gera það.
Fyrsta bútinn kemur hún líka
samvizkusamlega með, en svo
reynir hún að slá botninn í verk-
ið með stórum bút. Stundum
tekst það og stundum ekki, en
einn dag var henni nóg boðið.
Hún gerði sig ósýnilega, og okk-
ur tókst hvergi að finna hana.
„Þetta er afleitt,“ sagði kona
mín og styllti sér upp við hús-
hornið, þaðan sem hún sá yfir
allt tjarnasvæðið. Þar stóð hún
í hálftíma, en tíkin sást ekki.
Hún var rétt að því komin að
4
HEIMILISRITIÐ