Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 46

íært húsið eins og ég lofaði. Ó,
elskan mín, ef ég gæti bara gert
það fyrir þig —"
,,Það kemur Lennie, — sjáðu
bara til!" sagði ég, og í þetta
sinn trúði ég því sjálf. Ef til vill
trúði ég vegna þess, -að skyndi-
lega var óþreyjan horfin; ég trúði
ekki lengur á kraftaverk. Ef til vill
varð mér þá í fyrsta sinn ljóst,
að líf manns breytist ekki á svip-
stundu. Óþreyjan hafði vikið fyrir
blygðuninni og nú var ég fús til
að vinna — og bíða.
Ég forðaðist Arnie Donnell. Ég
fór á bændafundina með Lennie
og sjálf fór ég að hafa áhuga
fyrir búskapnum. Ég þóttist ekki
heyra til Arnie, þegar hann bað
mig að hitta sig. Ég var staðráðin
í að vera Lennie góð kona, hvort
sem ég elskaði hann eða ekki.
A.ð sumrinu liðnu fór Arnie
aftur til borgarinnar. Ég varð feg-
in, því allar tilfinningarnar, sem
ég hafði borið til hans, voru
horfnar.
Bændurnir höfðu sín á milli
verið með ráðagerðir um nýja
línsterkjuverksmiðju, sem reisa
átti í Oakport. Kaupa átti víð-
áttumiklar kartöfluekrur vegna
línsterkjuframleiðslunnar. Þetta
yrði mikil tekjulind fyrir sveitina.
Lennie átti miklar kartöflubirgðir
í jarðhýsinu sínu. Næsta ár ætl-
aði hann að setja ennþá meira
niður.
Allt í einu varð draumurinn að
veruleika. Áður en veturinn var
úti var verksmiðjan komin í full-
an gang. Innstæða okkar í bank-
anum tók að aukast. Lfm vorið
efndi Lennie loforð sitt og ég fékk
spánýtt eldhús til að vinna í.
Hann og Ben veggfóðruðu húsið
í hólf og gólf. Meira að segja
máluðu þeir það að utan. Lennie
lét mig hafa peninga til að kaupa
gluggatjöld og falleg föt handa
sjálfri mér.
Ég var hamingjusamari en ég
hafði nokkru sinni verið á ævinni.
Ekki vegna þess að ég gat veitt
mér það sem ég girndist, heldur
vegna þess, að ég hafði beðið
Lennie um að vera kyrran á jörð-
inni. Þessa daga var nánara sam-
band á milli okkar, en ég hefði
nokkurn tíma haldið að orðið
gæti. Þegar ég hugsaði um það,
skildi ég, að það var vegna þess
að ég var orðin ábyrgðinni vax-
in. Ég kunni æ betur að meta
Lennie. Og eitt kvöldið, þegar
hann hélt mér í faðmi sér, vissi
ég, að tilfinningar mínar gagn-
vart honum voru dýpri en það.
Eins og hann hafði þráð, var ég
farin að elska hann. Mér varð
ljóst, að í ástinni hafði ég einnig
verið óþreyjufull. Ástin fæðist
ekki alltaf á svipstundu. Stundum
44
HEIMILISRITIÐ