Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 63

„Þetta var næstum of auðvelt,
var það ekki?" sagði hann. „Sú
staðreynd, að. þér tókuð spraut-
una úr skápnum áðan, er að vísu
nægilega til að sakfella yður og
fá yður dæmdan. En það er svo
sem af nógu að taka. Þér lögðuð
yður í líma til þess að skapa yður
fjarvistarsönnun fyrir tímann áður
en dr. Knudsen dó, en bæði dr.
Lord og systir mín sáu yður
ganga inn á skrifstofu yfirlækn-
isins um leið og skurðaðgerðinni
var lokið. Þá gátuð þér hafa haft
nógan tíma til að hella eitri í
baffið og til að ná í tóma hylkið
undan insúlíninu. Rona mætti yð-
nr, þegar hún hélt til herbergis
frú Broderick og sagði yður, að
hún ætlaði að tala við frúna og
fá hjá henni mikilvægar upplýs-
ingar. Yður langaði til að vita
með vissu, hvað frú Broderick
vissi mikið. Þess vegna eltuð þér
Ronu og láguð á hleri á meðan
hún talaði við frú Broderick. Þér
heyrðuð Ronu tala um sykurmol-
ann, sem auðveldlega hefði get-
að komið okkur á sporið á eftir
sykursýknini. Það var sykursýk-
in, sem þér vilduð dylja, er það
ekki rétt? Dr. Knudsen var vinur
yðar.'' Það var háðshreimur í
rödd hans. „Þér vissuð, að hann
hafði aldrei sagt nokkrum mcmni
frá þessum sjúkdómi sínum, en
þér gerðuð yður grein fyrir því,
að ef það fréttist út á við, að dr.
Knudsen þjáðist af sykursýki,
myndi grunur falla á yður þegar
í stað, af því að þér höfðuð verið
í fjallgöngum með honum. Dr.
Knudsen tókst að dylja það á
sjúkrahúsinu, að hann notaði
insúlínsprautur, en það er ekki
sennilegt, að hann hafi getað
dvalizt dögum saman á fjöllum
ásamt yður og tekizt að dylja
það fyrir yður, að hann var
sykursjúkur maður.
„Lord hefur sagt mér frá því,
að þegar dr. Knudsen veiktist í
fjallgöngu, hafið þér verið svo
riddaralegur að fara til byggða
og leita hjálpar læknis. Það eru
þúsund möguleikar á móti einum,
að dr. Knudsen hafi fengið sykur-
sýkiskast, annað hvort vegna
þess, að hann var búinn með in-
súlín sitt, eða týnt því, og að1
læknishjálpin, sem þér sóttuð,
hafi verið — meira insúlín."
Venner starði mállaus á hann.
Andlit hans var eins og sviplaus
gríma. Það var grafarþögn í her-
berginu og athygli allra beindist1
að honum. Venner stóð upp.
Hann var mjög umkomulaus og
vandræðalegur.
„Ég — ég bjargaði lífi hans,"
sagði hann dauflega.
„Þér björguðuð eitt sinni lífi
hans," viðurkenndi Jim. „Og dr.
Knudsen sýndi yður þakklæti sitt
MARZ, 1957
61