Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 25

dömuna. Því ef hann gerðist svo
djarfur að bjóða henni upp í
þriðja sinn, sagði Agnes ekki
annað en eins atkvæðisorð við
hann langa lengi — og var nið
urlút. Hún gat þá líka mörgum
dögum seinna tekið upp á að
spyrja hann að hverju hann og
stúlkan, sem hann hafði dansað
við, hefðu hlegið svona á meðan
þau voru að dansa.
Harry hafði meira en nóg að
gera á skrifstofunni og hvert
kvöld kl. 6 var hann vanur að
hringja til Agnesar og spyrja,
hvernig hún hefði það. Hún
spurði hann þá alltaf spjörun-
um úr, um hvað hann hefði að-
hafzt um daginn, hverja hann
hefði hitt, hvað hann hefði borð-
að og hvar — endalaus spurn-
ingaþula! Og að lokum sagði
hún alltaf:
— Ég vona, að ég geti treyst
því, að þú hafir hegðað þér eins
og góðum dreng sæmir?^
Það sem kom honum í einna
mestan vanda var, að hann af
einskærri tilviljun rakst á Josie
Lomand. Það var fyrir utan
„Arena“ í St. Louis eftir fót-
boltakappleikinn. Hún var aug-
lýsingateiknari og hafði verið á
kappleiknum til þess að gera
nokkra uppdrætti fyrir tímarit.
Þau fóru saman á næturklúbb
til þess að fá sér eitthvað að
borða, og hún gerði það að
gamni sínu að teikna Harry aft-
an á matseðilinn. Honum þótti
teikningin svo lík sér, að hon-
um fannst Agnes verða að fá
hana.
— Já, hún er sannarlega stór-
kostleg, sagði hún og lagði hana
til hliðar áður en víð lögðum af
stað í samkvæmi, sem hún endi-
lega vildi fara með í. En þegar
við vorum á heimleið síðar um
kvöldið, spurði hún hann, hvort
hann rækist oft á frk. Lomand.
Nei, hann hafði ekki séð hana
síðastliðin þrjú ár. Og þar að
auk hét hún ekki frk. Lomand.
Hún hét frú Albert Lomand.
— Nú, það er svo! sagði Agn-
es. Þá hefur hann að sjálfsögðu
verið með?
— Nei, það var hann ekki.
Hann var sem sagt hermaður og
um þessar mundir í Japan.
— Býr hún þá ein?
— Nei, hún býr með fjöl-
skyldu hans og hjálpar til við að
draga björg í bú. Faðir Alberts
er nefnilega rúmfastur.
— Og þú heldur, að hún sé
hamingjusöm í hjónabandi?
— Það get ég satt að segja
ekki sagt um. En ég tel það víst.
Ég hef ekki spurt hana.
Hann þóttist viss um, að nú
væri hún ánægð, en viku síðar,
þegar hann var að dansa við
MARZ, 1957
23