Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 21

þegar í harðbakka hefur slegið?
Það kom fyrir í síðasta stríði,
að brezkir hermenn sóttu inn í
bæinn Abbeville í Frakklandi.
Sóknin gekk svo hratt og rugl-
ingslega, að liðsforingi einn í
merkjaliðinu ók upp að þremur
hermönnum til að spyrja þá,
hvar víglínan væri.
Sér til mikillar skelfingar tók
hann allt í einu eftir því, að
hann hafði ávarpað þrjá þýzka
hermenn. Hann reyndi að þrífa
upp marghleypun sína í skyndi,
en í fátinu náði hann ekki byss-
unni upp. Merkjaliðarnir, sem
sátu aftur í bílnum, voru óvopn-
aðir, en einn þeirra lét sem ekk-
ert væri, þreif upp bút af loft-
netsstöng og beindi honum ógn-
andi á Þjóðverjana.
„Upp með hendurnar!“ skip-
aði hann stuttur í spuna. Þjóð-
verjarnir hlýddu þessari skipun
með ólund, en einn þeirra sagði
frá því síðar, að hann hefði hald-
ið að hann stæði andspænis
leynivopni Churchills!
í stríðinu frömdu Þjóðverjjar
hroðalegan glæp er þeir myrtu
alla íbúana í franska þorpinu
Oradour-sur-Glane. Aðeins ein
kona slapp lífs af úr þeim hild-
arleik. Þetta átti að vera refsi-
aðgerð. 400 konur og börn voru
rekin inn í þorpskirkjuna og
meðal þeirra var frú Margerite
Rouffanche, sem ekki vissi frem-
ur en aðrir, hvað til stóð.
Skyndilega hófu Þjóðverjarn-
ir vélbyssuskothríð á hópinn.
Það kviknaði í háaltarinu og
samhliða geltinu í vélbyssunum,
fylltist allt af reyk, eldi og óp-
um hinna deyjandi í kirkjunni.
Margar konur, sem voru óðar
af hræðslu, reyndu að brjótast
út um bakdyr kirkjunnar, en
féllu fyrir miskunnarlausum
kúlum morðingjanna fyrir utan.
Dyrunum var strax lokað aftur.
Á meðan þetta blóðbað stóð yf-
ir, lá frú Rouffanche á gólfinu,
lokaði augunum og lézt vera dá-
in. Dóttir hennar lá dáin við
hlið hennar.
Gólfið var þakið af líkum
kvenna og barna. Þá hentu Þjóð-
verjarnir stráknippum inn í
kirkjuna og fleygðu stólum yfir
líkin og sköruðu eld að. — Er
reykjarmökkurinn varð dekkri,
lét frú Rouffanche hann skýla
sér og læddist á bak við háalt-
arið. Þar fann hún lítinn stiga,
sem notaður var til að kveikja
á hæstu kertunum við altarið.
Hún var hrædd en óttinn léði
henni afl og henni tókst að fara
upp stigann og komast út um
glugga á kirkjunni. Kona ein,
með barn í fanginu, kom á eftir
henni upp stigann, en barnið
grét og þýzkur hermaður, sem
APRÍL, 1957
19