Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 46

ar hún sagði, að hver bjáinn gæti
séð, að ég væri að að reyna að ná
Ken frá henni, vissi ég, að ég
varð að binda endi á þetta.
Ég kvaddi hæversklega dyra
áður en ég gekk inn. Síðan sagði
ég vingjarnlega: „Kathy, ég gat
ekki að því gert að heyra það,
sem ykkur fór á milli. Þú verður
að trúa mér — það var ekkert
rangt að ske í gærkvöldi. Við
unnum lengi frameftir og vorum
svöng. Jafnvel þótt þú hafir ekki
skilning á starfi Kens verður þú
vissulega að treysta honum. Ger-
ir þú það ekki?“
Hún starði á mig. „Víst skil
ég. Þú ert að reyna að komast
upp á milli okkar. En ég skal
ekki láta þig gera það. Ég skal
sjá til þess, að þú látir okkur í
friði —“ Bálreið sleit hún sig frá
Ken. Ég stóð þarna hreyfingar-
laus og hataði hana — vonaði, að
Ken myndi sjá, að hún var að
steypa honum í glötun. „Ég
elska hann,“ sagði hún kjökr-
andi, „og hann elskar mig. Því
getur þú ekki farið burt?“
Ken ætlaði að taka hana í
faðminn en hún strunsaði út.
Hann ætlaði að fara á eftir henni
en ég lagði höndina á handlegg
hans. „Fyrsti sjúklingurinn þinn
bíður, Ken,“ sagði ég. — Síðan
bætti ég við í léttari tón: „Kathy
jafnar sig. Og hafðu ekki á-
hyggjur af mér — mér er ljóst,
að hún er ekki annað en barn.
Hann hikaði og leit á mig. Og
skyndilega roðnaði hann. „Mér
þykir þetta leitt, Janet. Það er
ekki réttlátt gagnvart þér.“
„Gleymdu því,“ sagði ég blíð-
lega. „Ég skil!“ Þarna var mér
rétt lýst, hugsaði ég — góðu,
gömlu, skilningsgóðu Janet, sem
dró sig í hlé. Dró sig alltaf í hlé.
Vissulega hlýtur hann að sjá,
hve eigingjörn hún er, hve lítið
hún hefur uppá að bjóða, hugs-
aði ég í örvæntirigu.
Ken hlýtur að hafa áminnt
hana vegna þess, að eftir þetta
kom hún engu uppistandi af
stað. En hún reyndi ekki heldur
að dylja gremju sína gagnvart
mér. Að vikum og mánuðum
liðnum fór ég að velta fyrir mér,
ekki hvernig og hvenær, heldur
hvort, þetta myndi nokkurn
tíma taka enda.
Og svo byrjaði hún að drekka.
Að því er ég bezt veit, byrjaði
það kvöldið, sem við borðuðum
öll saman í Millers Steak House.
Verið var að hálda hátíðlegt í
tilefni þess, að grein, sem Ken
hafði ritað, hafði verið birt í
þekktu læknablaði.
Á meðan við sátum þarna,
borðuðum og ræddum um grein-
ina, horfði Kathy á okkur í ó-
lundarlegri þögn. Ég veitti því
44
HEIMILISRITIÐ