Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 51

völd að allri minni óhamingju.
Eða kannske það hafi verið hon-
um að kenna — ef til vill gekk
hann fyrir mig án þess að hugsa
eða líta í kringum sig. Það mun
ég aldrei fá að vita. Ég veit ekk-
ert annað en að ég rakst á eitt-
hvað — og stanzaði! Og maður-
inn lá á götunni og hafði henzt
út í rennustein. Ég stirðnaði upp
af skelfingu áður en ég gat hugs-
að eða hreyft mig . . . en aðeins
eitt andartak. Síðan fór ég út og
horfði í ofboði upp og ofan göt-
una til þess að vita, hvort ég
sæi einhvern eða eitthvað.
Enn var dimmt og gatan auð.
Ég leit á manninn, sneri honum
örlítið og tók um púlsinn. Hann
var lifandi — virtist hvergi brot-
inn. En ég gat ekki sagt um neitt
annað. Eins og vitfirrt mann-
eskja leit ég í áttina að húsun-
um í kring — alls staðar var
myrkur. Og á meðan þessu fór
fram hélt lága bitra röddin
innra með mér áfram að lokka
mig. . . . Það var ekki réttlátt,
að þetta kæmi fyrir mig. Það
hefði átt að koma fyrir hana —
hún var drukkin. Hún var ekki
fær um að keyra, en hún hafði
heimtað það. Hún skyldi fá að
táka út á það — hún skyldi fá
að taka út á það með fyrirlitn-
ingu Kens!
Og skyndilega fór ég að hlusta
og hlýða þessum hvíslandi djöfli
innra með mér. Ég dró lífvana
líkama hennar yfir í bílstjóra-
sætið, — og fullvissaði mig síð-
an enn einu sinni um, að eng-
inn væri á ferli. Svo hljóp ég
með öndina í hálsinum að næsta
húsi og barði ákaft að dyrum.
Það sem eftir var þessarar
andstyggilegu nætur og allur
dagurinn á eftir er eins og í þoku
fyrir mér. Einhvern tíma sunnu-
dagsins fengum við að vita, að
maðurinn myndi ná sér. Hann
reyndist vera einhver hr. Edgar
Nevin, miðaldra járnvörukaup-
maður, sem var á ferð í borginni
í verzlunarerindum. Fyrir utan
minniháttar skrámur hafði hann
aðeins fengið heilahristing — og
það var ekkert alvarlegt.
Á MÁNUDAGSMORGUN var
stutt yfirheyrzla fyrir umferða-
dómstólnum — og þar upplifði
ég hið hræðilega augnablik, þeg-
ar ég sem eina vitnið gegn
Kathy, varð að staðfesta það,
sem skeð hafði. Þegar ég þurfti
að ljúga undir eiði. . . leit Kathy
á mig náföl og óttaslegin.
Að sjálfsögðu var Ken með
henni. Hann varð að vera henni
til styrktar — ég vissi það. Nevin
var þarna líka og öllum til mik-
illar undrunar vildi hann ekki
kæra. Hann kvaðst hafa hagað
APRÍL. 1957
49