Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 42

azt til að þú skiljir það — vegna
þess, að þú hefur ekki fundið
ástina ennþá. Ég veit, að ein-
hvern tíma gerir þú það, Janet,
þegar rétti maðurinn verður á
vegi þínum. Og ef þú hatar mig
nú — jæja, einhvern tíma bráð-
lega vona ég, að þú munir þakka
mér . .
ÉG GRÉT í fyrsta sinni síðan
ég var lítil telpa. Ég var ekki
aðeins ein þeirra stúlkna, sem
kærastinn hafði farið illa með.
Ken var mér miklu meira en
það. Hann var allt mitt líf —
tólf löng ár úr fortíð minni og
•öll framtíðarárin, sem ég hafði
unnið og lifað fyrir.
Fyrst reyndi ég að hata Ken
fyrir að gera mér þetta. En ég
gat það ekki. Ég þekkti hann of
vel. Það var svo hræðilega auð-
velt að muna, hve ginnkeyptur
hann var fyrir öllum, sem áttu
bágt. Og fyrirhafnarlítið að gera
sér 1 hugarlund, hve auðveld
bráð hann myndi verða fyrir
hvaða ófyrirleitna, kæna stúlku
sem var — hvaða stúlku, sem
hafði sína sorgarsögu að segja og
var með fallegt andlit. Já, svo
sannarlega skellti ég skuldinni á
Kathy. Það var Kathy, sem ég
fór að hata — með ofsalegri, ein-
lægri heift. En hvað fjarvera
mín hafði komið sér vel fyrir
hana — hana, sem var ekki neitt,
heimsk og ómenntuð. Auðvitað
hafði hún gleypt við Ken, lag-
legum, ungum lækni — sem var
að vinna sér álit! Vegna þess, að
ég hafði gert henni það fært!
Hann var minn!
í þrjá daga gerði ég alls ekki
neitt. Ég var áfram hjá Cassie
frænku og hugsaði málið. Allir
myndu búast við, að ég færi
burt. Án Ken hafði ég enga á-
stæðu til að búa áfram í Somer-
vale. Ég átti þar ekkert heimili,
enga fjölskyldu — eingöngu
vini, sem höfðu verið vinir okk-
ar. Ég hafði þar ekkert við að
vera, þar sem allt, sem ég hafði
verið að byggja upp með Ken
var hrunið til grunna . . . en ég
vildi ekki laumast burt og gefa
allt upp á bátinn.
Samt vissi ég, hve gagnslaust
það var að fara til baka og gera
uppsteit. Hvað myndi ske, ef ég
reyndi að segja Ken, að hann
hefði hagað sér eins og krakki
— að þessi heimskulega blekk-
ing, sem hann kallaði ást, myndi
síðar meira verða honum óbæri-
legt kvalræði? Hann hafði alla
tíð verið of önnum kafinn til
þess að geta gefið sér tíma til að
vera með strákslegt daður. Nú
hafði aftur á móti daður orðið til
þess að hann kvæntist.
Þar af leiðandi vissi ég, að
40
HEIMILISRITIÐ