Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 35
Eitt sinn sagði Ken: „Allt
sem mér hefur hlotnazt,
er þér að þakka, fanet."
Ég girnfist
giítan mann
Ég hafði hjálpað Ken gegn-
um Iæknaskólann . . . þræl-
að og fórnað öllu hans vegna
. . . og að mér fjarverandi í
nokkrar vikur kvæntist hann
annarri. Það var ekki rétt-
Iátt! Alls ekki réttlátt! Log-
andi af afbrýðisemi skeytti
ég engu, hverju né hverjum
ég fórnaði, til þess að ná
honum aftur.
ÖLL MÍN ógæfa stafaði af því,
að í raun og veru vissi ég ekki,
hvað ástin var vegna þess, að ég
ruglaði henni saman við met-
orðagirnd. Ég veit það nú. En ég
vissi það ekki kvöldið, sem ég
framdi svo hryllilegan glæp, að
öll borgin fordæmdi mig opin-
berlega.
Svo að ég byrji á byrjuninni,
þá held ég, að hin knýjandi,
blinda metorðagirnd hafi náð
tökum á mér, þegar ég var 14
ára og kyntist Ken Bristol. En
ef til vill var sæði hennar' sáð
fyrr en það, þ. e. a. s. þegar fað-
ir minn dó.
Þá var ég aðeins barn að aldri,
þó ég muni, að við dauða hans
varð móðir mín svo harmþrung-
in, að hún missti að mestu alla
lífslöngun. — Hún hafði enga
menntun og enn minni metorða-
girnd. Hún kunni ekkert til ann-
APRÍL, 1957
33