Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Qupperneq 49

N. Kv.
DYVEKE
183
„F.f yður dettur oftar slíkt í Itu;j þá er
yður liollast að þe»ja yfir því,“ svat.iði kon-
ungur og fór.
Sigbrit skeytti engu reiði konungs. Hún
sat þangað til konungur var farinn og hugs-
aði stöðugt fram og aftur um sama efni.
Þegar hún loksins tók á sig náðir, var hún
komin að niðurstöðu um, hvað gera skyldi,
og einsetti sér að hefjast handa, þegar færi
gæfist.
27. kap. Torben Oxe.
Diðrik Slaghök bar allar sögur frá hirð-
inni til Sigbritar, en Hans'Faaborg njósn-
aði fyrir hana í borginni. Hann hafði mikil
mcik við borgarbúa, sem auðvitað töluðu
enn meira um j)ær mæðgur, Sigbritu og
Dyveke, Jregar þær voru fluttar á Amakurs-
torg. í lyrstu sagði hann frá eintómu hóli
og skjalli, sem hann hafði heyrt. Ýmist var
það einhver bæjarfulltrúinn, sem hafði lof-
að hana hástöfum, eða borgarstjórinn sjálf-
ur, sem hafði verið frá sér numinn yfir ráð-
stöfunum hennar í jrágu borgarinnar. En
Sigbrit var ekki lengi að stinga upp í hann.
„Þetta er tóm lygi, Hans minn,“ mælti
hún, „og sé eitthvað af jrví satt, þá kæri eg
mig ekkert um að lteyra jæað. Eg vil fá að
vita, hvað þeir tala illt um mig á bak, svo
að eg geti vara/.t óvini mína. Ef jrú getur
ekki snuðrað neitt upp af því tægi, þá getur
þú lagt árai í bát.“
Þá fór Hans Faaborg samstundis að segja
sögu um Torben Oxe; liann hefði setið hjá
drottningunni og hirðmeyjunum og gert
gabb að þeim mæðgum; hann hefði lýst því,
hvernig Sigbrit berði dóttur sína á degi
hverjum með stafnum, svo að konungur
yrði að ganga á milli; annars yrði Dyveke
barin til óbóta.
Sigbrit hristi höfuðið.
„Þetta er bull og vitleysa," mæli hún;
„Torben lætur sér ekki slíkt um munn fara
í álieyrn drottningar. Þér er hollast að láta
liann eiga sig; hann er þér svo miklu æðri.
Þó að ]dú kunnir illa stórbokkaskap hans,
getur þú aldrei náð þér niðri á honum.“
„Eg hélt, að yður væri eins illa við aðals-
manna-illþýðið og mér, Sigbrit Willums,“
svaraði ritarinn hnugginn. „En hvort sem
jiér trúið mér eða ekki, þá skulið Jrér vara
yður á hallarstjóranum. Hann er óvinur yð-
ar, ef nokkur hirðmannanna er það.“
„Ojæja,“ mælti lnin; „ætli eg nái ekki
sáttum við hann, ef eg útvega honum Edle
lyrir konu og góðan heimanmund með
henni. Hann er ekki auðugur, og Edle er
eins ástfangin í honum og mús í gamalosti.“
„Hún er J)að,“ svaraði Hans Faaborg, „en
hann lítur ekki í þá áttina, heldur hærra.
Hann girnist dóttur yðar, og ef þér ætlið að
vera hyggin, þá gætið þess, að konung fari
ekki að gruna neitt.“
„Þú ert flón, Hans, og verður það alltaf,“
svaraði hún.
En upp frá því fór hún að gefa hallar-
stjóranum gætur, þegar hann kom þangað,
og það gerði hann oftar eftir það, er hún
fluttist inn í borgina. Hún komst líka fljótt
að því, að Hans Faaborg hafði satt að mæla.
Torben var að elta ólar við Dyveke, en ekki
Edle; og þegar henni var það ljóst, kom hún
í framkvæmd þeirri fyrirætlun, sem hún
hafði ráðið við sig áður.
Einn dag, þegar konungur var í Vording-
borg, kallaði hún hallarstjórann inn á skrif-
stofu sína.
„Herra Torben,“ mælti hún, „eg hef
lengi tekið eftir því, að þér hafið fellt ástar-
hug til Edle, og eg er að hugsa um að skrifa
Jörgen Hansen um það. Hann er efnamaður
og getur gefið dóttur sinni góðan heiman-
mund; svo býst eg við, að lians náð muni
varla láta sig muna um að skjóta nokkurri
fúlgu að leiksystur Dyveke." (Framhald).