Fréttatíminn - 21.12.2012, Side 38

saumaði á hana fína, flegna kjóla ólíka
þeim sem voru á boðstólum í íslenskum
verslunum í þá daga. Fyrirmyndirnar
var flestar að finna á hvíta tjaldinu. Elly
hafði gaman af því að fara í bíó og ef hún
sá fallegan kjól í kvikmynd flýtti hún sér heim
og teiknaði hann á blað. Kjólunum fylgdu heil-
mikil útgjöld og við bættust dýrar snyrtivörur.
Þetta voru kostnaðarliðir sem aðrir í hljómsveit-
inni þurftu ekki að hafa áhyggjur af. Þau voru öll
á sömu launum og Elly fannst óréttlátt að þurfa
sífellt að birtast í nýjum kjólum úr því að félagar
hennar gátu mætt á svið kvöld eftir kvöld í
sömu jakkafötunum.
Einhverju sinni var hún í miklum vandræð-
um með að fjármagna kjólasauminn og fór
á fund Péturs Benediktssonar, bankastjóra
Landsbankans. Hún vildi taka tíu þúsund
króna víxil og sagði að sig vantaði útgerð-
arlán. Pétur horfði á konuna og spurði
hvers konar útgerð hún stundaði. Elly
sagði honum að það kallaðist kjólaútgerð.
Það þótti bankastjóranum ekki væn-
legur rekstur og sagðist ekki lána út á
hann. Elly var ekki á því að gefa sig og
spurði hvernig honum þætti að bjóða
erlendum gestum í mat í Klúbbnum
og á sviðinu stæði söngkona sem væri
eins og drusla til fara. Pétur fór að
hlæja og Elly fékk víxillánið. Nokkru
seinna sátu erlendir gestir við lang-
borð í Klúbbnum. Með í för var
Pétur bankastjóri og nú gat hann
ekki stillt sig um að segja söguna
af klókindum söngkonunnar sem
stóð brosandi á sviðinu í nýjum og glæsi-
legum kjól. Kjólarnir hennar Ellyjar vöktu
athygli og aðdáun og margir þeirra lifa enn
í minningu fólks. Þeir voru umtalaðir og um
þá var skrifað í dagblöð. Þeir rötuðu meira
að segja inn í minningargrein Jónasar Péturs-
sonar um Axel Jónsson fv. alþingismann sem
hafði veg og vanda af héraðsmótum Sjálfstæðis-
flokksins um árabil.
Í Sindrabæ sat ég eitt sinn í gestahópnum hjá
Elíasi á Rauðabergi. Elly Vilhjálms var meðal þeirra
er skemmtu og heillaði alla með glæsileik og silfur-
þýðu röddinni á öllum tónsviðum. Fjórum sinnum
kom hún fram í dagskrá og var í nýjum kjól í hvert
skipti. Auðvitað heillaðist Elías eins og aðrir af
röddinni, en fleira nam hann því hann hvíslaði að
mér: Hún á mikið af kjólum, þarna komnir fjórir.
En kjólanna gætti Axel eins og alls annars farang-
urs á milli staða ...
My Fair Lady
Haustið 1961 bárust þær fréttir að Þjóðleikhúsið
hygðist setja söngleikinn My Fair Lady á svið. Sumum
þótti þetta hið mesta glapræði og drógu í efa að hægt
væri að þýða slíkt verk með góðu móti á íslensku.
Öðrum fannst verkið of léttvægt fyrir sjálft þjóðleik-
hús Íslendinga en flestir höfðu þó mestan áhuga á
að vita hver myndi hreppa hlutverk Elizu Doolittle. Í
fyrsta sinn í íslenskri leikhússögu var gerð svokölluð
„stjörnuleit“ fyrir leiksýningu og hátt í fimmtíu stúlk-
ur kepptu um hlutverkið. Mæður hringdu í Guðlaug
Rósinkranz
þjóðleikhús-
stjóra til að
láta hann
vita af hæfi-
leikaríkum
dætrum
sínum og
skömmu fyrir
frumsýningu var því slegið föstu í
dagblöðum að sýningin yrði „einn
mesti listviðburður hér á landi“.
Áður en leitin að hinni íslensku
Elizu hófst voru ýmsir kostir rædd-
ir. Nafn Ellyjar var eitt hið fyrsta
sem nefnt var. Hún þótti hafa allt
til að bera, sönginn, útlitið og
vinsældirnar, og að auki átti hún
leiklistarnám að baki hjá Ævari
Kvaran. Benedikt Árnason sem
aðstoðaði Svend Åge Larsen við
leikstjórn sagði engan vafa leika
á að Elly hefði komið sterklega til
greina í hlutverkið. Sú hugmynd gat
þó ekki orðið að veruleika því að stefnt
var að frumsýningu í byrjun mars og Elly
átti von á barni um miðjan febrúar.
Hólmfríður Ásta
Elly og Jón Páll voru gefin saman í Neskirkju
í ágúst 1961. Þá var Elly orðin ófrísk í annað
sinn og 19. febrúar 1962 fæddist þeim dóttir.
Hún fékk nafnið Hólmfríður Ásta og bar ætt-
arnafn föðurfjölskyldunnar, Bjarnason. Elly
tók sér fjögurra mánaða frí frá söngnum og
naut þess að hugsa um litlu stúlkuna sína
sem dafnaði vel. Hún bar dökkt yfirbragð
foreldra sinna og brátt kom í ljós að hún
hafði erft skapferli föður síns. Hún var
félagslynd og kát og þeir eiginleikar
áttu eftir að nýtast henni vel á lífs-
leiðinni.
Jón Páll hélt áfram að spila. Eftir
leiðindin í Klúbbnum fór hann fyrir
eigin hljómsveit á Hótel Borg og hélt
síðan í Storkklúbbinn í Framsóknar-
húsinu sem síðar átti eftir að verða
Glaumbær. Aftur lá leiðin á Hótel Borg og
brátt kallaði vinnan líka á Elly. Sem fyrr söng
hún mörg kvöld í viku og á veturna bættust
við alls konar einkasamkvæmi félagasam-
taka. Eftir að Elly fór að syngja með Jóni Páli
á Hótel Borg breyttist söngstíll hennar eins og
Jónatan Garðarsson hefur bent á: „Hún hafði fram
að þeim tíma beitt röddinni líkt og Connie Francis og
fleiri vinsælar, erlendar dægurlagasöngkonur en nú
kvað við annan tón. Röddin var dýpri og fyllri og lík-
ari þeirri sem á næstu árum átti eftir að tryggja henni
varanlega aðdáun og virðingu.“ Elly var öruggari með
sig en fyrr, en þetta var ekki auðveld vinna fyrir móð-
ur með ungbarn. Hún viðurkenndi að stundum hefði
verið erfitt að vakna upp fyrir allar aldir eftir að hafa
sungið fram á nótt. En Hólmfríður fékk sinn hafra-
graut klukkan sjö á morgnana og á kvöldin þegar
tímabært var að halda aftur af stað komu barnfóstrur
og gættu litlu stúlkunnar.
Sló útgerðarlán í banka
til að fjármagna kjólakaup
Elly Vilhjálms ætlaði
að verða rithöf-
undur og leikkona
en örlög hennar
réðust þegar hún
fór í söngprufu
hjá KK-sextett-
inum, sautján ára
gömul. Elly var
dáðasta söngkona
þjóðarinnar, eins
og lesa má um í
ævisögu hennar
sem Margrét
Blöndal hefur skráð
og Sena gefur út.
Fréttatíminn birtir
hér brot úr bókinni.
Elly á hljóm-
sveitarpalli
í Klúbbnum.
(Efri mynd)
Að tjaldabaki
árið 1961.
Í byrjun vetrar 1960 var opnaður veitinga- og skemmtistaður í Reykjavík. Hann var í nýju húsi sem reis við Lækjarteig og kall-
aðist Klúbburinn. Hönnun staðarins þótti ein-
stök. Þar mátti finna kínverskan bar, veiðistofu
og blómagarð svo nokkuð sé nefnt og ekkert
var til sparað að gera staðinn sem glæsileg-
astan. Hljómsveit Kristjáns Magnússonar var
ráðin til að sjá um tónlistarflutning og þar kom
að Elly og Jón Páll kvöddu KK-sextettinn og
Þórscafé. Klúbburinn var vinsæll og auk þess
buðust Elly þar betri laun en hún hafði áður
haft og ýmis fríðindi. En þegar á reyndi varð
lítið um efndir og gylliboðin reyndust orðin
tóm. „Þetta voru tóm svik og vitleysa,“ sagði
Elly og bar stjórnanda staðarins ekki góða
sögu.
Kjólaútgerð
Þegar Elly hóf feril sinn saumaði hún kjól-
ana sína sjálf en eftir að hún fór að syngja að
staðaldri leitaði hún til Sigríðar Jónsdóttur,
saumakonu á Hjarðarhaganum. Sigríður
Útgerðarlán í höfn! Elly
tók tíu þúsund króna
lán í Landsbank-
anum til að
fjármagna
kjólakaup
sín.
Fyrsta gönguferðin. Elly og Hólmfríður Ásta, dóttir hennar
og Jóns Páls.
Röddin var dýpri og fyllri
og líkari þeirri sem á
næstu árum átti eftir að
tryggja henni varanlega
aðdáun og virðingu.
38 bækur Helgin 21.-23. desember 2012