Læknablaðið

Árgangur

Læknablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 57

Læknablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 57
LÆKNABLAÐIÐ 81 hefur það reynzt vel. Þessi aðferð er einkum gagnleg við sýnis- töku úr bol hryggjarliða, sem liggja djúpt og því ekki aðgengi- legir til uppskurðar. Notaðar eru gildar nálar (a. m. k. 2 mm) eða trochar, sem nema burt jafngildan sivalning úr beininu. Nál- ar, sem notaðar eru til sýnistöku úr lifur, eru of mjóar. Vefja- greiningu er unnt að gera á þrennan hátt: 1) samstundis með frystiskurði, 2) næsta eða næstu daga með venjulegum aðferðum til vefjagreininga (vefurinn sneiddur í paraffini) eða 3) sam- stimdis með því að strjúka vefjasýninu yfir glerplötu og lita síðan á sama hátt og blóðstrok. Frystiskurður er varla áreiðanlegur nema í höndum reynd- ustu meinafræðinga, og oft er líka erfitt að finna nægilegan mjúk- an vef í sýninu til þess að skera. Frystiskurðar er ekki heldur þörf, nema framkvæma eigi frekari aðgerð samstundis, t. d. af- limun. Flestir munu telja ráðlegra að bíða með endanlega aðgerð, þar til venjulegar vefjasneiðar eru fyrir hendi. Strok á gleri kemur að notum við ákvörðun frumugerðar. Hnattfrumuæxli eru sérstaklega erfið i greiningu, og með venju- legum vefjasneiðum til smásjárskoðunar er stundurn ekki hægt að greina endanlega milli lymphoma, Ewing’s sarcoma, myeloma og neurohlastoma. 1 strokinu sést frumugerðin jafn vel og hvítkorn í lrlóðstroki, og nægir það stundum til greiningar æxlisins. Strjúka verður vefnum yfir glerið, jafnskjótt og aðgerð lýkur og áður en vefurinn er settur í formalín eða aðra herzluvökva. Aðalorsakir mistaka við vefjagreiningu beinaæxla eru þær, að sýnið er of lítið eða er tekið of nálægt yfirborði beinsins og er e. t. v. úr beininu umhverfis æxlið. Oft er mikil nýmyndun lieins samfara æxlisvexti og stafar af ertingu æxlisins á bein- himnuna. Við sýnistöku er nauðsynlegt að hafa hliðsjón af rönt- genmyndum, og ættu skurðlæknir, röntgenlæknir og meinafræð- ingur í sameiningu að ákveða staðinn, sem sýnið skal taka frá. Flestir læknar eru þeirrar skoðunar, að lítil hætta sé á dreif- ingu illkynja æxlis við sýnistöku, ef réttum aðferðum er beitt. Flokkun (classification) beinaæxla er einkum byggð á vefja- gerð. Við nafngiftir hefur ýmist verið lagður til grundvallar vef- ur, sem mest ber á í æxlinu (histogenesis) eða vefur, sem æxlið er talið vaxið frá (emhryogenesis). Nýjustu flokkanir eru reistar á þeirri kenningu, að í beinunum sé frumstæð bandvefsfruma, sem verður vísir að æxlinu.1 Æxlið getur síðan þróazt á þrennan mismunandi hátt:
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Læknablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknablaðið
https://timarit.is/publication/986

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.