Læknablaðið - 01.06.1967, Qupperneq 89

LÆKNABLAÐIÐ
119
þeirri heilbrigðu verkaskiptingu, sem framtíðin hlýtur að bera í skauti
.sínu.
Ég teldi það mjög til bóta, að dregið yrði nokkuð úr skyldunáminu
undir kandídatspróf, en valfrelsi aukið, svo að stúdentum yrði gefinn
kostur á þátttöku í frekara vísindastarfi, ef þeir hefðu til þess löngun
og hæfileika.
Hitt atriðið, sem skoðanakönnun læknanema leiðir í Ijós, er, að
þrátt fyrir alla ítroðsluna á undan kandídatsprófi, eru heimilislæknis-
störfin að verða .svo lítils metin, að fáir vilja við þeim líta. Þetta
minnir á þá tíma, er síðklæddir lyflæknar með doktorshatt og fellinga-
kraga töldu sig of fína til þess að eiga samleið með skurðlæknum og
skipuðu þeim á bekk með bartskerum. Slík örlög virðast búin héraðs-
læknum og heimilislæknum, og er þó sá munur á, að bartskerar gátu
beitt hnífi, en heimilislæknum er varla ætlað að nota annað eggjárn
en sprautunál, ef svo heldur fram .sem horfir. Fækkun þeirra bendir
einnig til þess, að þeir fái ekki tíma til að sjá eða sinna sjúklingum
á sóttarsæng í heimahúsum og öðlast með því kunnugleika á umhverfi
sjúklingsins, heldur verði þeir að afgreiða hann í gegnum síma eða
fela hann slökkviliðinu til flutnings í hendur sérfræðinga. Þessari þróun
er ég á móti, bæði vegna almennings og virðingar læknastéttarinnar,
því að með þessu myndast innan hennar andlegt „proletariat“, þó að
fámennt sé; því að heimilislæknirinn hefur mikilvægu hlutverki að
gegna, eins og líka er viðurkennt af heiðruðum greinarhöfundi.
Ýmsir yngri læknar virðast hafa á því fullan skilning, að verk-
legu læknanámi beri að haga svo að afloknu kandídatsprófi, að heimilis-
læknar fái jafngóða þjálfun til síns starfs og sérfræðingar fá, hver í
sinni grein. Ættu þeir þá að bera úr býtum sömu virðingu og sömu
kjör að jöfnum hæfileikum. Ég sé enga þörf á því, að 80—90% allra
lækna verði sérfræðingar í þröngt afmörkuðum flokki sjúkdóma eða
líffæra, ef starfskraftar væru betur samhæfðir en nú gerist. Hér i
Reykjavík hefur verið kapphlaup um að koma upp þremur sjúkra-
húsum samtímis, án sjálfsagðrar samhæfingar og verkaskiptingar milli
þeirra. Þau ættu t. d. ekki öll að þurfa hvert um sig fullkomna slysa-
deild með viðbúnu starfsliði dag og nótt, né sérþjálfað sameyki (team)
til heilaaðgerða eða hjartaskurða, né jafnvel rannsóknastofu með öllum
dýrustu tækjum, né allar undirgreinar í röntgengreiningu og meðferð.
Með slíkri .samkeppni er að vísu hægt að koma fleiri sérfræðingum
fyrir á einhverri jötu, en sú dreifing starfskrafta veitir ekki afburða-
mönnum nægilegt verkefni til viðhalds og sífelldrar þjálfunar. Sem
afkomandi góðra búmanna tel ég það meiri hyggindi að hafa fáar
góðar mjólkurkýr en margar stritlur, sem standa geldar langtímum
ár hvert.
Samstarfsvilji er fyrsta skilyrðið til skynsamlegrar verkaskiptingar
og samhæfingar milli spítalanna og .starfsliðs þeirra. Mér lízt því að
ýmsu leyti vel á framkomnar uppástungur í nefndaráliti því um fram-
tíðarskipulag spítalaþjónustunnar, sem birtust í þessu umrædda hefti
Lbl., einkum að því er snertir hópsamvinnu og að afburðamenn í