Læknablaðið - 01.06.1967, Síða 90

120
LÆKNABLAÐIÐ
hverri sérgrein verði ráðgjafar eða „consulants", sem öll sjúkrahúsin
geti leitað til og beri jafnvel skylda til.
Þrátt fyrir mína „dýrðarkórónu“ sendi ég alloft sjúklinga til sér-
fræðinga, t. d. til skurðaðgerða, þegar þær þoldu nokkra bið, einkum
eftir að svæfingartækni varð miklu fullkomnari á stóru spítölunum en
hjá mér. Reynsla mín af að senda sjúklinga til sérfræðinga í lyflækn-
ingum var ekki eins góð, því að .sjúklingarnir lentu þá stundum í
löngu rápi milli lækna hér í Reykjavík, jafnvel til fleiri en eins sér-
fræðings í sömu grein, eftir tilvísunum kunningjakerlinga, sem æfðar
voru í langsetum á biðstofum. Sjálfur hafði ég stundum ekki annað
upp úr þessu en að fá með þeim til baka einfalda rannsóknastofu-
skýrslu, m. a. um hæmoglobín og prófun á sykri og eggjahvítu í þvagi,
en enga sjúkdómsgreiningu, ekkert álit um horfur og ekki annað um
meðferð en það, sem ráða mátti af þeim pillubirgðum, sem sjúkling-
arnir komu með heim í ferðatöskunni sinni. Ég gef lítið fyrir slíka
samvinnu milli lækna, enda varð þetta til þess, að ég reyndi jafnan
að koma inn á spítala sjúklingum, sem vel hefði mátt rannsaka
„ambulant“, ef til hefði verið samstarfshópur sérfræðinga, .sem afgreiddi
senda sjúklinga tuto, celeriter et jucunde. Hvernig stendur á því, að
enn er ekki hér til slík „clinic", sem þykir sjálfsögð í hverri borg
vestan hafs?
Ég tel það gleðilegt tímanna tákn, að allmargir yngri læknar og
jafnvel læknanemar eru farnir að skilja, að ekki er allt komið eingöngu
undir höfðatölu sérfræðinga né sjúkrarúmafjölda, heldur betri sam-
hæfingu þeirra starfskrafta og tækja, sem tiltæk eru hverju sinni.
Sjálfsagt má finna einhver rök gegn ýmiss konar gagnrýni, sem fram
hefur komið, en þau verða að vera önnur og veigameiri en þau, að
gagnrýnandinn sé aðeins við upphaf starfsferils síns eða eigi langt
skeið hans að baki.