Læknablaðið - 01.04.1978, Síða 99

LÆKNABLAÐIÐ
105
HEILBRIGÐI5STARF5FÓLK
ir, að sömu upplýsingum sé safnað um alla,
sem eru í eftirliti.
Meðan upplýsingaforði, listi úrlausnarefna,
áform og framvindu-nótur eru í höndum
starfsfólks heilsugæslustöðva og þess, er
vinnur við skólaeftirlit, er upplýsingamiðlun
fremur auðveld.
Hins vegar hefur reynslan orðið sú, að
mjög lítil upplýsingamiðlun hefur verið milli
heilbrigðisstarfsfólks, félagsráðgjafa og sál-
fræðinga. Ræður þar trúlega að einhverju
leyti gagnkvæm tortryggni.
Af hálfu lækna byggist þetta að nokkru á
strangri túlkun á þagnarskyldunni og að
nokkru á því, að mörgum læknum er ekki
nógu kunnugt um hlutverk og getu þeirra
sérhæfðu aðila, sem nú eru að hasla sér völi.
Á hinn bóginn hefir borið á því, að sumar
hinna nýju starfsstétta hafa talið sig betur
komnar, fái þær að starfa sjálfstætt, sem
aftur hefir leitt til nokkurrar einangrunar
þeirra.
Samhæfing þeirrar þjónustu, sem lögfest
er um heilsuvernd, ráðgjafar- og sálfræði-
þjónustu, verður ekki að veruleika, fyrr en
upplýsingaforðinn, listi úrlausnarefna, áform
og framvinduskráning verða sameiginleg og
allir þeir, sem hlut eiga að máli, vinna sam-
stillt að því, að sinna vandamálum þeirra
einstaklinga, sem flokkast í þá áhættuhópa,
sem taldir voru.
Áætlanagerð. Samhæfing.
Auk þeirrar samhæfingar, sem þarf að
verða milli menntamála og heilbrigðismála
þarf einnig að koma til samhæfing við fé-
lagsmál, og vísa ég i þessu sambandi á til-
lögu um starfsreglur fyrir samvinnunefnd
sérstofnana ríkisins fyrir börn og unglinga,
sem kynnt er á ráðstefnu,7 er Menntamála-
ráðuneytið gekkst fyrir 12. september 1975.
Á myndinni, sem áður var vikið að, kemur
fram að vandamál geta ýmist verið andleg,
líkamleg, félagsleg og jafnvel bundin stað-
háttum.
Síðastnefnda atriðið hefur mikla þýðingu,
þegar læknir reynir að meta, hvort hann er
fær um að leysa þann vanda, sem á hpndum
er, eða hvort hann verður að velja þann
kostinn að visa viðkomandi einstaklingi frá
sér og fela öðrum að annast greiningu og7
eða meðferð.
Aðstaða í heilsugæslustöðvum og á sjúkra-
húsum utan höfuðborgarsvæðisins fer nú óð-
um batnandi og e.t.v. er mikilvægast, að á
næstu árum mun öll aðstaða til endurhæí-
ingar batna mjög og með tilkomu skóla fyrir
sjúkraþjálfa í Reykjavík, mun starfsmönn-
um í þessari grein fjölga stórlega.
Möguleikar til þess að veita þjónustu utan
Reykjavíkur ættu þvi að verða mun betri á
næstu árum.
Þá er sýnilegt að sérkennsla utan Reykja-
víkur hlýtur að aukast mjög og er það vel,
slík röskun á stöðu og högum verður oft.,
þegar fjölskyldur flytjast til höfuborgarinn-
ar, að betra hefði verið heima að sitja, en af
stað fara.
Til þess að ráðgjafar- og sálfræðiþjónusta
komi að fullum notum í fræðsluumdæmi
þarf að vera til staðar læknisfræðileg þekk-
ing og ráðgjöf, og i hverju fræðsluumdæmi
þarf að vera einn læknir, sem er ábyrgur
fyrir samhæfingu heilbrigðisþjónustunnar og
ráðgjafar- og sálfræðiþjónustunnar, þvi ekki
má gleyma því að margir, sem skólakerfið
tekur upp á sína arma 6 ára til skólaveru
allt fram á 16. aldursár, eru jafnframt í með-
ferð og undir eftirliti heilbrigðisstarfsfóiks.
Lausn þessa gæti verið að ráða til starfa
sérmenntaða embættislækna og miða lækn-
ishéraðaskipun við kjördæmi á sama hátt
og fræðsluumdæmin. Væri að minni hvggju
mjög skynsamlegt að fræðslustjórar og hér-
aðslæknar hefðu að nokkru sameiginlega að
stöðu og starfslið. Sparaðist þannig beint