Fréttatíminn - 17.12.2010, Side 38

að koma ekki heim fyrr en ég hefði náð í eina, tvær
rjúpur en Karl litli kom heim sex tímum síðar með átján
rjúpur. Ég var svo ánægður því þá fannst mér ég vera
orðinn maður. En þarna kom indíáninn upp í mér. Það
var mottó hjá pabba: „Ef þú étur það ekki, þá drepur þú
það ekki.“
Leitin að framtíðarstarfinu
„Pabbi var alltaf að hugsa um hvað ég gæti gert í lífinu.
Ég var farinn að klippa vini mína mjög ungur, en það
var ekki sú vinna sem pabbi hafði í huga þótt honum
þætti ég sérstaklega handlaginn. Eitt sumarið vann
ég á verkstæðinu hjá honum. Maður einn í bænum átti
þessa svaka drossíu sem þurfti að gera við gírkassann
í og mér var falið það verk. Ég tók gírkassann í sundur
og sá alveg á svipnum á samstarfsmönnum mínum:
„Já, right, þú kemur þessum aldrei saman aftur!“ En
ég gerði það sko og eigandinn ók á brott mjög ánægður
með viðgerðina. Þá hugsaði ég með mér: „Þá er þetta
búið, ég þarf ekki að sanna neitt meira hér!“
Mamma var mjög mikil húsmóðir og það var alltaf
hlaðborð heima því mamma eldaði og bakaði allan
sólarhringinn. Vinir mínir vildu alltaf hitta mig um
þrjúleytið svo að þeir lentu örugglega í veislunni.
Fljótlega eftir að ég komst á unglingsár var það orðinn
brandari hjá okkur mömmu að velta fyrir okkur hvað
pabbi myndi nú finna fyrir mig að læra. Ég var strax
aktífur sem barn að ryksuga og þrífa þannig að hugur
minn leiddist að því sem þótti ekki mjög karlmannlegt
á þeim tíma. Annars er ég búinn að fá mig fullsaddan
á allri umræðu um kynhneigð fólks. Hvað varðar fólk
um hver er samkynhneigður og hver ekki? Ég lifi eftir
mottó inu: „Dæmið ei, svo þér verðið ei dæmdir.“ Ef ein-
hver hefur mikla þörf fyrir að vita hvort ég er í sam-
bandi þá er svarið nei og konur hafa vit á því að reyna
ekki að snúa „gay“ mönnum því þær vita að þeir eru
ósnúanlegir! Ég hef alltaf viljað vera þekktur fyrir störf
mín, en ekki einkamál mín.“
Lesblinda kemur í ljós
„En aftur að pabba og störfunum sem hann fann fyrir
mig. Einn morguninn hringdi hann heim og sagðist
vera búinn að finna framtíðarstarfið mitt. Svo kom hann
heim og byrjaði með langri ræðu um fjóra togara sem
vantaði einmitt það sem ég ætti að læra; ég gæti farið
suður og komið strax aftur norður: Útvarpsvirki. Mér
fannst himinninn hrynja yfir mig – ég var svo hræddur
við rafmagn! Ég vildi læra hárgreiðslu en fór að ósk
foreldra minna í Fjölbrautaskólann á Sauðárkróki til að
taka verslunarpróf. Mér leiddist gríðarlega þar og safn-
aði á mig sextán kílóum! Öll svona fög eins og reikning-
ur voru alveg lokuð fyrir mér – enda var móðir mín ekki
glöð þegar ég fékk einkunnina. Það sem viðkom hönd-
unum gat ég skilið – enda vissi ég ekki fyrr en ég var
orðinn 39 ára að ég væri lesblindur. Það var mikill léttir
því þá vissi ég að ég væri ekkert heimskari en aðrir.
Ég hafði reyndar fengið 11 í Biblíusögum í barnaskóla,
sem á ekki að vera hægt, en það var vegna þess að ég
skrifaði ritgerð í stað svars við spurningum.“
Norðurlandsmeistari í þrístökki
,,Ég var góður í íþróttum og keppti í frjálsum íþróttum.
Norðurlandsmótið í frjálsum var mesta niðurlæging ævi
minnar. Ég var auðvitað öðruvísi en hinir strákarnir,
alltaf umkringdur kvenfólki. Allir skólar á Norður-
landi kepptu og ég keppti meðal annars í þrístökki án
atrennu.
Um leið og ég var að leggja í hann og búið að kynna
mig, gargaði einhver töffarinn: „Þá stekkur Karl hinn
kvenlegi!“ Reiðin og illskan sem kom í mig varð til þess
að ég varð Norðurlandsmeistari í þrístökki án atrennu.
Þá lærði ég það að ef ég gerði tvisvar sinnum betur en
aðrir, yrði ég látinn í friði.”
Pabbi Karls fann aðra vinnu fyrir hann sem myndi
henta honum. Hann gæti orðið kokkur á skipi!
„Þá hélt ég til Reykjavíkur í nám við Hótel- og veit-
ingaskólann og lærði að verða matreiðslumaður. Kom
heim, fór til sjós og hef aldrei fengið aðra eins inni-
lokunarkennd á ævinni. Ég eldaði, það var ekki málið,
en mér leiddist svo hræðilega að ég bað um að fá að
fara niður til strákanna og taka þátt í aðgerð. Ég kunni
betur við að vera í slorinu. En eftir þrettán daga á sjó
vissi ég að þetta væri ekkert fyrir mig. Ég fékk hræði-
lega innilokunarkennd þegar við vorum komnir út á
ballarhaf og ég sá ekki til lands. Ég verð að sjá til lands,
einhverja eyju að minnsta kosti. Eftir sjóferðina ákvað
ég: Hingað og ekki lengra, nú sýni ég fjölskyldu minni
á hverju ég hef áhuga og hvar hæfileikar mínir liggja.
Ég fór í Iðnskólann með 48 konum og brilleraði yfir þær
allar. Ég gat ekki hugsað mér að vera eini karlmaðurinn
og verða númer fjögur! Elsa Haralds hárgreiðslumeist-
ari kom og bauð mér starf og það var svo dæmigert
fyrir mig að ég vissi ekkert hver hún var. Ég var orðinn
nítján ára og átti erfitt með að taka tiltali. Ég vann hjá
Elsu á Salon VEH, sem var aðalstofan á svæðinu þá, og
ég gat ekki fengið betri kennara og aga en ég fékk hjá
Elsu. Það skiptir gríðarlega miklu máli að starfa undir
stjórn fólks sem hefur verið í bransanum lengi. Á miðju
tímabilinu hjá Elsu ákvað ég að það gæti verið snið-
ugt að kunna líka förðun, svo ég fór til London í nám í
förðun. Ég var gjörsamlega vonlaus í förðuninni og var
næstum rekinn eftir tvær vikur! Ég var alltaf að reyna
að herma eftir öðrum, var ekki búinn að finna neistann.
Svo kom einn kennaranna til mín og sagði: „Veistu, ég
held að þetta sé ekkert fyrir þig.“ Þá gaus metnaðurinn
upp í mér og ég hugsaði: „Ég skal sko sýna þér að þetta
er VÍST fyrir mig!“ Það var ein þarna mjög ljúf sem
sagði mér að hætta að gera það sem aðrir væru að gera,
finna minn neista og mína sköpun. Þá kom eitthvert
klikk í hausnum á mér og ég útskrifaðist með hæstu
einkunn.“
En þetta nægði Karli auðvitað ekki, svo mikill var
metnaðurinn. Hann vildi læra ljósmyndun líka.
„María Guðmundsdóttir, fyrrum fyrirsæta, fegurðar-
drottning og ljósmyndari, á þar stóran hlut að máli.
Hún benti mér á að það væri gott að geta tekið myndir
líka, hún sjálf hefði leigt sér tæki og ljósamenn og lært
þannig. Ég hefði auga fyrir viðfangsefninu en ætti að
láta fagmenn um stillingaratriðin. Hún fullyrti að ef
ég hefði áhugann gæti ég lært ljósmyndun. Ég fór eftir
þessum ráðum. Mesta sköpunargleði mín í dag er að ná
manneskjunni á mynd; það er mín aðal fullnæging að
vinna við myndasmíði. Strákarnir hafa verið snillingar
að lýsa upp í „Nýju útliti“ og ég smelli af. Þetta eru oft
viðkvæm augnablik hjá konunum sem kannski hafa
aldrei verið myndaðar. Allar þessar konur sem hafa
orðið á vegi mínum hafa hver og ein skilið eftir sig litlar
fjólur innan í höfðinu á mér.“
Hús við Elliðavatn, íbúð í Lækjargötu og þrír bílar
Eftir námsdvöl í London og eitt ár í Hollywood (sjá
hliðarramma), sneri Karl aftur til Íslands.
„Þá hitti ég Alla vin minn, sem hafði unnið með
mér hjá Elsu, og við ákváðum að opna hárgreiðslu-
stofuna Kompaníið sem við rákum í nokkur ár. Þá var
indíánafjöðrin í höfðinu á mér komin upp úr hausnum.
Ég hugsaði með mér að lífið hlyti að hafa upp á meira
spennandi að bjóða en að eiga hús við Elliðavatn, íbúð
í Lækjargötu, þrjá bíla og borða alltaf á Hótel Borg.
„Með mér á förðunarskólanum í
London var sonur milljónamærings
frá Sviss sem vildi endilega að ég
kæmi með sér til Hollywood. Ég hélt
nú það – „Let́ s go to Hollywood!“
– en ég var mjög fljótur að rústa
Hollywood og flutti þaðan ári síðar.
Eitt af því sem næstum rústaði mig
var hversu erfitt mér finnst að segja
nafnið mitt. Þegar ég er spurður að
nafni, þá er eins og eitthvað klikki í
höfðinu á mér og heilinn sendir boð
um að mistök séu í nánd! Ég breytti
staminu í soghljóð og er alltaf á inn-
soginu og í Bretlandi héldu þeir bara
að þetta væri hreimur. En í Holly-
wood ætlaði ég að vinna sjálfstætt.
Þá byrjar maður á að fá sér umboðs-
mann, en þegar ég uppgötvaði að
morgnarnir þyrftu að byrja á gini og
tónik svo að ég myndi ekki stama um
hádegið, þá sá ég að þetta yrði mér
dýrkeypt. Ég sá fram á að ég yrði
annaðhvort kominn inn á Betty Ford-
meðferðarstofnunina eftir nokkrar
vikur eða ég yrði að fá mér vinnu í
vernduðu umhverfi á hárgreiðslu-
stofu. Ég gekk inn á flottustu hár-
greiðslustofuna á Sunset Boulevard,
The Saloon – minna mátti það nú ekki
vera! – og fékk vinnu. Þar unnu 38
manns og ekki auðvelt að komast þar
að, en þá var Karl Berndsen ungur
og sætur með ljósa lokka og frá landi
sem enginn þekkti. Þarna var ég
valinn af einum megamanninum til
að verða aðstoðarmaður hans. Ég
var náttúrlega svo saklaus að ég hélt
að það væri vegna þess að ég væri
svo góður hárgreiðslumaður. En það
var nú eitthvað bogið við ráðninguna
og ég komst að því nokkrum mán-
uðum síðar að megamaðurinn vildi
eitthvað meira en að ég væri bara
að þvo hár fyrir hann! Þetta gekk
alveg glimrandi nema að Rússarnir,
sem höfðu verið við vaskana í þrjú,
fjögur ár, flottir hárgreiðslumenn
sem höfðu rekið eigin stofur í
Moskvu – en grænakortslausir – voru
ekki ánægðir. Ég var strax farinn að
blása og klippa og Rússarnir hötuðu
mig eins og pestina. Þeir fullyrtu að
ég væri búinn að fara í rúmið með
öllum aðalmönnunum - en ég var
saklaus, 26 ára og sveiflaði bara ljósu
lokkunum. Ég lagði saman tvo og
tvo, fékk út 118 og hætti að vinna hjá
honum. Þessa stofu átti japönsk kona
og ég sagði henni að ég gæti ekki
unnið fyrir þennan mann. Hún vildi
ekki missa mig og færði mig á aðra
hæð. Rússunum þótti þetta mjög gott
á mig. Eftir árið í Hollywood, sem var
mjög lærdómsríkt, fór ég í jólafrí til
Íslands og fór ekki út aftur þar sem
ég var ekki með atvinnuleyfi, og jóla-
leyfið varð að öðrum vendipunkti”.
Árið í Hollywood
Yfirleitt heillast ég
mest af konum með
nokkur aukakíló –
þær hafa oftast meiri
útgeislun.
Framhald á næstu opnu
38 viðtal Helgin 17.-19. desember 2010