Læknablaðið - 15.01.1992, Blaðsíða 15

LÆKNABLAÐIÐ
13
og formaður stjómar Ríkisspítalanna.
Sviðakerfi spítalanna verði breytt þannig,
að í stað núverandi 13 sviða, komi þrjú
svið: Lyflækningasvið, handlækningasvið
og rannsóknasvið og verði sviðsstjórar
læknar, hver um sig í að minnsta kosti 75%
stjómunarstarfi. Nú kunna menn að spyrja:
Hvað með stjómunarsviðið? Svarið er að
skrifstofa Ríkisspítalanna á að þjónusta þá
starfsemi, sem rekin er á spítölunum. Hún á
að heyra undir stjóm spítalans, hafa sérstakan
skrifstofustjóra, en forstjóri á að vera æðsti
yfirmaður hennar. Hún á, svipað og skorimar,
að hafa sjálfstæðan fjárhag og á að hafa
svigrúm til að taka að sér verkefni fyrir aðrar
heilbrigðisstofnanir, og á sama hátt á hún að
geta boðið út sérhæfð verkefni.
I stjórn spítalanna verði þrír sviðsstjórar,
hjúkrunarforstjóri, formaður læknaráðs og
forstjóri Ríkisspftalanna, sem verði formaður
stjórnar. Þessi stjóm sér um daglegan
rekstur stofnunarinnar og er ábyrg gagnvart
stjómamefnd, en stjómamefndin markar stefnu
fyrir spítalana og er tengiliður milli þeirra og
stjórnvalda. Hlutverk stjórnarinnar er hins
vegar að framkvæma stefnu stjómamefndar
og deila fjárveitingum milli einstakra skora
eða deilda, en stjóm hverrar skorar ráðstafar
því fé sem ætlað er til starfsemi hennar.
Valddreifingin er í því fólgin að einstakar
starfseiningar, það er að segja skorir, hafi
óskorað vald til að ráðstafa því fé, sem ætlað
er til starfsemi þeirra, hvort sem það felst í
að auka eða bæta tækjakost, fjölga eða fækka
starfsfólki.
LOKAORÐ
Við hljótum öll að viðurkenna, að það verður
hlutverk stjórnmálamannanna, héðan af
sem hingað til, að ákveða hve miklu fé
verði varið til einstakra málaflokka, þar á
meðal til heilbrigðismála, en til að deila
því fé farsællega milli einstakra þátta þarf
fagþekkingu. Að því er heilbrigðismálin
varðar, er þá fagþekkingu fyrst og fremst að
finna hjá heilbrigðisstéttum og þá sérstaklega
hjá læknum. En til þess að geta axlað þá
ábyrgð sem því fylgir verða menn líka að taka
ábyrga afstöðu. Ef læknar ætla sér að axla
vaxandi ábyrgð og áhrif í heilbrigðiskerfinu
verða þeir að sætta sig við það, að minnsta
kosti tímabundið á ferli sínum að sinna
stjórnunarstörfum, eingöngu eða nær
eingöngu. Þeir verða líka að læra að horfa
út fyrir þá sérgrein sem þeir eru fulltrúar fyrir
og hafa lært og sjá hana í réttu samhengi við
aðra þætti heilbrigðisþjónustunnar.
Árni Björnsson