Læknablaðið - 15.04.1994, Page 30

152
LÆKNABLAÐIÐ
120 sem þurfti til að uppfylla skilyrðin,
en 104 voru teknir inn og þar af aðeins 90
til úrvinnslu. Ennfremur var svörun við
lyfleysumeðferð meiri en búist var við.
Þetta rýrir heldur gildi rannsóknarinnar, en
með 45 og 50 sjúklingum í hvorum hópi og
lyfleysusvörun upp á 69% þá er betagildi 0,70
(19).
Verkun súkralfats og lyfleysu á einkennin
eru þau sömu, 68% og 69%. Lyfleysusvörun
í fyrri rannsóknum á meltingarónotum er
mjög breytileg, en svörun allt upp í 62%
(11) hefur verið tilgreind. Það er ekki
vitað hvað ræður lyfleysusvörun í þessum
sjúklingahópi, en fróðlegt er að líta á
hliðstæður í lyfleysusvörun í meðferð á sárum
í maga og skeifugörn sem er á bilinu 40-
60% (20). í þeim sjúklingahópi er neikvæð
fylgni milli lyfleysusvörunar og címetidín-
svörunar. Talið er að um sé að ræða tvo
sjúklingahópa með meltingarsár, annars vegar
þá sem gróa fljótt og vel og hins vegar þá
sem gróa seint og illa, hvaða meðferð sem
gefin er (20). Hlutfall hvors hóps í hverri
rannsókn ræðst mjög af þeim tíma sem liðinn
er frá því að einkennin koma fyrst fram og
þar til sjúklingurinn er tekinn í rannsóknina.
Ef langur tími er liðinn frá því einkennin
komu fyrst fram hafa flestir þeir sem gróa
fljótt og vel læknast, þegar þeir eru metnir
til inntöku í rannsóknina, og þá veljast oftast
þeir sem gróa seint og illa. Ef sama gildir
um sjúklinga með meltingarónot, má skýra
mjög liáa lyfleysusvörun í okkar rannsókn út
frá mjög háu hlutfalli þeirra sem lagast fljótt
og vel í lyfleysuhópnum, sem höfðu aðeins
haft einkennin í 3,1 mánuð áður en þeir voru
teknir inn í rannsóknina. I rannsókn Kelbæk
og fleiri (11), þar sem sýnt var fram á 62%
svörun við lyfleysu, höfðu einkenni staðið í
þrjá mánuði þegar sjúklingurinn var tekinn inn
í rannsóknina.
Kairakuoma og fleiri frá Finnlandi hafa
gert einu rannsóknina þar sem súkralfat
er virkara (77%) en lyfleysa (56%) gegn
meltingarónotum (17). Þeir tilgreindu ekki
svörun eftir kynferði, en fundu hins vegar
að sjúklingar með meðalsvæsin einkenni
svöruðu best. Einnig voru fleiri konur í þeirra
lyfleysuhópi eins og í okkar rannsókn. Tíminn
frá því einkenni komu fyrst fram þar til
sjúklingar voru teknir til meðferðar er ekki
tilgreindur í finnsku rannsókninni, en eitt af
inntökuskilyrðunum er að þau hafi varað í að
minnsta kosti þrjá mánuði. I rannsókn okkar
voru inntökuskilyrðin þau að einkenni hefðu
varað í að minnsta kosti einn mánuð þannig
að gera má ráð fyrir töluverðum mun hvað
þetta varðar milli þessara tveggja rannsókna.
Fjöldamargar aðrar ástæður geta skýrt
mismunandi niðurstöður í finnsku og íslensku
rannsókninni. Lengd meðferðarinnar var
fjórar vikur í finnsku rannsókninni en þrjár
vikur í þeirri íslensku. Hér er ennfremur um
mismunandi þjóðir að ræða sem geta gefið
mismunandi lyfleysusvörun og einnig haft
mismunandi bólgur í maga sem ekki greinast
við venjulega magaspeglun. Til eru rannsóknir
sem benda til meira algengis á magabólgum
og meiri útbreiðslu á Helicobacter pylori
sýkingu á íslandi en í Skandinavíu (22,23).
Þetta gæti minnkað svörun við súkralfati. I
íslensku rannsókninni var tíðni brjóstsviða
rétt undir 50% í báðum hópunum. Brjóstsviði
var ekki nefndur í finnsku rannsókninni.
Ólíklegt er að brjóstsviði hafi minnkað
súkralfatsvörunina í okkar rannsókn,
þar sem súkralfat er mjög virk meðferð
við vélindabólgum (24,25) og tengdum
einkennum. Loks má benda á að það eru 30%
líkur á villu af gerð II í íslensku rannsókninni.
Niðurstöður okkar eru ótvíræðar. Þriggja vikna
meðferð á meltingarónotum með súkralfati
gefur ekki betri árangur heldur en meðferð
nteð lyfleysu.
SUMMARY
The object of the study was to assess the efficacy
of sucralfate in the treatment of non-ulcer
dyspepsia (NUD).
The diagnosis of NUD was made by exclusion.
All patients underwent an upper gastrointestinal
endoscopy and abdominal ultrasound and blood
tests were done as clinically indicated. Patients
with a history of peptic ulcer disease were not
included. Symptomatic assessment was done
at the beginning and at the end of the study.
The patients registered their most prominent
dyspeptic symptoms, whether they improved,
were unchanged or worse. The study was double
blind. Placebo or sucralfate 1 gm. q.i.d. was given
for 3 weeks. Over a 2 year period 104 patients
were included in the study, 56 received sucralfate
and 48 placebo. Nine patients were excluded
because of poor compliance or side effects, 6
from the sucralfate group and 3 froni the placebo
group. The sucralfate and placebo groups were