Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Page 20

20
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
fræði, og nennti ég ekkert að gera þann vetur, ég
keypti mér ekki einu sinni líffærafræði. Lækna-
deildin stóð miðað við íslenskar aðstæður á göml-
um merg. Læknaskólinn var stofnaður 1876 og
Bjarni Pálsson, okkar fyrsti landlæknir, hafði
skyldur um læknakennslu.
Efnafræðin var hjá Trausta Ólafssyni og var
ekkert nám, sem heitið gæti. Við vorum í Fjósinu,
bak við Menntaskólann. Trausti var dálítið lit-
laus, hann var ekkert fjörugur kennari. Ég vil
ekki kalla hann leiðinlegan, en hann var nánast
skráþurr, en alltaf góður, þegar maður talaði við
hann. Skipti sér of lítið af manni.
Agúst H. Bjarnason kenndi sálfræði. Pað var
sko þurradramb. Ég hef aldrei á æfi minni komist
í kynni við annan eins þyrkingshátt. Hann var
alveg stífur, maðurinn. Svo var hann að vöðlast
með íslensku nöfnin, sem voru svo hjákátleg, að
maður bara hló. Alveg uppi á háalofti sálarlofts-
ins og hanabjálka í sálfræðinni. Maður hugsaði til
þess, ef Guðmundur Finnbogason hefði fengið
þetta embætti, það hefði verið skemmtilegra.
Líffærafræði kenndi maður, sem var hvorki
þurr né leiðinlegur, það var Guðmundur Hannes-
son. Enginn kennari myndi byrja fyrirlestra í dag
með því segja: „Ah, ha, hvað segið þið mér frá
Rússlandi núna?“ — Það þögðu allir, því við viss-
um, að hann ætlaði að svara því sjálfur. Og þá
horfði hann alltaf á Björn Sigurðsson á Keldum,
enda var Björn „rauðastur“ okkar allra.
Snemma heyrði ég þessa alkunnu sögu um
Guðmund Hannesson. Rætt var um rannsóknir á
þvagi. Bregður þá prófessorinn fingri sínum í
þvagglas, setur svo fingur í munn sér og segir:
„Smakki nú fleiri, hvort ekki er hland.“ Stúdentar
hikuðu. Einngekk þófram, stakkfingri íglasið og
fingrinum síðan upp í sig. Þá hló prófessorinn og
sagði. „Ekki tókuð þér vel eftir, ég stakk löngu-
töng í glasið, en sleikti baugfingur!“
í mannfræðirannsókn, sem hann gerði, stóð
Guðmundur í dyrunum á Alþingishúsinu, og ef
framhjá gekk svona myndarlegur maður, þá
hnippti hann í hann: „Komdu hérna, manni
minn!!“ — það var svona, sem var valið! Guð-
mundur var mikils metinn og réttilega. Hvort ég
mat hann mikils sem kennara í líffærafræði, er
önnur saga.
Guðmundur kenndi líka heilbrigðisfræði og
hafði voðalega gaman af því. í prófunum fékk
Brynjúlfur Dagsson einu sinni verkefnið „Kamar
f sveit“. Brynjúlfur var mikill kjaftaskur, en var
heldur latur við lesturinn. Þetta átti nú við hann
og hann böðlast áfram, og við hlustuðum allir,
það var móðins að hlusta, þegar prófað var. Og
kallinn: „Já, já, já, og meira?“ — Og Brynki
heldur áfram: „Já, það þarf að vera stórt gatið.“
„Já, auðvitað, já, og hvað meira?“ „Það verður að
vera mikið hreint í kringum þetta, og fatan verður
að vera stærri en gatið,“ — svarar Brynki. „Já, já,
já, hvað meira?“ En Brynki var á gati, og gat ekki
sagt það, sem kallinn vildi, og svo endaði það með
því, að kallinn sló í borðið og segði: „Nú, það á