Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Síða 48

48
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Séð frá Trostansfirði til norðvesturs út eftir Arnarfirði.
Ekki leið á löngu, áður en lax tók, sem ég landaði
fljótlega. Scheving sagði það ekki koma til greina
að hætta og viti menn, ég fékk fljótlega annan. Þá
varð Scheving ánægður og hreykinn. Kvöld var
komið og stutt í lok veiðitíma. Þegar við settumst
að borði í veiðiheimilinu, var kominn tvöfaldur
lárviðarkrans um disk minn. Þegar allir voru sest-
ir, spratt Scheving upp, hældi sjálfum sér að hafa
getað komið mér í fisk og endaði talið með því, að
hér eftir ætti holan að heita „Prófessorsholan" í
stað „Idjótaholunnar," „þó ég sjái nú ekki mikinn
mun á þeim tveimur nöfnum,“ sagði hann!
Margt fer öðruvísi en ætlað er. Aldrei hafði ég
hugsað mér að verða sumarhúseigandi. Þóttist
ekki hafa tíma til þess vegna ýmiskonar starfa.
Kunningi minn frá æsku- og uppeldisárum mín-
um á Arnarfirði, Gestur Gíslason, bóndi í Trost-
ansfirði, missti konu sína, Filippíu Bjarnadóttur.
Filippía var merkiskona fyrir margra hluta sakir,
en helst þó fyrir það hve langt hún var á undan
samtíð sinni um alla náttúruvernd. Nú er náttúru-
fegurð mikil f Trostansfjarðarlandareign, skóg-
lendi mikið og hvað mest á Vestfjörðum, ríkulegt
fuglalíf og silungur í tveimur ám þar. Filippía
bannaði notkun skotvopna í landareigninni, eng-
an silung mátti veiða né sel skjóta og enga hríslu
mátti rífa úr skóginum. Þóttu okkur unglingunum
þetta harðir kostir. Ég skil þá betur 60 árum síðar.
Gestur hringdi til mín nokkkru eftir andlát
konu sinnar og bauð mér að gerast meðeigandi
sinn að landareigninni. Þar sem ég þekkkti til
staðhátta sló ég fljótlega til. Hann stóð þá í mála-
ferlum vegna jarðarinnar. Síðar ákváðum við
Gestur að bjóða tveimur kunningjum okkar að
verða sameignarmenn um þessa jarðareign.
Við hjónin reistum okkur sumarbústað í Norð-
dal á Trostansfjarðarlandi 1973 en þar hefur ekki
verið áður búið. Síðan höfum við dvalið í þeim
unaðsreit lungann úr sumrinu. I Norðfellinu ofan
við bústaðinn er arnarhreiður og höfum við
skemmt okkur meðal annars við að fylgjast með
þegar foreldrarnir kenna ungunum flugtökin.
I aldanna rás hefur verið skógsælt í Trostans-
firði. í annál frá fimmtándu öld segir: „Jón Jóns-
son, bóndi í Trostansfirði gaf kirkjunni á Brjáns-
læk sér til sáluhjálpar skógarhögg í Norðdals-
skógi.“ Hákon heitinn Bjarnason skógræktar-
stjóri sagði mér einhverju sinni að í Norðdalsskógi
væru reynitrén með þeim hæstu á landinu.
Litið til baka
Lyflæknisfræðin hefur þróast frá að vera grein,
þar sem lyflæknirinn þekkti alls staðar eitthvað
til, yfir í grein, þar sem flestir læknarnir eru í
reynd sérfræðingar. Þetta var og er jafnframt frjó-
söm leið til árangurs og framfara. Ég sé litlar líkur
á, að það takist að endurskapa allsherjarlækninn
innan heimilislækninga. Við vitum allir, að póli-
tíkusar vilja fá þjónustuna á sem ódýrastan hátt.
En þeir vita það, að með sérgreiningunni verður