Sagnir - 01.06.1992, Qupperneq 88

Gísli Gunnarsson
Að skrifa greinilega
um góða rannsókn
Umsögn um tólfta árgang Sagna.
Grein þessi fjallar í raun um
tvennt. Annars vegar um
grundvallaratriði: Hvernig
á tímarit eins og Sagnir að vera? Hins
vegar er þetta umsögn um einstök
sagnfræðiverk í Sögnuiu 1991.
Um fyrsta efnið ríkir talsverður
ágreiningur milli Gunnars Karlssonar
og mín. Gunnar hefur skrifað margt
um það. Ég kýs að taka hér í and-
mælum mínum við þessar hugmynd-
ir hans aðeins mið af grein hans í
Sögiiuin 1991 (sem var nokkurs konar
ritdómur unr Sagnir 1990).
Ei almúga vorum til
óbærilegs skaða.1
Páttagerðarmaður fyrir fjölmiðla,
sem sérhæfir sig í að tilreiða erfitt
fræðilegt efni fyrir almenning, var
ekki alls fyrir löngu á námskeiði hjá
BBC um sérsvið sitt. Hann tjáði mér
að grundvallarreglan í fjölmiðlun
BBC væri þessi: Þú skalt aldrei of-
meta þekkingu viðtakenda og aldrei
vanmeta greind þeirra.
Ef við yfirfærum þessa reglu á
miðlun sögulegs efnis sýnist mér út-
koman vera eitthvað á þessa leið: Við
göngum út frá því að almennur við-
takandi efnisins hafi litla þekkingu á
því fyrirfram en sé hins vegar að öllu
jöfnu fær um að taka við nýrri þekk-
ingu sé hún greinilega sett fram.
Ástæðulaust sé því að einfalda málfar;
hins vegar beri að vanda það og
aldrei að hræðast að nota fallegt mál
þótt það feli í sér notkun sjaldgæfra
en gamalla íslenskra orða. Efnið má
SAGNIR
Tímarit um sögulcg ctni
12. árgangur 1991
86 SAGNIR