Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.03.1965, Síða 34

30. Gnaphalium supinuni, grámulla. — Torfiifcll 330 m. Siilur 390 m, Hólaliyrða 100 m,
Reistarárskarð 300 m. (0)
31. Epilobium anagallidifoliuin, fjalladiinurt. — liyggðafjall >170 m, Slilur 430 m, Reistará
360 m, Hliðarfjall 280 m. (0)
32. Carcx hallcri, fjallastör. — Súlur 180 m, Hraliiagilsfjall 250 m. (0)
33. Listera cordata, hjartatviblaðka. — Vaðlahciði 300 m. (0)
34. l’hyllodoce coerulea, klukkulyng. — Rcistará 380 m. (0)
35. Juncus biglumis, flagasef. — Súlur 450 m, llyggðafjall 560 m. (0)
36. Loiseluría ptocumbens, sauðamcrgur. — Súlur 230 m, Hlíðarfjall 200 m, Hólabyrða
250 m, Rcistará 200 m. (0)
37. Arabis alpina, skriðnablóm. — Bíldsárgil 180 m. (0)
38. Oxyria digyna, ólafssúra. — Bíldsárgil 150 m. (0)
39. Dcschampsia alpina, fjallapunlur. — Bíldsárgil 150 m. (0)
FJALLAPLÖNTUR.
Fjallaplöntur má almennt kalla þær plöntur, sem vaxa á fjöllum,
ofan við einhverja vissa hæð, t. d. 500 m. Meiri hluti þeirra ca. 170
tegunda háplantna, sem finnast ofan við 500 m línuna, vaxa þó einnig
á lágiendi, enda þótt hjá sumum þeirra geti ef til vill verið um að
ræða sérstök fjallaafbrigði, en það mál er enn lítið kannað hér á landi.
Hjá mörgum tegundum, sem vaxa bæði á fjöllum og láglendi verð-
ur þess þó vart, að tíðni þeirra eða magn breytist hlutfallslega miðað
við hæðina. Þannig verður stinnastörin (Carex bigeloiui) því meira
áberandi þáttur í gróðrinum, sem ofar dregur í fjöllum, upp í ca. 1000
m h. Grasvíðirinn (Salix herbacea) er mest áberandi milli 500 og 1000
m h., enda þótt hann finnist bæði á láglendi og á háfjöllum.
Hlutfallslegar breytingar í tíðni eða magni plantnanna höfum við
ekki kannað og verður því ekki rætt meira um það atriði hér.
Hinar eiginlegu fjallaplöntur (alpinar plöntur) eru þó aðeins þær,
sem hafa greinileg lágmörk, en eins og sjá má af undanfarandi skrá,
er það aðeins um fjórðungur þeirra plantna, sem finnst ofan við
500 m línuna. Þetta gildir þó aðeins um innsveitirnar, þar sem um
helmingur þessara 40 tegunda vex niður að sjávarmáli í útsveitunum.
Ef miðað er við innsveitirnar, er það aðeins ein tegund, Cochlearia
officinalis var. (fjallaskarfakál) (sjá ennfr. Flóru I, bls. 162), sem ekki
hefur fundizt neðan við 1000 m h., enn sem komið er. Um 15 tegund-
ir hafa ekki fundizt neðan við 750 m h. Þær mætti aðgreina frá hin-
30 Flóra - tímarit um íslenzka grasafræði