SunnudagsMogginn - 04.03.2012, Blaðsíða 23

4. mars 2012 23
Myndir eru undarleg fyrirbæri,“ skrifar Guðfinna Ragnarsdóttir, ritstjóri fréttabréfsÆttfræðifélagsins, í skemmtilegu og fróðlegu bréfi sem barst Sunnudagsmogganumí tilefni af ljósmynd sem birtist með síðasta rabbi af heimilisfólkinu á Breiðavaði.„Þær fanga augnablikið, gera það ódauðlegt og merkilegra en öll hin augnablikin
sem renna óséð inn í eilífðina. Þannig var það með augnablikið sem ungi, sænski ferðamaðurinn,
Folke Kahlin, fangaði á fínu Hasselblad-myndavélina sína sumarið 1956. Hann hafði aldrei áður
komið til Íslands og kom þangað aldrei aftur. Hann hafði aldrei séð fólkið sem kom til dyra þegar
hann ásamt vinkonu sinni bankaði upp á á ókunnum bæ norður í landi.“
Guðfinna segir frá því að unga parið hafi ferðast á puttanum og komið gangandi ofan af fjalli. „Þau
höfðu ærslast og kastað snjóboltum hvort í annað, sáu bæ og fólk og spurðu til vegar. Heimilisfólkið
var forvitið, kom út og horfði á þessa óvæntu gesti. Þarna voru brosmild og hlýleg miðaldra hjón,
ung og falleg stúlka og nokkrir glaðbeittir og kotrosknir strákar. Ferðmaðurinn ungi mundaði Has-
selblad-vélina og smellti af um leið og þau kvöddu. Tók eina mynd til minningar á dýrmæta, tólf
mynda filmuna sína.
Svo leið meira en hálf öld. Unga parið varð að hjónum og saman gengu þau lífsins leið og gera enn,
hann 85 ára og hún 80. Auk einnar Ítalíuferðar varð Íslandsreisan eina utanlandsferðin þeirra á
langri ævi. En þeim mun hærri sess skipar hún í safni minninganna. Þau sigldu með Heklunni yfir
hafið, ferðuðust um landið, meira og minna fótgangandi, í heilan mánuð, kynntust landi og lýð og
tóku óteljandi yndislegar myndir. Þau sigldu með Herðubreið inn á allar Austfjarðahafnirnar og
ræddu við sjómenn og bændur hvar sem þau komu.“
Í Reykjavík gistu þau á farfuglaheimilinu, sem þá var í Austurbæjarskólanum. „Þar kynntust þau
Ragnari Jónssyni, föður mínum, sem var þar baðvörður í fjörutíu ár,“ skrifar Guðfinna. „Hann tók
þau upp á arma sína, bauð þeim heim og keyrði þau út og suður. Það þarf ekki að orðlengja það að
fjölskylda mín tengdist þessum ljúfu sænsku ferðalöngum, órjúfandi vináttuböndum. Þau heita Ulla
og Folke Kahlin, hún handavinnukennari, hann smíðakennari. Ég átti hjá þeim athvarf alla mína tíð
í Svíþjóð, sömuleiðis börnin mín bæði og það má til gamans geta þess að dóttursonur minn, 13 ára,
er nýkominn heim úr sinni fjórðu heimsókn til þeirra hjónanna á þessu ári, altalandi á sænsku.“
Á myndinni frá Breiðavaði eru hjónin Sigfús Bjarnason og Jóhanna Erlendsdóttir ásamt dóttur
sinni Helgu, en Guðfinna þekkti ekki til drengjanna. Þar til þeir spruttu fram „glaðbeittir og kot-
rosknir“ í Sunnudagsmogganum með nöfnum og frásögnum. „Fyrir hreina tilviljun hafði einn
þeirra, Pétur Kristinsson, hitt Helgu við jarðarför nýlega og hún minnst á myndina góðu,“ skrifar
Guðfinna. „Pétur hafði verið í sveit á Breiðavaði, hjá foreldrum Helgu, í fjögur sumur og einn vetur.
Gleði Péturs er ósvikin þegar hann segir: „Þetta er eina myndin sem ég á frá þessum árum mínum
sem sveitastrákur á Breiðavaði …“
Guðfinna klykkir út með: „Þannig getur ein mynd, eitt augnablik, fangað úr faðmi eilífðarinnar,
vakið ómælda og óvænta gleði og varðveitt minningar liðinna ára og atburða. En stundum þarf bæði
umhyggju, skilning, vinnu, einbeitni og heppni til þess að minningarnar kvikni.“
Pétur Blöndal pebl@mbl.is
Að fanga augnablikið
Rabb
„Um leið og verðið fer upp í 300 krónur er
ég hættur.“
Eysteinn Georgsson, formaður Freys, félags leigubíl-
stjóra í Reykjanesbæ, en stighækkandi verð á bensíni
og dísilolíu kemur sér illa fyrir stéttina.
„Ég hefði satt að segja óskað eftir því að
bæði ég og þjóðin þyrftum ekki að
vera nú í lok febrúar í þessum
sporum.“
Ólafur Ragnar Grímsson forseti Íslands þegar
honum voru afhentar undirskriftir 31.000
manna sem vilja að hann gefi áfram kost á sér í
embættið.
„Ég held að það þurfi alveg sérstaka
trúgirni til þess að taka það alvar-
lega að hann sé að skipta um skoð-
un.“
Gunnar Helgi Kristinsson, prófessor í stjórn-
málafræði við HÍ, um þá yfirlýsingu forsetans að
hann þurfi nú að endurmeta ákvörðun sína um að
hætta.
„Þetta er svona með því lak-
ara sem ég hef heyrt frá
þingmanni.“
Arnar Sigurmundsson, formaður
Landssambands lífeyrissjóða, um
hugmyndir Helga Hjörvars þess efnis að sækja fé til líf-
eyrissjóðanna til að leiðrétta skuldir heimilanna.
„... þá ætlaði ég bara að teikna boltann
upp í samskeytin fjær.“
Alfreð Finnbogason sem skaut í þverslá í dauðafæri í
landsleiknum gegn Svartfellingum.
„Í rauninni eru barneignir
íþróttakonu tæknilega eins og það
að meiðast.“
Ásdís Hjálmsdóttir spjótkastari.
„Það er ekki alltaf sem maður
þarf að vera sammála um allt en
að koma sér saman, ég held að
það sé dálítið áríðandi.“
Pétur Ingason sem átti 60 ára brúðkaups-
afmæli í vikunni.
„Þetta er óttalegur sauma-
klúbbur.“
Snæbjörn Ragnarsson, einn Ljótu hálfvit-
anna, sem eru að koma saman aftur eftir
spilahlé.
„Það stóð nú aldrei til að ég yrði
lengi að vinna með Samstöðu.“
Sigurður Þ. Ragnarsson.
Ummæli vikunnar
Útgáfufélag: Árvakur hf., Reykjavík.
Stofnað 1913
Útgefandi: Óskar Magnússon
Ritstjórar: Davíð Oddsson Haraldur Johannessen
Aðstoðarritstjóri: Karl Blöndal
var málið aldrei tekið fyrir í ríkisstjórn, aldrei
rætt við meðráðherra okkar úr Alþýðbandalag-
inu, stjórnarandstaðan ekkert látin vita um málið
og ekkert samráð haft við utanríkismálanefnd. Í
framhaldi af þessu var svo þeirri reglu fylgt, að
undir forsæti Hermanns Jónassonar voru utan-
ríkismál alls ekki tekin fyrir á ráðuneytisfundum,
ekkert samráð haft við ráðherra Alþýðubanda-
lagsins um meðferð þeirra og lítið sem ekkert við
stjórnarandstöðuna. Var enginn ágreiningur um
þetta við forsætisráðherra.“ Með öðrum orðum þá
voru utanríkismál aldrei rædd á ráðherrafundum
á þeim tveimur árum sem þau voru í mestri deiglu
og vörðuðu þau þó þá hagsmuni sem mest var um
deilt á þessum árum og vörðuðu mestu um hag
þjóðarinnar og stöðu í bráð og lengd. Engum
manni í þjóðfélaginu virðist þó hafa dottið í hug
17. grein stjórnarskrárinnar, sem nú á að nota til
að reyna að innsigla að Geir Haarde hafi verið
glæpamaður.
Lögfræðingnum Guðmundi Í. Guðmundssyni
flýgur ekki í hug að nefna 17. grein stjórnarskrár-
innar í þessu sambandi. Lögfræðingnum og fyrr-
verandi dómaranum Hermanni Jónassyni ekki
heldur. Og formanni ritnefndar bókar Davíðs
Ólafssonar, Gunnari G. Schram, sem lengi hafði
verið prófessorinn í stjórnskipunarrétti í HÍ,
kemur þetta atriði ekki í hug. Og heilum stjórn-
málaflokki, Alþýðbandalaginu, virðist ekki hug-
kvæmast að vitna til hins mikla ákvæðis stjórn-
arskrárinnar til að fá sitt mesta og helsta
áhugamál rætt á ráðherrafundi þeirrar stjórnar
sem þeir áttu sæti í. Þeir hafa kannski ekki verið
vissir um hvort um „stjórnarmálefni“ var að ræða
eða ekki. Þarna var þó á ferðinni samningur Ís-
lands við mesta herveldi heims, jafnframt við-
kvæmasta og eldfimasta mál þessa samtíma. En
nú hefur einhver fundvís grafið upp þessa gömlu
grein, sem aldrei hefur komist í nokkurt sviðsljós
áður, í þeim tilgangi að negla Geir H. Haarde. Og
sonarsonur Hermanns Jónassonar, sem svo sann-
arlega var enginn veifiskati í stjórnmálum, brást
ekki í þeim málatilbúnaði fremur en í öðru því í
pólitík, sem ógeðfellt er og hann á kost að leggja
sitt léttvæga lið.
Já þau eru fjölbreytt eintökin sem láta til sín
taka núna og ekki öllum vel í ætt skotið.