SunnudagsMogginn - 04.03.2012, Blaðsíða 40

40 4. mars 2012
Lífsstíll
Það er ótrúlega skemmtilegt aðsogast inn í eitthvað skemmti-legt. Sama hvort það er bók,bíómynd eða leikrit.
Í vikunni sem leið var ég svo heppin að
fá að sitja rennsli á Vesalingunum sem ég
hef aldrei séð á sviði áður. Ég sogaðist al-
gjörlega inn í sýninguna og fannst ég
næstum vera ein í salnum. Svo algjörlega
var ég komin inn í söguna og naut þess
fyrir augu bar. Þessi sýning minnti mig á
sýningar sem ég hef séð erlendis. Þeirra á
meðal má nefna Chicago og The King and
I sem ég sá í Englandsdvöl minni fyrir
rúmlega áratug. Slíkar sýningar með
flottum söngatriðum og búningum sitja
sérstaklega eftir í huga mér.
Vissulega er gaman að hlusta stundum
líka á vel fluttan og skorinorðan texta. En
ég verð að játa á mig þá „ómenningu“ að
hrífast frekar af gleði og söng.
Eitt sinn fékk ég þá flugu í höfuðið að
semja minn eigin söngleik. Aðalsögu-
hetjur hans áttu að heita „Mr Libel“ og
„Mrs Slander“. Frekar rætin hjú og laus-
mál líkt og nöfnin gefa til kynna. Söng-
leikurinn átti síðan að fylgja eftir för
þeirra hjúa í gegnum breska laga-
frumskóginn. Þar gátu þau ekki leyft sér
að segja hvaðeina sem þeim datt í hug. Á
vegi þeirra urðu nefnilega ýmis konar
lögfræðingar og málafærslumenn sem
slógu um sig með reglugerðum og
ákvæðum. Þetta hljómar kannski ekkert
sérstaklega spennandi. En ég trúi að slíkt
verk hefði þó í það minnsta getað gengið
fyrir fullu húsi í Whitehall hvert ein-
asta fimmtudagshádegi.
Í það minnsta björguðu þessar söng-
leikjahugmyndir geðheilsu minni á
þeim tíma sem ég slóst við að læra
breska fjölmiðlalögfræði. Hugmyndin
náði aldrei lengra en eina eða tvær blað-
síður í tölvuskjali. En hver veit. Kannski
er tími til kominn að vekja þau róg og
meiðyrði af værum blundi sínum lengst
inni í skóginum. Leyfa þeim að komast á
svið og syngja.
Reuters’
En ég trúi að slíkt
verk hefði þó í það
minnsta getað gengið
fyrir fullu húsi í Whitehall
hvert einasta fimmtu-
dagshádegi. Söngleikjaórar vakna
Lífið og
tilveran
María Ólafsdóttir
maria@mbl.is
Ég hrífst af söngleikj-
um. Sama hvort þeir
eru sorglegir eða
fyndnir. Mér hefur
meira að segja dottið í
hug að skrifa handrit
að söngleik.
Að loknu ferðalagi er tilvalið að teygja aðeins á
stirðum útlimum. Leggðu barnið á bakið á mjúkt und-
irlag, taktu um hendurnar og teygðu varlega til
beggja hliða.
Krossleggðu handleggina yfir brjóstið og haltu
kyrrum um stund. Endurtaktu æfinguna og teygðu sí-
fellt meira úr handleggjunum og breyttu víxlun þeirra
yfir brjóstið. Leggðu saman iljar barnsins og
þrýstu varlega að náranum svo hnén vísi út. Haltu
þeim kyrrum um stund og teygðu síðan á fótleggj-
unum.
Endurtaktu nokkrum sinnum.
Úr bókinni 1001 Leið til að slaka á eftir Susannah
Marriott, Salka.
Teygjur við lok ferðalags
Loksins kom ég því í verk að sjá kvik-
mynd Woody Allen, Midnight in Paris. Ég
er enginn sérstakur aðdáandi kauða en
þessi mynd olli mér sannarlega engum
vonbrigðum. Strax á fyrstu mínútunum
féll ég. Féll fyrir París. Borginni þar sem
ég hef aðeins lent á flugvellinum og
keyrt síðan um í brjálæðislegum hring-
torgum til að keyra annað. Náði líka að
kíkja í garðinn í Versölum. Komst ekki
lengra því búið var að loka kóngsins höllu
þann daginn.
Leikkonan og söngkonan Marion Cotil-
lard er skínandi stjarna í þessari mynd.
Hún smellpassar við umhverfi Parísar.
Enda frönsk og fallega „brune“ eins
og þeir segja í Frakklandi. Það er
að segja dökkhærð með dökk
augu og ólífublæ á hörund.
Það er ekkert skrýtið að hin
bandaríska söguhetja mynd-
arinnar verði alveg tjúllaður í
henni. Hún er fíngerð, þokka-
full og talar enskuna með
sjarmerandi frönskum hreim.
Hún er hin „dæmigerða“ franska
kona. Þessi sem borðar heila
steik í hádeginu með frönskum og
fitnar ekki, verður sólbrún af næst-
um engu og einhvern veginn svífur
um í lausu lofti. Ég veit ég er að
fabúlera. Það er bara svo auð-
velt að ímynda sér svona og
missa sig í Frakklands-
aðdáun og -áhuga.
Frönsk dama