Morgunblaðið - 30.01.2013, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JANÚAR 2013
✝ Héðinn Ágústs-son fæddist 1.
júní 1928 á Urð-
arbaki, Vestur-
Hóp., V-Húnavatns-
sýslu. Hann lést 21.
janúar 2013 á Líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi.
Foreldrar hans
voru Ágúst Bjarna-
son, bóndi, f. 10.
ágúst 1890, d. 3.
febrúar 1981, og Marsibil Sig-
urðardóttir, húsfreyja, f. 5. júlí
1896, d. 27. ágúst 1942. Alsystk-
ini Héðins : Helga, Ágústa Unn-
ur, Valgeir, Eiður, Ásta, Bjarni.
Þau eru öll látin. Systkini sam-
feðra: Hersteinn Heimir og
Marsibil, lifa bróður sinn.
Héðinn giftist Ingibjörgu Pet-
Katrín Hrund og Hildur Björk.
5) Ágúst, f. 1966, í sambúð með
Baldvinu Snælaugsdóttur,
Ágúst á börnin Dagnýju Rún, Ír-
isi Töru og tvíburana Ingibjörgu
Petreu og Daníel Þór. Við lát
Héðins eru langafabörn hans
þrettán.
Héðinn flutti ungur til
Reykjavíkur og byrjaði að
starfa sem bílstjóri hjá Sam-
vinnufélaginu Kron, síðan vann
hann hjá Samvinnufélaginu
Hreyfli. Hann var stofnfélagi
Hreyfils og starfaði þar sem
leigubílstjóri í mörg ár. Héðinn
byrjaði hjá Orkustofnun ríkisins
1961 sem bormaður og síðar
verkstjóri. Starfaði hann þar í
allmörg ár. Síðustu starfsárin
vann hann hjá Byggingafélagi
Gylfa og Gunnars, það fyrirtæki
rekur sonur hans Gylfi Ómar.
Úför Héðins fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 30. janúar
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
reu, 10. ágúst 1950,
á Melstað í Miðfirði,
f. 7. mars 1926 í
Litlu-Tungu í Mið-
firði, V-Húnavatns-
sýslu. Látin 11. júlí
1994. Börn þeirra
eru: 1) Gylfi Ómar,
f. 1950, giftur
Svövu Árnadóttur
og eiga þau börnin
Árna Sævar, Ingu
Rut og Hörð Má. 2)
Hörður, f. 1951, giftur Berglindi
Bendtsen og eiga þau synina
Gylfa Þór, Bendt og Brynjar. 3)
Rut Marsibil, f. 1953, gift Þor-
keli Einarssyni og eiga þau
börnin Einar Örn, Héðin Inga
og Hansínu. 4) Páll Vignir, f.
1956, giftur Gunnhildi Kjart-
ansdóttur, dætur þeirra eru:
Elskulegi afi minn hefur kvatt
þennan heim eftir stutt veikindi.
Afi hefði orðið 85 ára næstkom-
andi sumar og var hraustur og
kátur fram á síðustu stundu.
Margar góðar minningar
koma upp í hugann á stundu
sem þessari. Fyrstu minning-
arnar eru úr Ásgarðinum þar
sem pabbi og þau systkinin ólust
upp. Þangað komum við alltaf í
sunnudagskaffið þar sem ég fór
í sunnudagsfötin, hjálpaði ömmu
að leggja síðustu hönd á heima-
tilbúið bakkelsið, pönnukökur
með sykri, randalínur og klein-
ur. Þar sat ég í eldhúsinu, litaði
og teiknaði myndir, horfði á
Húsið á sléttunni og Stundina
okkar í sjónvarpinu. Garðurinn
var einstaklega skjólsæll með
grasi og gróðri.
Helst man ég eftir áfallinu
þegar afi var búinn að klippa
runnana við lóðarmörkin niður
við jörðu. Afi sannfærði mig og
okkur öll um að runnarnir yrðu
fallegri og þéttari eftir klipp-
inguna og myndu vaxa sem aldr-
ei fyrr á eftir. Það var rétt hjá
honum og áður en langt um leið
voru trén komin aftur í sína
fyrri hæð glansandi og falleg.
Seinna færðist kaffiboðið í
Seiðakvíslina þar sem afi og
amma byggðu sitt hús og
bjuggu þar um árabil. Eftir að
amma dó fór afi að hugsa sér til
hreyfings og flutti þá á Skúla-
götuna. Rúm átján ár eru síðan
amma dó og var afi einsamall
alla tíð eftir það og spjaraði sig
vel, eldaði, þvoði þvotta og ekki
var rykkorn að sjá hjá honum.
Heimili afa var einstaklega hlý-
legt og fallegt þar sem öllu var
haganlega fyrir komið. Þar feng-
um við alltaf hlýjar móttökur
þar sem spennandi var fyrir
langafabörnin og okkur hin að
horfa út um gluggann út á hafið,
horfa í kíkinn og sjá nánar skip-
in, fjöllin og annað sem fyrir
augu bar.
Ég er þakklát fyrir allar þær
góðu stundir sem við höfum átt
með afa, t.d á gamlárskvöld í
gegnum árin þar sem hann kom
alltaf stoltur með sínar miðnæt-
urbombur og rakettur, sumar-
bústaðadvöl í bústaðnum hjá
mömmu og pabba, ferðalög bæði
innanlands og erlendis og í öðr-
um veislum.
Þekktastur var hann fyrir bíl-
túrana þar sem hann hikaði ekki
við að skella sér í ferðalag út á
land, rúntaði um götur bæjarins,
fylgdist með fólkinu sínu, ný-
byggingum og vinnufélögum.
Eitt af því sem gladdi afa
hvað mest voru ættarmótin á
Hvammstanga. Þar mætti hann
með fyrstu mönnum með tjald-
vagninn góða, svaf í kuldagalla
og sagði áhugaverðar sögur úr
sveitinni. Einnig er gott að
minnast ferðar til Orlando þar
sem við stórfjölskyldan áttum
gott frí saman í tilefni áttatíu
ára afmælis afa. Þar myndaðist
góð stemning þar sem samveru-
stundirnar voru dýrmætar og
afslappaðar. Góður matur, sól-
bað ásamt golfi þar sem þrjár
kynslóðir léku saman í miklu
samlyndi.
Helstu áhugamál afa voru
golf og stangveiði. Í veikindun-
um núna um jólin lyftist hann
allur upp og neisti kom í röddina
þegar langafastrákurinn spurði
afa sinn út í síðustu veiðiferð.
Ég er þakklát fyrir að synir
mínir hafi átt langafa sem þeir
þekktu vel og eiga góðar minn-
ingar um. Við þökkum yndislega
góðar samverustundir sem við
munum ávallt minnast með
þakklæti, virðingu og hlýju.
Megi Guð umvefja og geyma
elsku góða afa minn.
Inga Rut.
Þegar ég hugsa til þín, afi,
kemur upp í huga mér eitt gull-
korn sem lýsir þér svo vel: Við
hættum ekki að leika okkur af
því að við verðum gömul. Við
verðum gömul af því að við
hættum að leika okkur! Þessi
orð eiga svo vel við þar sem þú
varst duglegur í gegnum árin að
sinna áhugamálunum þínum og
þá sérstaklega stangaveiðinni og
golfinu. Það hefur hjálpað til við
að halda heilsunni og útlitinu
góðu en fólk sem hitti þig fyrst á
seinni árum minntist ávallt á
það hvað þú litir vel út og bærir
aldurinn vel.
Ég hef þó ekki sjálfur stund-
að golfið en við renndum fyrir
lax á nokkrum stöðum. Flestar
ferðirnar fórum við ásamt pabba
og fleirum í Elliðaárnar og
Brynjudalsá í Hvalfirði. Ég
minnist þess að hafa farið með
þér og ömmu í Brynjudalsá þar
sem við tókum tjaldvagninn með
og höfðum það gott. Það vantaði
ekki kræsingarnar í ferðina þar
sem amma var myndarleg í eld-
húsinu og sá alltaf vel um sína,
til dæmis með bakstri á kleinum
og loftkökum sem voru í sérlegu
uppáhaldi hjá mér.
Áhugamálin voru fleiri og
hafðirðu meðal annars mikinn
áhuga á flugvélum og fylgdist
vel með einkaflugvélunum á
Reykjavíkurvelli. Ég hafði gam-
an af því þegar ég hitti þig fyrir
utan Loftleiðir fyrir nokkrum
árum þar sem þú varst að
þurrka bílinn til móts við nokkr-
ar vélar. Þetta var ekki síður
skemmtilegt þar sem þetta
sýndi einnig aðra sterka hlið á
þér þar sem bílarnir þínir voru
alltaf skínandi hreinir og glans-
andi af bóni.
Þegar ég hugsa til baka til
þeirra tíma sem ég átti heima
hjá ykkur ömmu í Seiðakvíslinni
eru nokkur atriði sem koma
fyrst upp í hugann: Spilakaplar,
kaffi og neftóbak. Þú kenndir
mér að leggja spilakapal því
daglega lagðirðu kapal inni í
stofu. Kaffibollarnir voru eflaust
ekki færri en kaplarnir því ég
man að þú fórst með fullan kaffi-
brúsa að heiman á morgnana og
í hádeginu. Ekki má heldur
gleyma neftóbakinu því þú varst
alltaf með eina dollu í brjóstvas-
anum, rétt eins og flestir vinn-
andi menn á þessum tíma.
Tíminn hefur sýnt okkur að
lífið tekur oft skjótan enda. Þar
sem þú varst ekki hættur að
leika þér þegar veikindin dundu
yfir náðirðu aldrei að verða
gamall og fyrir vikið er fráfallið
óvænt sem gerir söknuðinn
meiri. Ég gerði mitt besta í að
setja saman stutt minningarorð í
bundnu máli:
Elsku afi, þig ég kveð
með söknuði og trega.
Minningarnar fylgja með
í hug mér ævinlega.
Bílar þínir bestir voru
og bónið þeim ekki spillti.
Vagninn á eftir dróst
og nestisbox amma fyllti.
Í veiðiferð fórum við
verðmætar minningar eftir sitja.
Laxinn þú dróst á land
lystugur síðar matreiddur var.
Kaffi þig ávallt kætti
og kapal þú lagðir.
Nefið á tóbaki þú nærðir,
nei takk þú aldrei sagðir.
(Brynjar Harðarson)
Bestu þakkir fyrir allt.
Brynjar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Kær tengdafaðir minn og vin-
ur, Héðinn Ágústsson, er nú lát-
inn eftir tiltölulega stutta bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. En
það var nú í byrjun aðventu sem
veikindi Héðins birtist okkur
sem næst honum stöndum sem
þruma úr heiðskíru lofti því
tengdafaðir minn var einstak-
lega heilsuhraustur. Ekki er vit-
að til að hann hafi í nokkurn
annan tíma lagst í rúmið vegna
veikinda.
Mín allra fyrstu kynni af
Héðni voru eftir nokkra eftir-
gangssemi við einkadóttur hans
fyrir 42 árum. Eitt sinn átti ég
erindi við ástina mína á frekar
ókristilegum tíma, eftir hátta-
tíma í Ásgarðinum og tók það til
bragðs að henda steinvölu upp í
gluggann hjá henni í von um að
ná sambandi. En út í gluggann
kom Héðinn, ekki par ánægður,
sem í framhaldinu setti nokkurs
konar nálgunarbann á drenginn.
En það stóð reyndar ekki lengi
og var sem betur fer aflétt
skömmu síðar. Í framhaldinu
varð drengurinn heimagangur í
Ásgarðinum hjá verðandi
tengdaforeldrum, Héðni og
Ingu. Þar var alltaf tekið á móti
manni með hlýhug og vinsemd
svo ekki sé minnst á kleinurnar
og annað bakkelsi. Í Ásgarði og
síðar í Seiðakvísl ráku þau hjón-
in heimili sitt af mikilli um-
hyggju og hlýju sem stóð niðjum
þeirra ávallt opið. Það var vett-
vangurinn þar sem afkomendur
hittust í sunnudagskaffi og var
oft kátt á hjalla. Fastur liður í
jólahaldi þeirra hjóna var annar
í jólum þar sem stórfjölskyldan
kom saman í sviða- og hangi-
kjötsveislu. Þá var tekið í spil og
hin ýmsu málefni krufin til
mergjar. Þau hjón voru duglegt
útilegufólk svo ekki féll úr eitt
sumar að ekki var farið í eina
eða fleiri ferðir innanlands eða
utan.
En um sumarið 1994 barði vá-
gestur dyra í Seiðakvíslinni en
þá veiktist tengdamóðir mín
mjög snögglega og lést. Andlátið
varð Héðni mjög þungbært og
ljóst er að hann saknaði hennar
mjög æ síðan. Í framhaldinu
flutti Héðinn sig um set og
keypti sér íbúð að Skúlagötu 20
þar sem hann bjó þar til yfir
lauk.
Héðinn hélt áfram í allar
venjur þeirra hjóna. Annar í jól-
um var haldinn í samkomusal
húsfélagsins að Skúlagötu. Hann
fór árlega í útilegur, nú síðast í
fyrrasumar. Á seinni árum var
fastur liður hjá Héðni og afkom-
endum hans að halda einskonar
ættarmót á Hvammstanga
fyrstu helgina í júlí ár hvert. Þá
var hann heldur betur í essinu
sínu umvafinn niðjum sínum.
Veiðiferðir voru honum hjart-
ansmál og má segja að Ölfus-
árósar hafi verið svo gott sem
hans annað heimili á sumrin í
áraraðir. Nú og svo golfiðkun á
efri árum en hann vílaði ekki
fyrir sér á áttræðisaldri að fara í
golf með afkomendum sínum.
Núna þegar að leiðarlokum er
komið verður þín, Héðinn minn,
sárt saknað af mér og minni fjöl-
skyldu. Ekki síst á aðfangadags-
kvöld þar sem þú hefur glatt
okkur með nærveru þinni við
borðhaldið og pakkaopnun und-
anfarin 19 ár á heimili okkar í
Mosó.
Við búum svo vel að hafa átt
þig, elsku Héðinn, takk fyrir
okkur og hvíl í friði.
Þorkell Einarsson.
Héðinn Ágústsson
Lífið er hverfult, njótum
hvers dags með kærleik í hjarta
því við vitum ekki hvenær jarð-
vist okkar endar. Lindu grunaði
ábyggilega ekki að hún ætti
nokkra mánuði eftir ólifaða í
haust þegar hún byrjaði síðustu
önn sína í Borgarholtsskóla á
félagsliðabraut. Með stolti fór
hún ásamt börnum sínum,
Berglindi og Guðbrandi, 20.
desember sl. í skólann og sótti
skírteinið sitt, hún hafði útskrif-
ast sem félagsliði. Já stolt var
hún, hún sagði það oftar en
einu sinni, kvöldið sem fjöl-
skylda og vinir samglöddust
með henni. Eljan og æðruleysið
hjálpaði Lindu að framkvæma
það sem hún vildi. Hún var
staðföst, lokuð, en samt hrein-
skiptin manneskja. Lífið var
ekki alltaf dans á rósum, svo
mikið er víst, en það komu góð-
ir tímar og er gott að geyma þá
í fylgsnum hjartans. Lindu
kynntist ég þegar Jón Ingi-
björn, sonur okkar Arnars, fór
að vera með Berglindi og fljót-
lega eignuðust þau Kolbrúnu
Lilju, sólargeisla okkar allra.
Kolbrún Lilja, ákveðna kerling-
in okkar, er búin að vera dugleg
að heimsækja ömmu Lindu á
líknardeildina, teikna handa
henni myndir, ráðskast með
hjólastólinn og fleira til. Það
var yndislegt að sjá starfsfólk
deildarinnar fylgjast með Kol-
brúnu Lilju arka eins og lítil
kerling inn og út úr herberginu,
Lindu örugglega til ánægju.
Það voru ekki lætin í kringum
Lindu en staðföst var hún, trú-
uð og kveið ekki að deyja. Hún
vildi tryggja að börn hennar
væru örugg og var það mikill
léttir þegar hún vissi að Guð-
brandur yrði áfram á Drangs-
nesi. Hún varð líka glöð þegar
Berglind sagði henni að hún og
Jón Ingibjörn væru byrjuð
saman aftur. Nú gat hún kvatt,
kvatt með stolti þó svo hún
hefði kannski viljað lifað lífinu
öðruvísi. Já lífið er hverfult, það
skiptir máli hvernig við lifum
lífinu. Njótum hvers dags, bros-
um og segjum við hvert annað:
Linda Guðrún Lilja
Guðbrandsdóttir
✝ Linda GuðrúnLilja Guð-
brandsdóttir fædd-
ist hinn 14. sept-
ember 1959. Hún
lést í faðmi dóttur
sinnar 18. janúar á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi.
Útför Lindu
Guðrúnar Lilju fór
fram 28. janúar
2013.
Mér þykir vænt um
þig.
Linda, Okkur
Adda þótti vænt
um þig og við vit-
um að þú munt
fylgjast með börn-
um þínum og
barnabarni, þú
varst búin að lofa
því, manstu J.
Allir í lífinu eiga jafnir
að vera
á lífsleiðinni þurfa allir að bera.
Samvisku, metnað, glaðværð og
hlýju
mikið yrði magnað að fæðast að nýju
Nýtum því kærleikann og gefum af
hjarta
gleðin og gæfan mun okkur svo
skarta.
Skælbrostu, gefðu af þér, það gefur
okkur yl
ég móður Teresu svo sannarlega skil
(KE)
Kristbjörg og Arnar
Elsku Linda. Það er erfitt að
horfast í augu við það að þú
sért farin frá okkur. Í hvert og
eitt sinn sem við hittumst var
það einhvern veginn alltaf
þannig að það var eins og við
hefðum hist í vikunni áður en
ekki einhverjum mánuðum fyrr,
hversu langt sem um var liðið.
Þessu fann ég sterkt fyrir þeg-
ar við hittumst síðast þegar ég
kom að heimsækja þig í Kópa-
voginn og við rifjuðum upp
gamla og góða tíma.
Og nú sækja minningarnar
stöðugt á. Minningar frá
bernskunni okkar á Selströnd-
inni; þegar við lékum okkur
saman í fjörunni, skunduðum í
berjamó og leituðum uppi æv-
intýri af ýmsu tagi. Þegar við
svo uxum úr grasi varst þú mér
mikilvæg stoð og stytta og
dásamleg vinkona sem fyrr.
Þegar ég flutti að norðan urðu
samskiptin vissulega slitróttari
en vinaböndin ætíð jafnsterk.
Ég naut þess mjög þegar þú
komst í heimsóknir suður og bý
að þeim minningum um ókomna
tíð. Að lokum læt ég fylgja ljóð
sem á óneitanlega við nú.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Við fjölskyldan sendum
Berglindi, Kolbrúnu Lilju og
Guðbrandi Mána okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elín Ragnarsdóttir
(Ella frá Hellu).
Elsku Tóta okkar er fallin frá.
Síðari árin sá ég Tótu ekki nógu
oft. Þessi örfáu skipti sem við hitt-
umst í fjölskylduveislum, eða þá
sjaldan ég gerði mér sérstaka ferð
til hennar, urðu alltaf dýrmætari
eftir því sem árin liðu. Ég hugsaði
hins vegar alltaf mikið til hennar,
sérstaklega seinni árin. Eftir því
sem ég hef þroskast og fullorðnast
Þórunn
Stefánsdóttir
✝ Þórunn Stef-ánsdóttir fædd-
ist 16. júní 1928 í
Skipholti, Hruna-
mannahreppi. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 22. jan-
úar 2013. Útför
Þórunnar fór fram
frá Kópavogskirkju
28. janúar 2013.
hef ég áttað mig bet-
ur á hversu mikil-
væga rullu hún hefur
spilað í mínu lífi.
Þegar ég lít til baka
á æsku mína er Tóta
án nokkurs vafa
bjartasta ljósið; allt-
af glöð, alltaf bros-
andi og alltaf að
setja í pönnsur.
Það atvikaðist
þannig að foreldrar
mínir, gegnum vini, komust í
kynni við Tótu með það í huga að
fá pössun fyrir mig þegar ég var á
þriðja aldursári. Þetta reyndist
ótrúleg gæfa fyrir mig, foreldra
mína og svo systur mínar sem
fylgdu í kjölfarið. Upp frá þessu
var Borgarholtsbrautin mitt ann-
að heimili. Ragnheiður dóttir Tótu
fékk mig til umsjár fyrst um sinn,
en allar dætur hennar; Ella, Vala
og Ragnheiður, eru steyptar í
sama ljúfa mótið og móðir þeirra.
Upp frá þessu tókst með fjölskyld-
unum vinátta sem er ennþá sterk
og mun vafalaust endast lífið.
Í minningunni er heimili Tótu
gleðistaður. Sjálf var hún alltaf
kát og með bros á vör. Þegar ég nú
á fullorðinsárum horfi til baka átta
ég mig á því hversu stór og mikill
karakter Tóta var. Mér eru minn-
isstæðir hlutir eins og við tvö að
spila á spil langt fram eftir nóttu
þegar ég var í pössun hjá henni,
sem mér þótti sjálfsagt þá en sé
nú að það er það alls ekki. Þessi
endalausa þolinmæði gagnvart
stálpuðum krakka í pössun og öll
athyglin sem hann krefst – þetta
er langt frá því sjálfsagt. En henni
fannst þetta sjálfsagt, alltaf með
dillandi hláturinn og tapandi vilj-
andi fyrir mér í rommí.
Hún hafði áru sem er svo sjald-
séð í fólki. Það var bjart yfir henni,
hún var mikill húmoristi og maður
sótti í félagsskap hennar. Meira að
segja seinni árin þegar hún var
orðin sjúklingur var engan bilbug
á henni að finna, alltaf fyndin, já-
kvæð og ljúf. Að kynnast svona
manneskju var mín gæfa. Við
systkinin tölum um það okkar á
milli og vitum hvað við erum hepp-
in. Við tengjum hluti í okkar lífi við
Tótu – Hulda systir á „Tótu-sófa“,
við sjáum í verslunum „Tótu-
púða“ og þar fram eftir götunum.
Ég er líka viss um að ekkert okkar
hefur smakkað eins góðar pönns-
ur og Tóta gerði. Trúið mér, ég hef
reynt.
Eftir stendur hjá mér þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast
þessari dásamlegu manneskju.
Hún hefur verið stór hluti af mínu
lífi og hún mun lifa með mér það
sem eftir er. Hún var einstök
kona, ég er viss um að allir sem
fengu að kynnast henni eru sam-
mála um það. Í greinum sem þess-
ari er tískan að mæra fólk og upp-
hefja. Þess þarf ekki í þessu
tilfelli. Tóta er einfaldlega besta
manneskja sem ég hef kynnst.
Hvíl í friði mín kæra.
Tryggvi Þór Kristjánsson.