Morgunblaðið - 30.01.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JANÚAR 2013
Vinir deyja, en orðstír deyr
aldrei segir í Hávamálum.
Hvernig kynni mín af Karli Árna-
syni, þáverandi forstöðumanni
Strætisvagna Kópavogs, voru
lýsandi fyrir manninn. Við höfð-
um aldrei hist en rifist og jagast
þess meir í fjölmiðlum á tímum
Íkarus-strætisvagnanna um 1982
sem keyptir voru til prufu til
Strætisvagna Reykjavíkur og
Strætisvagna Kópavogs. Karl
vildi fyrir alla muni prófa þessa
ódýru vagna frá Ungverjalandi á
sama tíma og við starfsmenn
SVR vildum ekki sjá þá í leiðar-
kerfið okkar fyrir nokkurn mun,
eftir að hafa prófað þá. Og það
verður að segja Sjöfn Sigur-
björnsdóttur, borgarfulltrúa Al-
þýðuflokksins, enn til hróss að
hún bjargaði strætisvagnakerfi
höfuðborgarinnar frá hruni með
því að koma í veg fyrir að Guð-
rúnu Ágústsdóttur, stjórnarfor-
manni SVR, og Sigurði Magnús-
syni, umboðsmanni vagnanna (og
síðar bæjarstjóra Álftaness),
tækist að kaupa 20 eða 40 vagna
af slíkri tegund fyrir Reykvík-
inga. Það hefði verið hreint út
sagt tilræði við almennings-
vagnakerfi borgarinnar. Líklega
hentuðu þessir vagnar innanbæj-
ar í Kópavogi, en fyrir hina stóru
Reykjavík gekk það ekki. Og um
þetta munnhjuggumst við Karl í
flestum fjölmiðlum á þessum
tíma.
Nokkrum árum seinna, 1984,
var ég rekinn frá SVR í pólitísk-
um hreinsunum sem Sveinn
Björnsson, forstjóri SVR, og
Davíð Oddsson borgarstjóri
stóðu fyrir. Varð það til þess að
ég settist á skólabekk aftur og
Karl Árnason
✝ Karl Árnason,fv. forstjóri
Strætisvagna
Kópavogs, var
fæddur í Reykjavík
2. maí 1932. Hann
andaðist á líkn-
ardeildinni í Kópa-
vogi 28. desember
2012.
Útför Karls
verður gerð frá
Kópavogskirkju
10. janúar 2013.
hóf síðar nám í sagn-
fræði og þjóðfræði
við HÍ. En mig vant-
aði vinnu á sumrin.
Og ég var málkunn-
ugur Jóhannesi, syni
Karls, úr kvöldskóla
MH þar sem við vor-
um báðir að ljúka
okkar námi. Jóhann-
es bar mér þau boð
föður síns að ég gæti
auðveldlega fengið
sumarafleysingavinnu hjá SVK
ef ég vildi, sem ég og þáði. Og um
leið og ég hitti Karl Árnason í
fyrsta skipti þarna á skrifstofu
SVK var eins og ég hefði verið
aldavinur hans alla ævi. En þarna
var ég næstu fimm sumur. Svona
var Karl.
Og ekki bætti úr skák að ekki
hætti Karl við ráðninguna þrátt
fyrir þrálát símtöl úr stjórnkerfi
borgarinnar og forstjóraskrif-
stofu SVR að ráða nú ekki þenn-
an glæpahund í vinnu, nýrekinn
frá vögnum borgarinnar. Þegar
ég var forðum daga í nokkrum
Afríkulöndum í söfnun og rann-
sóknum á álfa- og huldufólkssög-
um þar syðra lærði ég málspeki
þegar meta skal menn og konur.
Í lélegri þýðingu segir það:
Segðu mér ekki frá ríkidæmi við-
komandi né völdum, heldur
hvernig sá hinn sami brást við á
örlagastundum lífs síns og sinna.
Sannarlega hefði Karl Árnason
skorað hátt á þeirri mælistiku.
Ef lýsa á Karli þá koma upp í
hugann hjálpsemi, hógværð og
heiðarleiki, fyrir nú utan hina af-
ar góðu kímnigáfu sem Karl not-
aði á menn og málefni óspart. Þó
alltaf án þess að særa. Er nú
hægt að ætlast til meira af venju-
legum forstöðumanni í fram-
komu?
Heimkoma Karls til Ólafar
sinnar og annarra vina og vanda-
manna í Sumarlandið hefur
áreiðanlega verið vel þegin af
beggja hálfu. En eitt er víst. Þar
sem annars staðar hefur verið
hlegið mikið og hátt, úr því að
Karl Árnason var mættur.
Að lokum þakka ég hér fyrir
mig og aðra sem í þakkarskuld
standa, svo sannarlega.
Magnús H. Skarphéðinsson.
Elsku tengdamamma, það er
ekki auðvelt að meðtaka það að
þú sért farin frá okkur.
Það var síðastliðið sumar sem
hinn illvígi sjúkdómur greindist
hjá þér, þeim fregnum tókst þú á
með miklu æðruleysi, ætlaðir
ekki að láta það hafa áhrif á líf
þitt og hélst ótrauð áfram.
Þú hafðir yndi af því að ferðast
og fórst í þær ferðir sem þú ætl-
aðir, sem var heimsókn til yngsta
sonar þíns sem býr í Danmörku
með fjölskyldu sinni, þú fórst
einnig í þína árlegu ferð til Ma-
deira, en fyrir um 25 árum fund-
uð þið tengdapabbi þar ykkar
paradís. Til að byrja með fóruð
þið til skiptis til Bandaríkjanna
og Madeira, en síðustu árin á
hverju ári. Eftir að tengdapabbi
lést hélst þú áfram að ferðast,
sem sýnir vel hvað þú varst sterk
og dugleg kona.
Þú náðir lengi vel að dylja hvað
þú varst í rauninni orðin veik, það
var ekki fyrr en þú komst heim
Guðrún Árnadóttir
✝ Guðrún Árna-dóttir (Únna)
fæddist í Reykjavík
5. ágúst 1931. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi sunnu-
daginn 20. janúar
sl.
Útför Únnu var
gerð frá Graf-
arvogskirkju 25.
janúar 2013, og
hefst athöfnin kl. 15.
frá Madeira í októ-
ber að við gerðum
okkur grein fyrir
því, eftir það hrak-
aði þér ört.
Þú varst ákveðin í
því að klára árið
með reisn og láta
það líða án þess að
veikindi þín hefðu
áhrif, jól og áramót
kláraðir þú vel og
naust samvistum við
þína nánustu. Hinn 8. janúar náði
sjúkdómurinn yfirhöndina og þú
fórst í þína fyrstu sjúkrahúsvist,
fyrir utan tvo daga í ágúst síðast-
liðinn, sem reyndist einnig þín
síðasta.
Mörg ár eru liðin frá því að ég
fyrst kom með syni þínum inn á
heimili þitt og minnist ég þess
alltaf hvað viðmót þitt var hressi-
legt strax við fyrstu kynni. Síðan
höfum við átt ómældar stundirn-
ar saman og deilt saman gleði og
sorg.
Hugsa ég til þess með tár í
augum að ekki er lengur í boði að
koma í heimsókn til þín í eldhús-
krókinn og spjalla um daginn og
veginn eins og við gerðum gjarn-
an. Þér varð tíðrætt um uppvaxt-
arárin þín og þær miklu breyt-
ingar sem hafa orðið í
þjóðfélaginu frá því að þú varst
ung. Þú hafðir gaman af að segja
frá hvað á daga þína hafði drifið.
Þú helgaðir líf þitt þínum stóra
barnahóp sem þú sinntir með
stakri prýði. Mikinn metnað lagð-
ir þú í að þau öll öfluðu sér
menntunar og varst ótrauð í að
hvetja þau áfram til að ná draum-
um sínum. Ekkert gladdi þig
meira en góður árangur þeirra.
Alla tíð varst þú afar stolt af
börnunum þínum, barnabörnum
og barnabarnabörnum.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, þín á eftir að verða
sárt saknað.
Hjartans þakkir fyrir sam-
veruna og hvíl í friði.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Þín tengdadóttir,
Rannveig María (Veiga.)
Við fráfall Únnu hefur vina-
hópurinn á Ránargötunni í Vest-
urbænum á fjórða og fimmta ára-
tug síðustu aldar misst mikið.
Vinahópurinn var Hulda systir
Únnu, Guðný, Ellen og Kata.
Vináttan var gegnheil og varði til
hinstu stundar. Við áttum marg-
ar ógleymanlegar stundir saman
og var Únna þar fremst í flokki.
Meðal annars má minnast litlu
jólanna sem Únna bauð til og
skemmst að minnast í nóvember
sl.
Áratuga vinátta og samfylgd
með Únnu sem aldrei bar neinn
skugga á. Auðvitað breyttist
margt þegar við stofnuðum heim-
ili en eftir sem áður hélt sam-
fylgdin áfram. Únna var glaðlynd
og ákveðin vönduð manneskja
sem gaf af sér góða nærveru. Það
er gott að minnast allra samveru-
stunda á liðnum árum og þar á
meðal mánudaganna. Við munum
sakna hennar mikið með þakk-
læti í huga.
Á kveðjustunda sendum við
ástvinum hennar hjartanlegar
samúðarkveðjur.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson.)
Blessuð sér minning hennar.
Guðný, Ellen og Katrín.
Elsku mágkona, nú ert þú
komin inn í eilífðar ljósið sem þú
talaðir svo oft um, og er ég þakk-
lát fyrir að þú þarft ekki að hafa
neinar áhyggjur lengur af þessu
jarðneska lífi.
Við eigum eftir að hittast aft-
ur, Únna mín, en fyrst vil ég
þakka þér og Einari bróður fyrir
alla blíðuna og góðsemina sem
þið sýnduð mér þegar ég kom
heim, eða þegar þið komuð til að
heimsækja mig vestur um haf.
Þetta eru svo góðar endurminn-
ingar fyrir mig.
Ég bið okkar himneska algóð-
an Guð að vernda og styrkja
börnin, barnabörnin og lang-
ömmubörnin þín elsku Únna.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Hjartanlegar samúðarkveðjur
til allra sem þekktu Únnu.
Elísa Guðjónsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Gunna
frænka, það var erfitt að koma
heim til mömmu og fá þær fréttir
að þú værir búin að kveðja þenn-
an heim. Ég man hvað mér fannst
alltaf gaman að koma til þín þeg-
ar ég var lítil og fá að greiða á þér
hárið og gera þig fína og þér
fannst það nú ekki slæmt. Það var
alltaf gott að koma í kók, sígó og
spjall til þín og var ég mikið hjá
þér þegar ég bjó í Laufrimanum
og áttum við margar góðar stund-
ir úti á palli hjá þér eða við eld-
húsborðið og ég gleymi aldrei
þegar við tókum hana Eriku mína
og snoðuðum hana. Elsku Gunna
frænka, ég er svo stolt að vera
skírð í höfuðið á þér enda varstu
hörkukona og yndisleg í alla staði
og ég á eftir að sakna þín, þú
munt alltaf eiga stóran stað í
hjarta mínu. Ég veit að það verð-
ur tekið vel á móti þér; amma,
pabbi minn og Hrönn frænka, og
það er gott að hugsa til þess að nú
séuð þið saman. Ég elska þig
frænka og hvíldu í friði. Ég votta
Sævari og strákunum hans,
mömmu og systkinum hennar og
öllum sem hana þekktu mína
dýpstu samúð enda var hún ein-
stök kona hún frænka mín og
nafna.
Þín frænka,
Guðrún Eva.
Í svartasta skammdeginu er
gott að njóta ljósadýrðarinnar,
jólaljósa og kertaljósa. Þegar líð-
ur á janúarmánuð slokkna þau
eitt af öðru samhliða hækkandi
sól. Lífsljós Guðrúnar Bjarna-
dóttur, vinkonu okkar og vinnu-
Guðrún
Bjarnadóttir
✝ GuðrúnBjarnadóttir
fæddist í Stykk-
ishólmi 7. ágúst
1947. Hún lést á
heimili sínu 18. jan-
úar 2013. Útför
Guðrúnar fór fram
frá Grafarvogs-
kirkju 28. janúar
2013.
félaga var eitt þeirra
ljósa sem slokknaði
þennan annars
dimma janúarmán-
uð. Guðrún eða
Gunna, eins og við
kölluðum hana var
alltaf snyrtimennsk-
an uppmáluð og fag-
urkeri fram í fingur-
góma. Við
vinnufélagarnir
fengum að njóta
góðs af natni hennar og elju því
hún sá til þess að vinnustaðurinn
væri snyrtilegur, skreyttur með
ljósum og að jólaskrautið skyldi
hengt upp. Stundum töpuðust
hlutir, þá var það víst að Gunna
hefði verið að taka til.
Gunna hafði gaman af fallegum
fötum, naut þess að hafa sig til og
klæða sig upp. Gunna var góður
samstarfsfélagi, dugleg til starfa
og lét aldrei deigan síga. Henni
var annt um skjólstæðinga sína,
bar hag þeirra ávallt fyrir brjósti,
var alltaf hress og kunni að segja
frá hlutunum á skemmtilegan
hátt. Hún var trú og trygg sam-
starfsfélögum sínum og hrókur
alls fagnaðar þegar það átti við.
Fyrir tveimur árum þurfti Gunna
að hætta vinnu vegna veikinda.
Átti það ekki vel við hana að þurfa
að setjast í helgan stein.
Sonur Gunnu, Sævar, átti hug
hennar og hjarta sem og sonasyn-
irnir þrír, Kristján Atli, Sigtrygg-
ur Einar og Sigurjón Stefán. Hún
var stolt af þeim, talaði oft um þá
við okkur vinkonurnar og bar
ávallt hag þeirra og velgengni
fyrir brjósti. Missir þeirra er mik-
ill. Við vottum Sævari, Kristjáni
Atla, Sigtryggi Einari, Sigurjóni
Stefáni og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúð.
Að lokum viljum við þakka,
kæra vinkona, fyrir góðar sam-
verustundir.
Hvíl í friði og takk fyrir allt.
Bjarney Ólafsdóttir,
Guðbjörg Þórhallsdóttir,
Lilja Þórarinsdóttir,
Sesselja Jóhannsdóttir og
Sigríður L. Sigurðardóttir.
Elsku amma Kæja.
Undanfarna daga er ég í hug-
anum búin að fara í ófáar heim-
sóknir til þín á Meló. Þær byrja
að sjálfsögðu á hlaupum yfir
grindverkið í gegnum Garða-
strætið okkar og inn í garðinn
þinn. Í huganum er þar ýmist
sumar eða vetur. Á sumrin tek-
ur á móti mér yndislegi blóma-
skrúðgarðurinn en á veturna er
ekki minna líf í garðinum, smá-
fuglarnir hópast þar saman í
hundraða vís á glæsilegasta úti-
hlaðborð bæjarins. Það þýðir
auðvitað ekkert minna en nið-
urskorin epli og smurt brauð
fyrir litlu vinina þína.
Við tekur opin útidyrahurðin
svo hlaupin stöðvast inni í for-
stofu. Þú ert eins og vanalega
mætt í dyragættina til að taka á
móti mér með hlýja og einlæga
faðmlagið þitt og geislandi bros.
„Velkomin elskan mín“.
Fjölskyldan er komin til þín í
hrygg, kartöflur og brúna sósu
og ilmurinn í íbúðinni er í takt
við það, gjörsamlega himneskur.
Við borðhaldið er mikið talað og
við erum mishávær í fjölskyld-
unni en þú gefur þér tíma til að
spjalla við hvern og einn og hef-
ur innilegan áhuga á lífinu okk-
ar. Þú sýnir að þér finnst við öll
svo merkileg og frábær. Þú ert
til í að ræða allt milli himins og
jarðar og hefur óþrjótandi inn-
sýn og áhuga. Afi Þórir hlustar
yfirvegaður á samræðurnar,
nælir sér í puruna sem ég gat
ekki klárað og blikkar mig, karl-
inn gæti ekki verið sáttari.
Það er kaffi og ís og ennþá
meira spjall yfir vikulega spurn-
ingaþættinum í sjónvarpinu.
Þetta er svo notalegt! Þegar
kemur að því að kveðja og fara
heim er ég sæl og glöð með ljós-
ið þitt í hjartanu.
Þóra Karitas
Árnadóttir
✝ Þóra KaritasÁrnadóttir
fæddist í Rauða-
skriðu í Aðaldal 1.
apríl 1928. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans 9. janúar
2013.
Útför Þóru Kar-
itasar fór fram frá
Seltjarnar-
neskirkju 17. jan-
úar 2013.
Elsku amma
mín. Ég sakna þín
svo mikið en á
sama tíma er ég
óendanlega þakklát
fyrir að eiga þig og
þessar yndislegu
stundir til að heim-
sækja í huganum.
Ástin þín er tak-
markalaus og nær
langt fram yfir
mörk lífs og dauða,
ég finn það alveg skýrt og
greinilega. Í huganum er enn
opið upp á gátt á Meló og svo
veit ég líka hvar varalykillinn er.
Takk fyrir allt, amma mín.
Þín ömmustelpa,
Unnur.
Amma mín var ótrúleg kona.
Fyrsta minning sem ég á um
ömmu mína er frá því þegar ég
var lítil stelpa, kannski svona
fimm eða sex ára. Hún var í
heimsókn hjá okkur mömmu,
pabba og bræðrum mínum í Sví-
þjóð að sumri til. Ég svaf á
dýnu á gólfinu og eitt kvöld þeg-
ar ég fór upp í rúm kom svo
amma og talaði við mig þangað
til ég sofnaði. Það sem ég man
var ekki hvað hún sagði, heldur
frekar hvað það var ofboðslega
þægilegt þegar hún var að
klappa mér á fótunum. Mér
fannst amma alltaf hafa svo
mjúkar hendur og húð.
Þegar ég varð eldri skildi ég
að það var einmitt þetta sem
amma mín gerði best, að láta
fólki í kringum sig líða vel. Hún
átti svo mikla ást hún amma.
Hús hennar var alltaf opið
fyrir fjölskyldu og vini og maður
fór aldrei svangur frá henni.
Með afa ól amma upp fimm ynd-
isleg börn og það besta sem ég
vissi var þegar frænkur og
frændur komu í matarboð hjá
ömmu. Amma eldaði svo góðan
mat og hús hennar var lifandi af
ást og hamingju.
Elsku amma Kaja, þú varst
og verður alltaf ein stærsta fyr-
irmyndin í lífi mínu. Mig langar
að þakka þér fyrir allt sem þú
hefur kennt mér um lífið og ást-
ina.
Kveðja.
Þín
Anna Þóra Lindell.
Þar sem fjöllin himinhá,
hampa Drottins gjöfum.
Þar munu augun yndi sjá,
ofar hverjum kröfum.
Þar óx úr grasi ungur sveinn,
ætíð reifur, glaður.
Hann varð um síðir hreinn og beinn,
heiðurs- og sómamaður.
Hirti ei neitt um heimsins nöfn,
hver var bestur staður.
Gerði út fley úr heimahöfn,
hress og jafnan glaður.
Yndi fann hann allra mest,
upp til fjalla og dala.
Við sig kunni kannske best,
kindunum að smala.
Ingibergur
Sigurðsson
✝ IngibergurSigurðsson frá
Hvammi í Lóni
fæddist 29. mars
1923. Hann lést á
Hjúkrunarheimili
HSSA 13. janúar
2013.
Útför hans fór
fram frá Hafn-
arkirkju 19. janúar
2013.
Góður drengur genginn
er,
í garð til föður, móður.
samfylgd þessa þakka
ber,
þá er búinn róður.
Kominn á sinn feðra
fund,
finnst nú æðsta kallið.
Nú er kominn
náðarstund,
nú er tjaldið fallið.
Jafnan lífið glatt með geð,
gegnum ævi barði.
Nú þarf hann ei nokkurs með,
niðrí kirkjugarði.
Þó að syrti á sumri og vetri,
samt var engum til meins.
Þá væri heimur heldur betri,
ef hundruðin gerðu eins.
Blómin falla foldu nær,
fölva slær á haga.
Það sem eitt sinn upphaf fær,
endar sína daga.
(A.Þ.)
Arnór Þórðarson.