Morgunblaðið - 30.01.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JANÚAR 2013
✝ Karl Valdi-marsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
október árið 1949.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 22. janúar
2013. Foreldrar
hans eru Valdimar
Karlsson, f. 8. febr-
úar 1929 og Greta
Ástráðsdóttir, f. 30.
mars 1929. Syst-
kini Karls eru Marín Valdimars-
dóttir, f. 4. febrúar 1946, Þór
Valdimarsson, f. 30. maí 1952
og Jón Gretar Jónsson, f. 25.
febrúar 1966. Fósturfaðir Karls
var Jón Hilmar Jónsson, f. 29.
mars 1931, d. 2. apríl 1992.
Karl kvæntist Jónínu Ögn Jó-
hannesdóttur árið 1974. Þau
skildu. Börn þeirra eru: 1) Mar-
ín Sigurbjörg, f. 20. desember
1971. Gift Gunnari Sveinssyni, f.
1968, börn þeirra eru: Kolfinna
Eftirlifandi eiginmaður Karls
er Sigurður Vigfússon f. 1950.
Karl lauk landsprófi í Reykja-
vík. Karl fór norður í land til að
sinna tamningu hrossa. Þar
kynntist hann Jónínu og voru
þau bændur á Harastöðum og
Galtarnesi með blandað bú. Í
nokkur ár sinnti Karl starfi frjó-
tæknis meðfram búskap, hann
var virkur í félagsstörfum, var í
kórastarfi og hafði gaman af
söng. Hann var gæðingadómari
og sýndi oft hross í gæð-
ingakeppnum. Einnig hafði
hann gaman af skeiðkapp-
reiðum og tók þátt í þeim. Eftir
að hann fluttist til Reykjavíkur
vann hann umönnunar- og þjón-
ustustörf, var gæslumaður á
Kleppsspítalanum um árabil,
síðan framkvæmdastjóri Geð-
hjálpar. Frá árinu 2000 hefur
Karl verið starfsmaður þjón-
ustu- og kynningarsviðs Trygg-
ingastofnunar.
Útför Karls fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 30.
janúar 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.
Rún, f. 26. sept-
ember 1995, Sveinn
Arnar, f. 2. febrúar
1998, Jónína Arn-
ey, f. 16. október
2000. Fyrir átti
Marín Söru Eir, f.
25. september
1990. Sambýlis-
maður Birgir Þór
Þorbjörnsson, f.
1992. Börn þeirra
eru: Bríet Anja, f.
2010 og Ísar Myrkvi, f. 2012. 2)
Gréta Brimrún, f. 5. mars 1974.
Gift Gunnari Þorgeirssyni, f
1967, börn þeirra eru: Jóhannes
Geir, f. 18. maí 1994, Nína Guð-
björg, f. 7. janúar 1999. 3) Jón
Hilmar, f. 20. apríl 1978. Sam-
býliskona er Auðbjörg K. Magn-
úsdóttir, f. 1969 og 4) Auðunn
Jóhannes Guðmundur, f. 31. jan-
úar 1985. Barnabörn Karls eru
orðin sex og barnabarnabörn
tvö.
Þriðjudagsmorgunn, var að
koma úr hesthúsinu, síminn
hringdi. Auðunn bróðir á lín-
unni og ég heyrði strax að eitt-
hvað var ekki eins og það átti
að vera. „Hann er farinn“. Tóm-
leiki voru fyrstu viðbrögð mín,
síðan kom reiði, söknuður og
óskiljanleiki. Við systkinin ætl-
uðum suður þennan morgun að
hitta hann pabba okkar sem lá á
gjörgæsludeild Borgarspítalans
eftir höfuðhögg sem hann hlaut
rétt fyrir áramótin. Allir voru
orðnir nokkuð bjartsýnir með
að þetta myndi nú allt verða í
þokkalegu lagi en svo kom reið-
arslagið, blóðtappi í lungum
sem var bara of mikið.
Eftir mesta sjokkið fór hug-
urinn að reika aftur í tímann,
um liðna tíma með þér, pabbi.
Þú og ég saman á hestbaki, á
hestamóti, þú að dæma og ég að
þvælast í kring. Tímarnir okkar
saman í fjósinu í gamla daga.
Þar var alltaf svo rólegt og
notalegt að vera. Þú leyfðir
okkur krökkunum alltaf að
koma með þótt veðrið væri öm-
urlegt. Þú varðst hreinlega að
draga okkur báðar leiðir úr
bænum i Galtanesi og niður í
fjós, sem stóð þó nokkurn spöl
frá bænum, og aftur til baka.
Leiðir okkar skildi um tíma
þegar ég var á unglingsárum.
Þú fluttir suður en við systkinin
urðum eftir hjá mömmu fyrir
norðan. Þetta voru svolítið erfið
ár en mikið varð ég glöð þegar
við endurnýjuðum kynni okkar
aftur árið 1990. Ég var svo stolt
og ánægð þegar þú leiddir mig
inn kirkjugólfið þegar við Gunn-
ar giftum okkur. Fyrir tveimur
til þremur sumrum síðan fórum
ég, þú og Siggi rúnt um Víði-
dalstunguheiði. Þig hafði lengi
langað að fara þangað aftur.
Það var alveg stórkostlegt að
fylgjast með þér þegar við kom-
um við í hverjum gangna-
mannaskálanum á fætur öðrum.
Þú hvarfst bara inn í minningar
frá löngu liðnum kvöldvökum
með söng og spjalli við karlana.
Þér þótti nú ekki leiðinlegt að
syngja. Það var síðast núna fyr-
ir jólin, þegar ég og Nína vor-
um hjá ykkur Sigga, sem þú
minntist á þessa ferð okkar við
mig.
Alltaf fylgdist þú með því
hvað var að gerast hér hjá okk-
ur fyrir norðan. Þú spurðir svo
oft um hrossin mín. Það var í
haust sem ég gat gert þig stolt-
an af mér og mínum árangri í
hrossarækt þegar búið okkar
var valið hrossaræktarbú ársins
í V-Hún. Það var frábært að
heyra í þér eftir það. Held bara
að þú hafir svifið um á bleiku
skýi og sagt öllum í kringum
þig frá þessum árangri mínum.
Mikið óskaplega á ég nú eftir að
sakna þín um ókomin ár, elsku
pabbi minn. Þetta brotthvarf
þitt var svo alltof alltof snemmt.
Þú áttir alveg eftir að koma og
vera húskarl hjá mér um sauð-
burð en það ætlaðir þú að gera
þegar þú hættir að vinna.
Nú þegar ég sit og skrifa
þessi orð til þín hlusta ég á eitt
af lögunum sem eru í undan-
keppninni fyrir Evróvisjón.
Lagið heitir „Ég á líf“. Í þeim
texta eru línur sem lýsa líðan
minni akkúrat þessa dagana.
Ég á líf, ég á líf, yfir erfiðleika
svíf. Ég á líf, ég á líf, vegna þín.
Þegar móti mér blæs, yfir fjöll-
in há ég klíf. Í þannig ferð
finnst mér ég vera að leggja.
Klifur yfir óklífanlegt fjall.
Hvíl í friði, elsku pabbi minn.
Kveðja, þín dóttir.
Greta Brimrún.
„Sæll kæri tengdasonur, sæll
kæri tengdafaðir.“ Með þessum
orðum byrjuðu flest samtöl okk-
ar Kalla. Ég kynnist honum
fljótlega eftir að við Marín tók-
um saman fyrir nær 20 árum.
Frá fyrstu tíð var vel tekið á
móti mér og í framhaldinu sí-
stækkandi fjölskyldu sem þurfti
athvarf í bænum til að sinna er-
indum. Alla tíð hafði ég þá til-
finningu að heimili Kalla og
Sigga væri líka heimili okkar.
Þegar börnin voru væntanleg í
heiminn átti Marín athvarf hjá
pabba sínum og Sigga. Það má
því með réttu segja að öll börn-
in okkar hafi þar átt sínar
fyrstu nætur utan fæðingar-
deildarinnar á heimili þeirra.
Við Kalli vorum ekki alltaf sam-
mála í pólitík og því síður um
það hvort landsbyggðin ætti að
lifa eða ekki, enda var Kalli
miðbæjarmaður af guðsnáð og
fékk reglulega að vita af því frá
tengdasyninum. Hann fékk
einnig að heyra að umhverfið
utan Ártúnsbrekku væri stór-
hættulegt fyrir fólk eins og
hann. En þrætur okkar voru
skemmtilegar, kryddaðar háði
um menn og málefni, en um leið
mikilli virðingu fyrir hvor öðr-
um og okkar skoðunum. Samt
enduðu þær nú oft þannig að
hann sagði að ég væri ruglaður
og Siggi hló að okkur báðum.
Þegar ég stundaði nám um fjög-
urra ára skeið í Kennó þurfti ég
mikið á körlunum mínum að
halda og þeirra gestrisni og al-
úð, en þar hafði ég athvarf
nokkra daga í senn, þrisvar á
hverri önn. Iðulega hringdi
Kalli í mig og spurði hvað ég
vildi borða og alltaf var svarið
„hreindýrasteik“. Þá vissi Kalli
hvað ætti að vera í matinn þann
daginn, en það var soðið kjöt-
fars með kartöflum, smjöri og
hæfilegum skammti af sinnepi
út á. Þetta þótti okkur vera
herramannsmatur. Ekki var
þetta nein tilhlökkun fyrir
Sigga en hann lét sig hafa það
fyrir uppáhalds tengdasoninn.
Þrátt fyrir meinta hræðslu
Kalla við landsbyggðina þá voru
þeir karlarnir nokkuð duglegir
að sækja okkur heim. Reyndar
var Kalli alltaf að hóta því að
flytja til okkar Marínar þegar
hann væri hættur að vinna. Á
stórhátíðum fjölskyldunnar var
alltaf hægt að treysta á að þeir
myndu mæta a.m.k. deginum
áður og hjálpa til við undirbún-
ing og svo frágang að veislum
loknum. Strax kemur upp í
huga minn mynd af honum með
viskastykki í hönd að þurrka yf-
ir hnífapörin svo þau væru nú
hrein og fín þegar gestirnir
mættu, nú síðast í fermingu
Sveins Arnars á síðasta sumri. Í
brúðkaupi okkar Marínar á því
herrans ári 2008 hélt Kalli tölu
og talaði með mikilli hlýju og
virðingu til okkar brúðhjóna,
sem gott er að minnast þessa
dagana. Ekki er hægt að minn-
ast svona mikils og góðs manns
án þess að koma aðeins inn á
samband þeirra Sigga. Ást
þeirra og hlýja hvors til annars,
ásamt því að vera samtaka í því
sem gert var, er öðrum til eft-
irbreytni. Auðvitað sendi Kalli
meitluð tilsvör með tilheyrandi
augnatilliti en þannig var hann
bara og svoleiðis mun ég minn-
ast hans þegar frá líður.
Að lokum kveður stórfjöl-
skyldan á Melavegi 16 elskuleg-
an föður, tengdaföður, afa og
langafa. Mig langar að hafa
þessi orð þau síðustu til hans og
tel þau vel viðeigandi. „Vertu
sæll kæri tengdafaðir.“
Gunnar Sveinsson,
Marín S Karlsdóttir,
börn og barnabörn.
Kalli bróðir minn er dáinn.
Það er erfitt að sætta sig við
hversu brátt dauðann bar að án
nokkurs fyrirvara.
Kalli var fæddur 1949 og var
því 17 árum eldri en ég. Hann
flutti ungur að heiman í sveitina
norður í land en á svipuðum
tíma flutti ég til Patreksfjarðar,
þá 5 ára gamall. Við bræður
bjuggum því hvor í sínum
landshlutanum mest allan minn
uppvöxt. Samskiptin voru því
ekki eins mikil og ella hefði orð-
ið. Mamma og pabbi voru þó
dugleg að heimsækja Kalla og
fjölskyldu í Húnavatnssýsluna
og ég á margar góðar minn-
ingar úr sveitinni enda oft mikið
líf og fjör á Harastöðum.
Kalli flutti aftur til Reykja-
víkur árið 1987 þangað sem ég
hafði flutt nokkrum árum áður.
Samskipti okkar Kalla urðu sí-
fellt nánari eftir því sem ég
varð eldri. Við fengum þannig
loks tækifæri til að kynnast bet-
ur sem bræður á jafnréttis-
grundvelli, enda fundum við
fljótt að við áttum gott skap
saman og höfðum um margt að
ræða.
Ég á eftir að sakna þess
óskaplega mikið að hitta þig, að
spjalla við þig, að hitta þig í
fjölskyldu- og matarboðum þar
sem þú varst oft hrókur alls
fagnaðar. Ég á eftir að sakna
símtalanna þar sem við ræddum
allt milli himins og jarðar, þar
sem við studdum hvor annan í
okkar daglega amstri og reynd-
um að gefa hvor öðrum ráð þeg-
ar svo bar undir.
Ég er mjög þakklátur fyrir
að hafa átt þig sem bróður. Ég
get aðeins vonað að ég hafi
hluta af þeim kjarki sem þú
bjóst yfir í þínu lífi.
Ég vil biðja góðan Guð að
styðja mömmu okkar í gegnum
þennan erfiða tíma. Einnig
sendi ég börnum þínum þeim
Marínu, Grétu, Jóni Hilmari og
Auðuni ásamt fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur.
Elsku Siggi, missir þinn er
mestur en þú verður alltaf part-
ur af minni fjölskyldu.
Blessuð sé minning þín, Kalli
bróðir.
Jón Gretar.
Hverfulleiki lífsins hefur ver-
ið mér umhugsunarefni þessa
síðustu daga síðan kær mágur
minn og vinur, Karl Valdimars-
son féll frá. Svo undrastutt
finnst mér nú síðan að ég sem
unglingsstelpa dáðist úr fjar-
lægð að þessum stórglæsilega
töffara í leðurjakkanum. Á þeim
árum var hann auðvitað mér
langtum eldri maður. Þegar
hann svo kom inn í fjölskyldu
okkar sem eiginmaður Sigga
bróður míns fyrir tæpum þrjá-
tíu árum, hafði aldursmunurinn
okkar í milli styst töluvert. Það
kom fljótt í ljós að töffarinn
myndarlegi var svo sannarlega
á allan hátt myndarlegur. En
kannski ekkert svo mikill töff-
ari, heldur svolítið feiminn og
óframfærinn ungur maður. Kalli
hafði heilmikla skapsmuni en
fór vel með þá, var agaður og
háttprúður í dagfari. Hann
hafði ríka réttlætiskennd og var
mikill tilfinningamaður, stund-
um viðkvæmur.
Þær eru margar, minning-
arnar. Þegar sambúð þeirra
Sigga var ennþá með nokkru
nýjabrumi slóst ég í ferð til
Danmerkur með þeim Kalla og
Sigga ásamt foreldrum okkar,
dóttur minni og frænku. Þessi
ferð var eins og bestu fjöl-
skylduferðir gerast, við lærðum
öll eitthvað nýtt hvert um annað
og eftir sitja aðeins góðar minn-
ingar. Þeir félagar hafa verið
duglegir við að ferðast bæði
innanlands og utan. Eitt sinn
fór ég með þeim í skreppitúr í
Húnaþing, þar sem við heim-
sóttum dætur Kalla og hann
sýndi mér jörðina „sína“ þar
sem hann hafði haft búsetu um
árabil. Hann naut sín vel og
þetta ferðalag er ein perlan í
minningasafninu. Oft var gaman
að heimsækja þá í sumarbústað
sem þeir gjarnan leigðu um
vikutíma í sumarfríinu. Þá
skellti Kalli í skonsur og salat
þegar svo bar undir. Þegar litið
er um öxl til fortíðar bregður
oft fyrir mynd af Kalla í eldhús-
inu. Þar naut hann sín vel, hann
var veitull gestgjafi og þar kom
svo vel í ljós umhyggja hans og
natni við sitt fólk. Hann var for-
eldrum mínum hollur í hug,
ekki síst móður okkar aldraðri
þegar hún var orðin ein eftir að
pabbi féll frá . Móður sinni var
hann sérlega umhyggjusamur
og ástúðlegur sonur. Hann var
stoltur faðir barna sinna og afa-
börnin sakna nú vinar í stað.
Sambúð þeirra Sigga hefur
verið farsæl í gegnum árin og
sjaldan nefnt svo nafn annars
að hitt fylgi ekki með. Þeir
bjuggu sér fallegt og hlýlegt
heimili þar sem grænir fingur
Kalla fengu að njóta sín. Hann
var áhugamaður um hvers kon-
ar ræktun eins og sást á blóm-
unum hans – sem hann annars
fullyrti að hann gerði nú svosem
aldrei neitt við.
Hið hverfula hjól tímans
heldur áfram, ótruflað af sorg-
um okkar mannfólksins. Á þess-
Karl Valdimarsson
Látinn er kær mágur minn og
vinur Guðmundur R. Jóhannsson.
Gummi eins og hann var kallaður
var elstur af sex alsystkinum og
átti tvo hálfbræður samfeðra.
Gummi var mjög félagslyndur og
átti stóran vinahóp, ferðaðist mik-
ið bæði innanlands og utan, hafði
heimsótt meðal annars Kína og
Egyptaland ásamt fjölmörgum
ferðum til annarra landa. Þótti
honum afar vænt um Austurland-
ið og heimsótti vini sína nokkuð
reglulega, og svo var það nú sveit-
in hans Miðfjörðurinn í Vestur-
Húnavatnssýslu sem hann bar
sterkar taugar til og minntist
æskuáranna með hlýju. Gummi
lenti í alvarlegu slysi fyrir rúmum
áratug, honum var vart hugað líf
og haldið sofandi um hríð. Hann
þurfti að gangast undir miklar að-
gerðir í kjölfar þess, og síðan end-
urhæfingu, hann náði sér aldrei al-
veg en kvartaði ekki. Hann
greindist með krabbamein fyrir
nokkrum árum og gekkst undir
aðgerð og lyfjameðferð við því en
krabbameinið tók sig upp aftur og
veiktist hann hastarlega í byrjun
des. sl.
Gummi mágur minn var afar
lokaður maður og bar tilfinningar
sínar ekki á torg, var alltaf hress á
meðan heilsan leyfði og með sann-
kallaðan „gálgahúmor“, kátur í
góðra vina hópi, sagði alltaf eftir
fjölskyldufundi þegar búið var að
borða mikið „jæja ég þarf að fara
heim og fá mér að borða“. Kald-
hæðnum húmornum hélt hann
fram undir það síðasta. Gummi
hringdi í mig á afmælisdaginn
minn 30. des. sl. Hann vissi þá,
sem og við öll, að hverju stefndi og
ræddum við meðal annars um lífið
og dauðann, ég sagði við hann að
ég væri viss um að við myndum öll
hittast aftur þegar okkar tími
kæmi, þá sagði hann: „Þá býð ég
þér upp á kók og prins.“ Takk fyr-
ir samfylgdina og vináttuna þau
nítján ár sem ég hef verið í fjöl-
skyldunni ykkar og þær gleði-
stundir sem við höfum átt með
þér, ég gantaðist oft með það við
þig að þú ættir bara eina mág-
konu, svo ég kveð þig, elsku
Gummi minn, eins og ég gerði í
símsvarann þinn. Sendum kærar
kveðjur til lækna og hjúkrunar-
fólks bæði á krabbameinsdeild
Landspítalans og líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi, með
einlægu þakklæti fyrir alla hjálp
kærleik og hlýju.
Bless í bili. Þín besta mágkona.
Anna Ingibjörg
Benediktsdóttir.
Nú er hann Guðmundur kom-
inn yfir móðuna miklu og á veiði-
löndin eilífu eins og hann sagði.
Kynni okkar hófust fyrir 50 árum,
er ég hóf störf á Egilsstöðum, en
hann var þá að vinna hjá kf. Hér-
aðsbúa. Urðum við strax mestu
mátar og brölluðum margt, ásamt
fleira ungu fólki þar. Guðmundur
Guðmundur Reynir
Óskar Jóhannsson
✝ GuðmundurReynir Óskar
Jóhannsson fæddist
12. júlí 1939 í
Reykjavík, hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 12. jan-
úar 2013. Útför
hans fór fram frá
Digraneskirkju í
Kópavogi 23. jan-
úar 2013 kl.
var þar ævinlega
hrókur alls fagnaðar
með sitt mikla en
góðlátlega grín og
hinn háa og sér-
kennilega hlátur,
sem smitaði alla við-
stadda. Sumarið
1963 keypti hann sér
Ópel Kadett og eftir
það kölluðum við
hann ævinlega Ka-
dett og hélst það
nafn á honum alla tíð. Ég réð hann
svo til vinnu hjá mér í Búnaðar-
bankann og unnum þar saman í
eitt ár.
Eftir að hann fluttist frá Egils-
stöðum 1965, var hann tíður gest-
ur fyrir austan og kom hér nánast
á hverju ári. Hér þekkti hann
marga og fylgdist með öllu hér til
loka.
Eitt sinn að sumarlagi var ég að
koma heim með yngstu dætur
mínar og urðu þær á undan inn.
Komu svo hlaupandi og æptu í
kór. Pabbi, pabbi, Kadettinn er
kominn. Er ég kom inní stofu lá
Guðmundur þar endilangur uppí
sófa og hraut. Kötturinn lá einnig
sofandi ofaná bringu hans og virt-
ust bæði alsæl. Þá hafði Guð-
mundur komið óvænt, gert sig
heimakominn og lagt sig, en húsið
var opið samkvæmt venju. Þannig
voru okkar samskipti alltaf, hann
kom og fór, þegar hann vildi og í
Reykjavík gisti ég yfirleitt hjá
honum.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert einn af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Guðmundur hafði marga góða
kosti. Hann var afbragðs penni og
skrifaði mikið alla tíð, einkum
meðan hann var í Samvinnuskól-
anum og í ýmis rit sem tengdust
honum. Alla sína tíð var hann að
skrifa eða ritstýra. Guðmundur
var einnig mjög góður ljósmynd-
ari og tók mikið af myndum, eink-
um litskyggnum og eru margar
þeirra orðnar að sígildum menn-
ingarminjum. Afhenti hann ljós-
myndasafni Austurlands allt það
sem hann hafði tekið á Austur-
landi til varðveislu.
Við Guðmundur urðum talsvert
nánir og ræddum margt. Hann
hafði sínar ákveðnu skoðanir í
stjórnmálum, en stundaði þó aldr-
ei þrætubókarlist. Sama var að
segja um trúmálin. Hann hafði
sína trú, en var ekkert að troða
henni uppá aðra og töldu margir
að hann hugsaði lítið í þá átt.
Ég vil ljúka þessum fátæklegu
orðum með kæru þakklæti til Guð-
mundar fyrir allar gleðistundirnar
með mér og fjölskyldu minni. En
hann var afskaplega góður vinur
okkar og alltaf aufúsugestur hjá
okkur til lengri eða skemmri tíma.
Er hans sárt saknað af okkur öll-
um. En nú er hann kominn á
„veiðilendurnar eilífu“ og eflaust
kominn þar í félag við vini sína
sem farnir eru. Trúi ég því að þar
sé hann í essinu sínu á sama hátt
og var, meðan á hérvist hans stóð.
Kveð ég með stöku eftir Gísla á
Uppsölum:
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
Sigurjón Jónasson
og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið
Minningargreinar