Morgunblaðið - 12.04.2013, Blaðsíða 35

Okkar elskulega vinkona
Lovísa Einarsdóttir er fallin frá
eftir þunga og erfiða baráttu við
illvígan sjúkdóm. Það er ekki
auðvelt að sætta sig við að smit-
andi lífskraftur hennar, já-
kvæðni og stríðnisglampinn í
augunum hafi verið hrifinn á
brott frá okkur á örfáum mán-
uðum. Við hefðum svo innilega
viljað fá að njóta samvista við
hana lengur. Ég kynntist Lovísu
þegar við hjónin fluttum í
Garðabæinn fyrir 30 árum og ég
fékk um sama leyti inni í leikfim-
ishóp kvenna sem Lovísa hafði
veg og vanda af. Þar myndaðist
á milli okkar rík og yndisleg vin-
átta sem varaði alla tíð síðan og
aldrei bar skugga á.
Lovísa var sterkur persónu-
leiki og hafði mikla forystuhæfi-
leika sem sýndi sig þegar hún
setti saman sýningarhópa sem
hún fór með á íþróttamót er-
lendis og bárum við, meðlimir
hópanna hennar, ávallt mikla
virðingu fyrir henni og hennar
hugmyndum og vorum ævinlega
tilbúnar að vaða eld og brenni-
stein fyrir hana. Þá myndaðist
ávallt mikill og góður vinskapur
í þessum hópum, vinátta sem
haldist hefur síðan, og er það
ekki síst Lovísu og drifkrafti
hennar að þakka. Þessar ferðir
voru afar skemmtilegar enda gaf
Lovísa ávallt mikið af sér og var
mikill gleðigjafi. Með árunum
myndaðist svo mjög góður vin-
skapur milli okkar hjónanna og
Lovísu og Ingimars og höfum
við aðhafst margt skemmtilegt
saman í gegn um árin. Við fórum
í heimsókn til þeirra þegar þau
bjuggu í Óðinsvéum í Danmörku
og einnig þegar þau bjuggu í
Leeds um tíma. Það var alltaf
mjög gaman að heimsækja þau
enda átti Lovísa afskaplega auð-
velt með að mynda stemningu í
kringum alla hluti. Eitt sinn fór-
um við í ferðalag saman um Mið-
Evrópu og komum víða við. Í
einum bænum var hún send út
af örkinni til að finna matstað
fyrir kvöldið en við hin vildum
hvíla okkur. Hún skokkaði út og
fann kastala í nágrenninu en þar
innandyra var flottur veitinga-
staður sem við heimsóttum svo
um kvöldið. Eftir það kölluðum
við hana „daghlauparann“.
Á síðari árum vaknaði hjá
henni áhugi á golfi og höfum við
stundað það saman víða um
land. Það var ekki skrýtið að
golfið skyldi vera henni að skapi
þar sem útivist var hennar líf og
yndi og áttum við vinkonurnar
ófáar gönguferðirnar upp á Búr-
fell, í Búrfellsgjá og víðar.
Lovísa var góður íslenskumaður
og var hagyrt og átti hún það til
að yrkja ljóð þegar þannig lá á
henni. Eftir hana liggja því
margir bragir sem voru fluttir
við alls konar tilefni. Hún var
ákaflega söngelsk og kunni
ógrynni af textum, einnig var
hún leikhús- og listunnandi.
Lovísa var heilsteyptur persónu-
leiki, orðvör og aldrei heyrði ég
hana tala illa um nokkurn mann.
Hún var tryggur vinur, um-
hyggja og gjafmildi einkenndi
hana. Þá var Lovísa ákaflega
skemmtileg og hláturmild kona
og það var gjarnan mikið hlegið
þar sem hún var viðstödd. Við
hjónin þökkum Lovísu fyrir
samfylgdina öll þessi ár og vott-
um Ingimari og öðrum aðstend-
endum okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði kæra vinkona.
Margrét og Jóhannes.
Ósnortin snjóbreiðan
hylur botnfrosið vatnið
sem ég geng á
Lít til baka
visnir brúskar á stangli
marka skil á láði og legi
Í þíðunni munu spor mín
bráðna – hverfa
sökkva til botns í vaknandi lífríkið
Ríkið sem svaf
undir drifhvítri sæng
og mynstruð var
marrandi fótsporum mínum.
(LE)
Þótt sporin hennar Lovísu séu
horfin sjónum okkar, eins og
fram kemur í ljóðinu hennar
sem birtist í þriðja tölublaði
Húsfreyjunnar árið 2008 ásamt
ítarlegu viðtali, verða þau alltaf
geymd í huga okkar, í lífríkinu
sem svaf, og nú fljóta allar minn-
ingarnar upp á yfirborðið. Sum-
arið 1987 lagði hópur Íslendinga
leið sína til Svíþjóðar til að læra
sænsku í Framnesi. Við áttum
góðar stundir saman nokkrar
konur auk sænskunámsins,
fundum einhvern sameiginlegan
streng og héldum áfram að hitt-
ast þegar heim var komið. Við
komum úr ólíkum áttum en átt-
um sameiginlega fróðleiksþörf,
löngun til að kynnast ólíkri
menningu og höfðum ánægju af
því að njóta lífsins og tilverunn-
ar. Við kölluðum okkur Uglurn-
ar.
Samverustundirnar eru orðn-
ar margar og ógleymanlegar og
ýmislegt hefur á daga okkar
drifið. Við höfum farið í ferðalög
innanlands sem utan og gert
okkur far um að búa til
skemmtilega og einstaka við-
burði. Í hugann kemur ferð til
Kristínar á Spáni árið 2000 og
menningarferð sem farin var í
tilefni 20 ára afmælis Uglanna
til Noregs og nú síðast máls-
verður á Hótel Holti í tilefni 25
ára afmælis auk ótal annarra
samverustunda. Lovísa okkar
var hjartað í félagsskapnum.
Hugmyndarík, ljóðelsk og skáld-
mælt, listræn, lífsglöð og kát og
mikill gleðigjafi, með sterka
réttlætiskennd, áhugasöm um
flest málefni, þjóðmál, íþróttir
og annað það sem lýtur að
mannlegri tilveru. Það var alltaf
gaman í okkar félagsskap.
Lovísa okkar, við þökkum þér
samleiðina, vináttuna og ótelj-
andi gleðistundir. Vottum Ingi-
mar og fjölskyldunni innilega
samúð okkar.
Uglurnar,
Erla Jónsdóttir, Kristín
Bergmann og Valgerður
Katrín Jónsdóttir.
Ég kynntist yndislegu æsku-
vinkonu minni Lovísu þegar hún
var 11 ára. Ég bjó á Vesturgöt-
unni í Reykjavík og hún skammt
frá í Ívarsseli. Við náðum strax
vel saman og urðum góðar vin-
konur. Mér er minnisstætt hvað
fjölskylda mín var hrifin af
henni, enda ekki furða, Lovísa
geislaði af gleði, hún var
skemmtileg og hress.
Á unglingsárunum dvöldumst
við á sumrin hjá ömmu minni á
Akureyri. Þar voru bestu gleði-
stundir bernsku minnar. Amma
Aðalheiður var dugleg að spila
við okkur og við nutum þess að
vera til. Það var hjólað, farið í
berjamó, heyskap og margt
brallað. Aukapening fengum við
með því að tína maðk á nóttunni
og selja og var oft spenna í
gangi, sérstaklega þegar við
tíndum við Gamla spítalann, þar
sem tekið var til fótanna við
minnstu hljóð vegna hræðslu við
drauga. En með þessu móti átt-
um við pening til að komast á
böllin og á einu ballinu kynntist
ég eiginmanni mínum.
Alltaf var gaman í kringum
vinkonu mína og sérstaklega var
gaman sumarið sem við unnum
saman á netaverkstæðinu. Við
fórum í margar útilegurnar og
einu sinni meira að segja á
hestamannamót ásamt Guð-
björgu vinkonu okkar. Lovísa
var barngóð og fékk litli bróðir
minn hann Siggi að njóta góðs af
því, hann fékk að skottast með
okkur hingað og þangað.
Við vinkonurnar giftum okkur
og börnin fæddust og í kjölfarið
var saumaklúbburinn stofnaður
sem er núna búinn að vera við
lýði í hálfa öld.
Dýrmætar stundir áttum við
vinkonurnar þegar við fórum um
aldamótin til Prag. Þar þeytt-
umst við um borgina og skoð-
uðum söfn og annað. Við end-
uðum dagana með
kaffihúsaferðum og spjalli langt
fram eftir kvöldi. Mikið var
gaman hjá okkur.
Ég vil votta aðstandendum
mínar dýpstu samúð. Söknuður-
inn er sár en minningin um góða
konu lifir. Ég kveð góðan og
traustan vin. Blessuð sé minn-
ing minnar kæru Lovísu.
Sigrún Sigríður
Garðarsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund.
Við langreisur kveðjum Lovísu
með sorg í hjarta. Hún var ekki
aðeins einlægur vinur okkar,
heldur leiðtogi í alls konar lík-
amsrækt, þá sérstaklega í hóp-
fimleikum í Garðabæ, en þar
kenndi hún kvennaleikfimi í
mörg ár og varð strax mjög vin-
sæl. Lovísa var djörf og hafði
metnað fyrir leikfimihópa sína.
Hún hafði sérstaklega skýr og
falleg augu og augnaumgerð og
þegar gamanið var mest sást
það í glettnum augum hennar.
Hún undirbjó sig mjög vel og
átti auðvelt með að velja tónlist
sem féll vel að ýmsum sporum
og var óhrædd við að prófa eitt-
hvað nýtt. Um jólin 1982 að
loknum síðasta tíma gerði hóp-
urinn sér dagamun og hittist í
jólaglögg. Þar kom í ljós að
Lovísa var með boð sem borist
hafði til FSÍ um að taka þátt í
fimleikahátíð í Albenga á Ítalíu
og í beinu framhaldi í Örebro í
Svíþjóð. Hvattar áfram af
Lovísu var samþykkt að taka
þetta til athugunar og voru 14
konur tilbúnar í slaginn. Við
fylgdum Lovísu í gegnum þykkt
og þunnt og stóð hún ætíð sterk
fyrir stafni. Héldum við af stað í
júní 1983 og var þetta mikill
flugvallarússibani en samtals
voru níu millilendingar í ferð-
inni. Lovísa ljómaði af gleði og
allt gekk vel þegar við loksins
komum á hótelið í Albenga.
Ítalía var yndisleg, ógleymanleg
mild kvöld og gleði að afloknum
sýningum. Í Svíþjóð var sýnt úti
og var það heldur svalara. Þetta
var ekki eina ferðin sem Lovísa
leiddi leikfimihópana sína. Farið
var í æfingabúðir í Sandefjord í
Noregi. Á Gymnastrada fór hún
tvisvar með hópa, til Herning í
Danmörku og Amsterdam í Hol-
landi. Lovísa hafði mikinn metn-
að fyrir starfi sínu og var sífellt
vakandi fyrir nýjungum og
hvernig mætti bæta heilsu og
líðan eldri borgara og stundaði
starf sitt á Hrafnistu af elju og
kostgæfni. Hún lærði íþrótta-
fræði á Laugarvatni, bætti við
sig sjúkraliðanámi síðar og sótti
fjölmörg námskeið. Hún kenndi
líka vatnsleikfimi og brá jafnvel
fyrir sig kínverskri leikfimi.
Þekkt var hún fyrir styrktar-
tíma sem hún var með fyrir kon-
ur sem farið höfðu í brjóstaað-
gerðir. Síðustu ár þróaði hún
hóptíma á Hrafnistu sem hún
kallaði Minningatíma, en þá var
hún gjarnan með eitthvað frá
fyrri búskaparháttum og fékk
þannig eldra fólk til að tjá sig
um líf sitt og reynslu. Ekki má
gleyma Kvennahlaupinu en hún
var meðal þeirra sem komu því
af stað. Hlotnaðist henni m.a.
fálkaorðan á Bessastöðum fyrir
frumkvöðlastarf.
Í okkar huga var Lovísa
brautryðjandi, foringi og
óhrædd við að takast á við ný
verkefni. Lovísa hafði áhrif á
sitt samferðafólk og margar
konur hafa sagt að vegferðin
með henni hafi styrkt sig og gef-
ið sér kraft og sjálfstraust til að
takast betur á við lífið. Nú er
komið að skilnaðarstundu og því
fær enginn breytt. Merkileg
kona er gengin og lífið verður
einhvern veginn tómlegt án
hennar. Við vottum fjölskyldu
hennar, eiginmanni og ástvinum
einlæga samúð okkar. Far þú í
friði á móti hækkandi sól, kæra
Lovísa.
Langreisan er liðin hjá
lengi mun hún lifa í sinni.
Minnast á með eftirsjá
margar eiga á lífsleiðinni.
(L.E.)
Langreisur í Garðabæ,
Marta Pálsdóttir.
Kær vinkona hefur kvatt.
Lovísa átti marga góði vini sem
sakna hennar sárt. Við höldum
enn hópinn nokkrar konur sem
stofnuðum heimili við Aratún í
Garðabæ á sjöunda áratug síð-
ustu aldar. Á vináttu okkar hef-
ur aldrei borið skugga og við
höfum gert margt okkur til gam-
ans gegnum árin. Það er gott að
minnast þess núna, hve oft við
höfum notið hlýju og stuðnings
hver frá annarri jafnt á gleði-
sem sorgarstundum. Á jólum,
afmælum, ferðalögum, muster-
um, fundum, hjónaböllum og
saumaklúbbum höfum við notið
samverunnar. En nú er sorgar-
stund. Við söknum og sendum
samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Lovísu okkar.
Elfa, Arna, Jóna, Hrönn,
Dagný, Kristjana, Halldóra
og Hrafnhildur.
Mikil sómakona er fallin frá
allt of snöggt. Ekki óraði mig
fyrir því þegar ég keyrði Lovísu
heim eftir fund okkar í júlímán-
uði að níu mánuðum síðar sæti
ég og skrifaði minningargrein
um hana. Ef til vill er gott að
vita ekki hvað framtíðin ber í
skauti sér.
Mér finnst að ég hafi vitað
hver Lovísa var frá því að ég
flutti í Garðabæ 1978. Hún
Lovísa sem var með kvennaleik-
fimina í íþróttahúsinu og flestar
konur vildu komast í þann hóp.
Við kynntumst hins ekki náið
fyrr en ég hóf að starfa fyrir
fimleikadeild Stjörnunnar 1985
um það leyti sem hún var að
hætta sem formaður Fimleika-
sambandsins og að taka sæti í
framkvæmdastjórn Íþrótta- og
Ólympíusambandsins. Seinna
völdumst við til þess að starfa
saman í nefnd sem átti að skipu-
leggja ráðstefnu á vinabæjar-
móti í Garðabæ og áttum að
finna fleiri með okkur. Samstarf-
ið tókst með ágætum og fundum
við út að það væri best að klára
þetta bara sjálfar og komumst
þá að því að skýring á góðu sam-
starfi gæti verið að við vorum
fæddar sama dag þó að nokkur
ár skildu á milli.
Lovísa var einni helsti frum-
kvöðull Kvennahlaups ÍSÍ árið
1990, ættmóðir Kvennahlaupsins
eins og við sem höfum starfað
með henni í Kvennahlaupsnefnd
í gegnum árin, höfum oft kallað
hana. Hún kynntist Kvenna-
hlaupi í Finnlandi og heillaðist af
hugmyndinni . Hún vann að hug-
myndinni með aðstoð góðs hóps
og raunin varð að 2.500 konur
tóku þátt í fyrsta hlaupinu,víðs
vegar um land, fjöldi sem fór
langt fram úr björtustu vonum.
Aðalhlaupið þetta fyrsta ár var í
Garðabæ og hefur verið svo ætíð
síðan. Verkefnið óx og dafnaði
og í ár verður 24. Kvennahlaup-
ið. Lovísa átti sæti í undirbún-
ingsnefnd hlaupsins í Garðabæ í
15 ár, lengi vel sem formaður
nefndarinnar. Eftir að hún hætti
formlega í nefndinni hefur hún
komið að framkvæmd flestra
hlaupanna með einum eða öðr-
um hætti. Það verður einkenni-
legt að hafa hana ekki með í
hópnum við framkvæmd
Kvennahlaupsins í júní næst-
komandi.
Lovísa var hress og skemmti-
leg kona, hrókur alls fagnaðar
þegar svo bar við, sagði
skemmtisögur og fór með gam-
anmál. Ég átti þess kost að vera
með Lovísu á mörgum slíkum
stundum. Lovísa var einnig
ákveðin og fylgin sér og vann öt-
ullega að því að koma sínum
hugmyndum í framkvæmd.
Lovísa var óspör á að hvetja fólk
áfram og ósjaldan hef ég notið
stuðnings hennar og hvatningar
í gegnum árin.
Aðstæður haga því þannig að
þegar útför Lovísu fer fram verð
ég á leið til landsins eftir vinnu-
ferð erlendis og get því ekki ver-
ið viðstödd sem mér þykir mjög
miður. Ég sendi Ingimar, Dóru,
Áslaugu og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um Lovísu
mun lifa með okkur um ókomna
tíð.
Anna R. Möller.
Kær vinkona hefur kvatt
þessa jarðvist, sem hún gerði
fallega og með miklum sóma,
eins og annað sem hún alltaf
gerði.
Okkar kynni áttu upphaf sitt
þar sem við bjuggum í Aratúni í
Garðabæ. Þá var tíminn þar sem
engar verslanir voru í bænum,
en búðarbíllinn kom þá í götuna
og við húsmæðurnar hlupum út
til að kaupa í matinn. Jafnframt
hittumst við þar nágrannakon-
urnar, sem má segja að byggjum
í hnapp, og eftir innkaupin var
ráðið hvar við lentum í morg-
unkaffi. Úr þessu varð mikill
vinskapur sem við svo nefndum
Klíkan í Króknum þar sem eig-
inmenn tilheyrðu, en oftar hitt-
umst við þó vinkonurnar sem
síðan fengum það vafasama
nafn, Götustelpurnar. Nú eru
nokkrar ennþá í Aratúni og aðr-
ar fluttar í minna húsnæði, en
alltaf höldum við hópinn og fast-
ur punktur er svokallaður
Saumaklúbbur þar sem við hitt-
umst einu sinni í mánuði, en því
fer fjarri að þar sé saumað.
Kannski bara einhver að lakka á
sér neglurnar, en mest spjallað
og mikið hlegið. Síðasti sauma-
klúbbur sem var hjá Haddý er
okkur mikils virði og gleymist
seint. Lovísa mætti auðvitað
þótt hún væri ekki allt of hress.
En þarna lékum við á als oddi og
mikið var hlegið og ekki minnst
Lovísa. Þarna sátum við allar í
mestu makindum og ekki síst
Lovísa sem undanfarið hafði
gjarna hringt í Ingimar til að
láta sækja sig, þó að við hinar
vildum halda áfram. Hún sat
sem fastast með okkur fram yfir
miðnætti og við vorum tilbúnar
að kveðja og keyra hana heim.
Við eigum þessa yndislegu
minningu um hana og eigum
margoft eftir að rifja það upp.
Því miður eru Dagný Ellingsen
og Garðar Sigurgestsson flutt til
Spánar, en þau senda okkur
Klíkunni í Króknum og eigin-
manni Lovísu, Ingimar, samúð-
arkveðjur og biðja fyrir blessun
Lovísu.
Lovísa hafði marga góða eig-
inleika og mikil gleði og léttleiki
fylgdi henni. Hún átti létt með
að skrifa og greip gjarnan í að
yrkja falleg kvæði og skemmti-
lega bragi. Við höfðum fyrir
vana að heimsækja systur mína
árlega í janúar en hún býr í
Bandaríkjunum og þangað fór-
um við síðast saman í fyrra til að
fagna með henni 90 ára afmæli.
Við fórum með afmælisbrag sem
við sömdum saman um hennar
líf og feril og sungum hann í
veislunni með tilheyrandi lát-
bragði og töktum, við mjög góð-
ar undirtektir. Urðum við að
endurtaka atriðið aftur til að
taka upp á vídeó, þetta fór svo
reyndar á YouTube! Þetta og
margt fleira brölluðum við sam-
an sem of langt yrði að telja.
Að lokum minnist ég leikfimi-
tímanna hjá henni og fimleika-
hópsins okkar Langreisurnar.
En um það er fjallað hér af ann-
arri vinkonu úr þeim hópi. Þarna
er mjög skemmtilegur og góður
hópur sem heldur þétt saman
þótt við séum hættar að stunda
fimleika, þá göngum við saman
tvisvar í viku og höldum okkur
við með því í staðinn.
Minning Lovísu Einarsdóttur
lifir.
Kristíana
Kristjánsdóttir.
Kveðja frá vinum
úr hópi námstjóra
Látin er fyrir aldur fram
Lovísa Einarsdóttir íþrótta-
kennari. Með henni er mikil
mannkostakona horfin á vit for-
mæðra sinna og -feðra. Með
söknuði kveðjum við góða vin-
konu, úr hingað til glaðværum
hópi fyrrverandi námstjóra í
menntamálaráðuneyti og eigin-
kvenna þeirra. Í þessum hópi
voru Lovísa og Ingimar í for-
ystu, hann fyrrverandi náms-
tjóri í íþróttum, í gamni oft kall-
aður forsetinn og hún þar af
leiðandi forsetafrúin. Heima hjá
þeim er margra samverstunda
að minnast, ógleymanlegra og
framúrskarandi skemmtilegra.
Tilefnin voru ýmis, svo sem að
fagna gömlum vetrarmánuðum,
þorra eða góu, ellegar verklýðs-
deginum 1. maí.
Í þessum litla félagsskap voru
samkomur haldnar til skiptis
heima hjá félögum, og ósjaldan
kom frumkvæðið frá Ingimari og
Lovísu. Margt var þar til gam-
ans gert, sungið saman við
harmónikkuspil, sagðar gaman-
sögur og brandarar, rætt um
landsins gagn og nauðsynjar og
um málefni líðandi stundar, jafn-
vel pólitík. Síðast en ekki síst er
að minnast hringferðanna, þegar
allir samkomugestir sátu í hring,
og fór þá hver og einn gestur í
stuttu eða löngu máli yfir það
sem á daga hafði drifið frá síð-
ustu samkomu. Með þessum
hætti fengu allir fréttayfirlit,
langoftast í afar gamansömum
búningi. Glaðværð var mikil á
þessum samkomum sem oft gátu
dregist á langinn því tímaskyn
allt týndist þegar hugurinn flaug
á vængjum vináttu, góðvildar,
skemmtunar og fræðslu.
Lovísa var einstaklega glæsi-
leg kona, ljúf og elskuleg, gull af
manni. Eftirlifandi félagar
kveðja hana með harmi í hjarta,
jafnframt óskum við henni góðr-
ar ferðar yfir lendur eilífðarinn-
ar til annarra heimkynna. Ingi-
mari og öllum aðstandendum
sendum við samúðarkveðjur.
Guðmundur og Sigríður,
Júlíus og Ingibjörg, Krist-
ján og Ester, Njáll og Svan-
fríður.
Ég vil minnast vinkonu minn-
ar Lovísu Einarsdóttur með
nokkrum orðum. Kynni okkar
hófust í leikfimihópi á vegum
Samhjálpar kvenna, en það er
stuðningshópur innan Krabba-
meinsfélgs Íslands. Á síðasta
vori hafði leikfimihópurinn starf-
að samfellt í 23 ár undir styrkri
leiðsögn Lovísu. Lovísa hafð far-
ið til Þýskalands að afla sér sér-
þekkingar í leikfimi fyrir konur
sem fengið höfðu krabbamein í
brjóst og misst bjóst. Sérþekk-
ingin var falin í æfingum sem
styrkja sérstaklega efri hluta
líkamans. Hópurinn hefur hist
tvisvar í viku yfir vetrarmán-
uðina í þessi 23 ár. Leikfimin
hefur öll árin verið í húsnæði
Hrafnistu í Hafnarfirði og voru
annars vegar æfingar í sund-
lauginni og hins vegar í leikfimi-
sal Hrafnistu. Æfingarnar voru
ætíð skemmtilegar enda var
Lovísa sérstaklega elskuleg og
glaðlynd. Um hver áramót og í
lok hvers vetrar hvatti og sá
Lovísa um að hópurinn gerði sér
glaðan dag. Haustið 2005 skipu-
lagði Lovísa ferð til Benidorm
og hófst leikfimistarf hópsins þá
þar og var ferðin mjög ánægju-
leg og eftirminnileg.
Mikill sjónarsviptir er að
Lovísu úr samfélagi okkar. Hún
var trygglynd, vinföst og glað-
lynd og nutum við samvista við
hana. Blessuð sé minning henn-
ar. Ég sendi Ingimar og fjöl-
skyldu hennar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
María Kristmundsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Lovísu Einarsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013