Morgunblaðið - 12.04.2013, Blaðsíða 45

að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávalt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Elsku Berglind, Kristberg Óli,
Dagný Heiða, Bjarki Freyr og
Guðný Sunna. Missir ykkar er
mikill sem og allrar fjölskyldunn-
ar. Hryggðin er sár en eftir sitja
margar góðar minningar um góð-
an dreng sem snerti við okkur öll-
um með æðruleysi og kærleika.
Guð blessi ykkur og styrki á þess-
um erfiðu tímum.
Jóna og fjölskylda, Melum.
Efst í huga okkar þegar við
hugsum til hans Villa er þakklæti,
þakklæti fyrir að hafa kynnst
þessum góða manni.
Við höfðum verið ágætis vinir í
nokkur ár þegar leið okkar lá sam-
an í hús í Stykkishólmi yfir páska,
húsið var minna en við áttum von
á, en við ákváðum að gera bara
gott úr því með fjölskyldurnar
okkar tvær. Eftir þessa vikudvöl
vorum við búin að eignast alvöru
vini og upp frá því vorum við hjón-
in og hjónin, Begga og Villi, bestu
vinir sem hugsast getur.
Eitt sumarið fórum við saman
til Almeria á Spáni, vá hvað það
var æðislega gaman, allar kvöld-
stundirnar á pínulitlu svölunum,
með dropateljara, að spila Fimb-
ulfamb, voru óborganlegar. Við
fórum reglulega út að borða,
fyrsta kvöldið pantaði Villi sér sal-
at í forrétt og vá þvílíkt og annað
eins höfðum við ekki séð áður,
þetta var miklu meira en nóg
handa öllum. Örugglega er til
mynd af þessu ofursalati. Einn
daginn, rétt eftir hádegi, segir
Villi við Samúel: Það er komið
fram yfir hádegi, er þá ekki kom-
inn tími til að fá sér einn kaldan?
Samúel svaraði strax: Talaðu fyrir
sjálfan þig, ég er á öðrum. Þetta
var reglulega rifjað upp við mik-
inn fögnuð.
Við fórum saman margar,
ógleymanlegar ferðir á Laugar-
vatn, ýmist í bústaði frá VM eða
SÍ. Vorum við orðin fræg í kring-
um okkur fyrir að fara alltaf á
sama staðinn.
Ein áramótin vorum við saman
í bústað á Syðri-Reykjum, yndis-
leg vika í alla staði, þetta ætluðum
við að gera miklu, miklu oftar.
Fyrir rétt rúmu ári hringdi
Begga í okkur og bað okkur um að
koma að hitta þau þá um kvöldið.
Þar fengum við þær ömurlegu
fréttir að Villi væri búinn að grein-
ast með krabbamein, en Villi okk-
ar ætlaði nú aldeilis að sýna þess-
um sjúkdómi í tvo heimana. Það
var ótrúlegt að fylgjast með því
æðruleysi, dugnaði og skipulagi
sem hann sýndi í þeirri baráttu.
Þrátt fyrir að orustan hafi tapast,
þá er það okkar skoðun að Villi
hafi verið hinn raunverulegi sig-
urvegari, eins og svo oft áður.
Það er erfitt að vera ekki reiður
og sár, við spyrjum okkur af
hverju, af hverju hann, hann sem
var svo góður maður, maður sem í
starfi sínu bjargaði öðrum, maður
sem var svo góður faðir, góður
eiginmaður, góður sonur, góður
vinur og svo miklu, miklu, meira.
En hann bað okkur um að vera
ekki reið, hann væri ekki reiður
sjálfur, hann bað okkur um að
minnast góðu stundanna og það
ætlum við að gera.
Elsku Begga, Kristberg Óli,
Dagný Heiða, Bjarki Freyr og
Guðný Sunna, megi guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg, við er-
um alltaf til staðar fyrir ykkur.
Elsku Valur, Heiða og aðstand-
endur, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Villi var svo góður vinur að við
höfum ekki einu sinni orð til að
lýsa því.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Ragnheiður og Samúel.
Elsku Villi. Kynni okkar frá
fyrsta degi þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna voru mjög ánægjuleg og
ég er þakklátur fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þér. Þú varst mikill
karakter og lást aldrei á skoðun
þinni. Þú varst ávallt tilbúinn að
gefa af þér og hjálpa öðrum og
endurspeglaðist það vel í því starfi
sem þú valdir þér á lífsleiðinni.
Þegar ljóst var að þú ættir stutt
eftir í baráttunni við krabbamein-
ið varstu engu að síður tilbúinn að
veita átakinu Mottumars lið með
viðtölum og hvatningarorðum. En
fyrst og fremst varstu frábær fyr-
irmynd og hefur án efa veitt öðr-
um sem eru að takast á við mót-
læti í lífinu mikinn innblástur.
Oft er sagt að þegar á móti blæs
komi í ljós úr hverju menn eru
gerðir. Það á svo sannarlega við
um þig og Berglindi eiginkonu
þína sem hefur staðið eins og
klettur við hlið þér. Þið tókust á
við þetta saman og styrkur ykkar
og samstaða í baráttunni voru
aðdáunarverð. Þið hlúðuð vel að
börnunum og nýttuð vel þann
tíma sem ykkur gafst. Sá tími mun
reynast þeim dýrmætur í framtíð-
inni.
Elsku Berglind, hugur minn er
hjá þér, börnunum og fjölskyld-
unni allri. Guð veri með ykkur og
megi trúin veita ykkur styrk í að
takast á við það sem framundan
er.
Þorkell.
Vilhjálmur Óli Valsson starfaði
ekki bara hjá Landhelgisgæsl-
unni, hann nánast fæddist inn í
Landhelgisgæsluna, var ungling-
ur er hann hóf feril sinn sem messi
og háseti en þá höfðu þeir verið
þar fyrir pabbi hans Valur og eldri
bróðirinn Einar, nú skipherra.
Fleiri fjölskyldumeðlimir bættust
síðar við, allt afburðafólk og
kjarngott. Að loknu námi frá
Stýrimannaskólanum og starfs-
þjálfun, starfaði hann sem stýri-
maður. Vilhjálmur sótti sér
reynslu víðar, stundaði almenna
sjómennsku, bæði sem fiskimaður
og farmaður ásamt öðrum tengd-
um störfum, þar til hann kom aft-
ur til Landhelgisgæslunnar, fyrst
sem stýrimaður á varðskipum og
síðan sem stýrimaður í flugdeild
og sigmaður og sjúkraflutninga-
maður í þyrlusveitinni.
Vilhjálmur gegndi fjölda trún-
aðarstarfa fyrir hönd Landhelgis-
gæslunnar. Hann starfaði m.a. á
okkar vegum í Afríku, Mexíkóflóa
og við Miðjarðarhafið þar sem
hann með hæfni sinni í samskipt-
um og stjórnun við viðkvæmar að-
stæður, leysti oftlega hin flókn-
ustu verkefni af hógværð en með
festu og öryggi. Hann valdist til að
vera forystumaður sinnar stéttar
innan Landhelgisgæslunnar í fé-
lagsmálum og hafði í þeim störf-
um einstakt lag á að vera bæði
baráttumaður síns hóps og jafn-
framt maðurinn sem hafði lausn-
ina sem báðir viðsemjendur gátu
fallist á, vel undirbúinn og lausn-
armiðaður.
Hann var metnaðarmaður
hann Villi. Stuttu áður en hann
veiktist hóf hann nám í fjórða stigi
skipstjórnarnáms sem hann ætl-
aði sér ekki bara að ljúka, heldur
með hæstu einkunn og það tókst
honum.
Þetta gerði hann allt samhliða
fullri vinnu en hann var að fljúga
hjá okkur allt þar til síðastliðið
haust er veikindi hans tóku að
ágerast. Þá tók hann að sér starf
yfirstýrimanns flugdeildarinnar
eftir því sem heilsan leyfði. Síð-
asta verkefni Villa fyrir Landhelg-
isgæsluna var að sinna ráðgjafar-
störfum við smíði á skipi sem
vonandi verður björgunar- og eft-
irlitsskip fyrir Gæsluna innan tíð-
ar, þessu verkefni sinnti hann af
kostgæfni og mikilli fagmennsku
allt til þess dags er hann kvaddi.
Vilhjálmur var óþreytandi bar-
áttumaður og mikill merkisberi
réttlætis. Á þessu sviði var hann
hugsjónamaður og gat ef honum
misbauð orðið býsna beinskeyttur
en fullkomlega yfirvegaður, heið-
arlegur og velviljaður. Það er ekk-
ert réttlæti í því að taka heilsuna
og á endanum sjálft lífið af rétt
fertugum manninum. Pabbann frá
fjórum litlum börnum og eigin-
konu. Þetta varð hans hlutskipti,
það vissi hann og tók því með ofur-
mannlegu æðruleysi og yfirvegun,
gerði eins góð plön og frekast var
unnt varðandi þann tíma sem
hann hafði til umráða og allt það
sem honum var fært varðandi fjöl-
skylduna sína og hennar framtíð.
Það var svo sterkt í honum Villa,
hann var einstaklega glaðsinna
maður, mikið hraustmenni til lík-
ama og sálar og klárlega yfir-
burðamaður þegar kemur að and-
legum styrk og úthaldi sem kom
svo glöggt fram í hans síðasta
stríði.
Villi var búinn öllum kostum
sem forystumann prýða. Hann
var í forystusveit okkar Landhelg-
isgæslumanna og fyrir honum lá
að komast þar til allra æðstu met-
orða. Þegar nafnið hans Villa
kemur í hugann er fyrsta minn-
ingin æðruleysi og staðfesta í hví-
vetna. Hvernig hann barðist var
aðdáunarvert og okkur samstarfs-
mönnum hans mikil og góð fyrir-
mynd.
Georg Kristinn Lárusson.
Vilhjálmur Óli Valsson, Villi,
stýrimaður og sigmaður hjá
Landhelgisgæslu Íslands, er lát-
inn aðeins 41 árs. Banamein hans
var krabbamein sem greindist
fyrir réttu ári. Hún var því snörp
og ströng glíman sem Villi háði
síðastliðið ár. Villi hélt góðu sam-
bandi við stéttarfélag sitt, Félag
skipstjórnarmanna, og kom
gjarnan við á skrifstofu félagsins
þegar hann átti leið hjá. Það hefur
verið okkur sem störfum fyrir fé-
lagið lærdómsríkt að fylgjast með
Villa og sjá hvaða tökum hann tók
þau örlög sem honum voru búin.
Villi tók af heilum hug þátt í
störfum stéttarfélags síns. Hann
var í samninganefnd félagsins
vegna skipstjórnarmanna Land-
helgisgæslunnar frá árinu 2005 er
hann hóf á ný störf hjá Landhelg-
isgæslunni eftir nokkurra ára hlé.
Hann var óþreytandi baráttumað-
ur og taldi aldrei eftir sér að taka
að sér störf á vettvangi félagsins.
Villi var fylginn sér, frjór og kom
oft auga á færar leiðir til lausnar
deilum. Hann var léttur í skapi,
sem er kostur í slíkum störfum, en
fjarri því að vera skaplaus og
stundum þyngdist brúnin eins og
gengur og þá ekki að ástæðulausu.
Það var augljóst að fjölskyldan
skipti Villa höfuðmáli en hann og
Berglind eiginkona hans áttu
barnaláni að fagna. Villi undirbjó
brottför sína af kostgæfni, lausir
endar skyldu hnýttir og frá öllu
gengið með sem bestum hætti.
Hugarþrek Villa í þessum undir-
búningi var með ólíkindum og
okkur sem eftir stöndum óskiljan-
legt.
Á vinnustað naut Villi virðingar
og starfsfélagar studdu hann og
fjölskylduna með ráðum og dáð.
Þá naut hann mikils velvilja hjá
stjórnendum Landhelgisgæslunn-
ar í veikindum sínum þannig að til
fyrirmyndar er.
Að leiðarlokum er Villa þökkuð
samfylgd sem hjá sumum okkar
spannar rúmlega tuttugu ár. Eig-
inkonu og börnum, foreldrum og
systkinum, ættingjum og vinum
vottum við okkar innilegustu sam-
úð. Villi á virðingu okkar óskipta.
F.h. Félags skipstjórnar-
manna,
Árni, Guðjón Ármann,
Sigrún, Ægir.
MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2013
✝ GuðlaugBjarnadóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 24. sept-
ember 1925. Hún
lést í Deltona, Flór-
ída, 1. febrúar
2013.
Guðlaug var
dóttir hjónanna
Stefaníu Sigríðar
Magnúsdóttur frá
Skuld í Hafnarfirði,
f. 24. október 1895, d. 1. febrúar
1970, og Bjarna Matthíasar Jó-
hannessonar, skipstjóra frá
Hesti í Önundarfirði, f. 16. apríl
1890, d. 14. október 1954. Syst-
kini hennar eru Jóhannes, f. 29.
nóvember, d. 29. febrúar 2008,
Magnús, f. 4. júlí 1924, Gunnar
Hafsteinn, f. 22. september
1927, d. 19. apríl 2011, Jónína
Margrét, f. 6. október 1928, Ás-
Harry er George Bjarni, fæddur
18. júlí 1955, sambýliskona hans
er Terry Duff, f. 30. nóvember
1956. Börn Bjarna eru: 1) Mata-
ya Joy, f. 19. júní 1981, eig-
inmaður hennar er Ryan
Conroy, f. 4. nóvember 1977.
Börn þeirra eru Fionn Joy, f. 23.
október 2007, og Tait, f. 11 júlí
2011. 2) Dayoni Autum, f. 9. nóv-
ember 1983. 3) Chantel Ruth, f.
21. ágúst 1986.
Að lokinni skólagöngu vann
Guðlaug í Hafnarfjarðarapóteki
þangað til hún gifti sig og flutti
til Keflavíkur. Þar bjuggu þau
hjón í fjögur ár, eða þar til þau
fluttu til Kaliforníu árið 1952.
Þar lauk hún menntaskólanámi.
Frá Kaliforníu fluttu þau árið
1976 til Pennsylvaníu eftir
nokkurra mánaða dvöl á Íslandi.
Þar vann hún í nokkur ár sem
aðstoðarmaður við iðjuþjálfun á
sjúkrahúsinu í Coudersport. Ár-
ið 2002 fluttu þau til Deltona í
Flórída og bjuggu þar til dauða-
dags.
Minningarathöfn um þau hjón
verður haldin í Hafnarfjarð-
arkirkju í dag kl. 13.
laug Þóra, f. 15.
ágúst 1930, d. 2.
nóvember 1938,
Margrét Dagbjört,
f. 2. október 1931,
Sigurður Oddur, f.
6. nóvember 1932,
d. 17. nóvember
1996, og Áslaug
Þóra, f. 15. mars
1942, d. 19. mars
1942.
Hinn 13. júlí
1948 giftist Guðlaug Harry E.
Bernard, B.A. og starfaði hann
hjá Douglas-flugvélaverksmiðj-
unni í Los Angels. Harry fædd-
ist í Deadwood, South Dakota í
Bandaríkjunum 8. desember
1918. Hann lést í Deltona, Flór-
ída, 25. janúar. 2006. Hann var
sonur hjónanna George Bern-
ard, bifvélavirkja og Stephanie
Bernard. Sonur Guðlaugar og
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Þetta eru upphafslínur í ljóði
eftir Valdimar Hólm Hallstað.
Þegar ég handlék söngbók móð-
ursystur minnar Gullýjar, nokkru
eftir andlát hennar, opnaðist bók-
in þar sem þetta ljóð var skrifað.
Hún var búin að merkja við það
og sjálfsagt lesa það oft yfir á
þeim rúmu 60 árum sem hún bjó í
Ameríku ásamt eiginmanni sínum
Harry E. Bernard og syni þeirra
George Bjarna. Hún las það
kannski þegar söknuðurinn eftir
heimahögum, móður sinni og föð-
ur knúði á. Hún sagði mér það
fyrir nokkru að mest hafi hún
saknað móður sinnar. Verst þótti
henni að fara frá henni og njóta
ekki nærveru hennar. Þrátt fyrir
langa fjarveru frá föðurlandi sínu
var hún frænka mín mikill Íslend-
ingur. Hún talaði alla tíð lýtalausa
íslensku og hugur hennar var hér
heima. Hún ræktaði samband sitt
við vini og ættingja sína af mikl-
um kærleika. Vænt þótti henni
um Hafnarfjörð, bæinn þar sem
hún fæddist og ólst upp og minnt-
ist oft uppvaxtarára sinna þar.
Einnig átti hún góðar minningar
frá bernskuárunum þegar hún
dvaldist í sveit vestur í Önundar-
firði á bænum Ytri Hjarðardal hjá
föðurbróður sínum Kristjáni Jó-
hannessyni og fjölskyldu hans.
Mínar fyrstu minningar um
hana frænku mína eru þegar hún
kom til landsins í heimsókn með
Bjarna son sinn ungan. Mér
fannst hún svo falleg og fötin sem
hún klæddist voru eins og hæfðu
drottningu. Það var ævintýra-
ljómi yfir þessum heimsóknum.
Það var alltaf tilhlökkun að hitta
þau enda ekki komið heim nema
fjórða hvert ár. Þess á milli feng-
um við fréttir af henni með bréf-
unum sem hún var ólöt að skrifa
okkur til mikillar gleði og ekki var
gleðin síðri þegar pakkarnir
komu með gjöfunum frá henni.
Þegar ég sjálf hafði aldur til heim-
sótti ég hana oft. Þá voru þau hjón
flutt frá Kaliforníu til Pennsylv-
aníu, bjuggu í sveit og þangað var
gott að koma. Móttaka og gest-
risni þeirra var einstök. Allt var
gert til að gera heimsóknina sem
eftirminnilegasta, og þaðan á ég
ljúfar minningar. Þegar árin liðu
urðu heimsóknirnar tíðari, hún
kom oftar til landsins og einnig
fjölgaði heimsóknum mínum til
hennar, einkum hin síðari ár eftir
að hún flutti til Flórída. Þá var
gott að njóta nærveru hennar því
hún var eðalmanneskja hún
frænka mín, með hjarta úr gulli.
Umhyggjusöm, gjafmild og kær-
leiksrík. Alltaf hugsaði hún fyrst
um aðra en gerði lítið úr eigin
þörfum.
Já, hún Gullý mín var einstök.
Falleg var hún yst sem innst. Ég
naut þeirrar gæfu að eiga vináttu
hennar og væntumþykju alla tíð
og fyrir það er ég afar þakklát.
Hún var mér og fjölskyldu minni
mikils virði og hennar er nú sárt
saknað. Mestur er þó söknuður
einkasonarins Bjarna og sonar-
dætranna þriggja. Þau voru henni
allt. Bjarna, fjölskyldu hans og
eftirlifandi systkinum hennar,
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Frænku mína kveð
ég með virðingu og þakka henni
alla elskusemi sem hún sýndi mér
og fjölskyldu minni alla tíð.
Ég geri lokalínur ljóðsins sem
var henni svo kært að mínum:
„Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.“
Blessuð sé minning hennar.
Birna G. Flygenring.
Okkar ástkæra Gullý var sann-
ur vinur með góða nærveru og
ávallt tilbúin að styðja alla í kring-
um sig. Hún sannaði máltækið að
vera falleg bæði að utan og innan.
Hennar blíða bros og hlátur sköp-
uðu ávallt líflegt andrúmsloft
hvar sem hún kom. Hún var mjög
örlát heim að sækja og nutum við
vinkonurnar þess oft á okkar
vikulegu fundum þegar heimili
hennar var fundarstaðurinn. Hún
aðlagaðist okkar menningu af
miklum skilningi og visku en
varðveitti ætíð sínar íslensku ræt-
ur. Heimili hennar sýndi það og
sannaði að hún var Íslendingur,
þar fékk íslensk hönnun og tónlist
að njóta sín. Gullý var mjög
greind kona og það voru engin
takmörk fyrir löngun hennar til
að læra og skilja nýja hluti og
fræðast meira. Gullý var trúuð
kona og bar allt hennar daglega
líf vitni um það. Veikindi Gullýjar
stóðu ekki lengi yfir en hún tókst
á við þau með mikilli reisn og
styrk.
Með miklum söknuði og kær-
leika kveðjum við kæra vinkonu.
Að deila lífinu með þér voru
forréttindi.
Að deila eilífðinni með þér er
huggun.
Fyrir hönd vinkvenna frá Del-
tona, Flórída,
Lanita Tyson.
Við hjónin kynntumst Gullý
fyrir nokkrum árum á Flórída þar
sem við búum á veturna. Mjög
fljótlega varð hún kær vinur okk-
ar hjóna og mikil vinkona mín.
Gullý átti mikla elsku og kærleika
sem ég fékk að njóta í ríkum mæli
og var vinátta okkar mjög náin og
gefandi. Veikindi Gullýjar bar
mjög brátt að. Hún greindist með
krabbamein í desember sl. og var
farin frá okkur tæpum tveimur
mánuðum síðar. Ég trúði því aldr-
ei að hún væri eins veik og hún
reyndist vera. Það voru aðeins
örfáir dagar síðan við áttum
skemmtilegar stundir saman.
Veikindi Gullýjar áttu þátt í því
að ég fór til Flórída 1. febrúar sl.
til að kveðja elskulega vinkonu
mína, ég ætlaði að sitja hjá henni
lesa fyrir hana og hlúa að henni.
Gullý lést daginn sem ég kom út.
Mér finnst ennþá eins og Gullý sé
ekki farin úr þessum heimi og ég
finn fyrir notalegri nærveru
hennar.
Minningar mínar um Gullý eru
allar skemmtilegar, fræðandi og
þroskandi. Með henni fór ég að
keyra meira erlendis og notaði
sömu kennileiti og hún hafði not-
að. Hún hjálpaði mér að kaupa af-
mælis- og jólagjafir handa barna-
börnum mínum og iðulega fann
hún eitthvað fallegt sem hún
hvatti mig til að máta. Þannig var
hún, alltaf að hugsa um aðra en
sjálfa sig.
Gullý spilaði tennis á morgn-
ana og synti síðla dags enda var
hún líkamlega vel á sig komin. Ég
hljóp oft yfir til hennar og gátum
við talað endalaust um lífið og til-
veruna.
Þegar ég kvaddi sendi hún mig
iðulega með smákökur handa
Magnúsi, hún vissi að mér þótti
þessar kökur svo ofsalega góðar.
Það var lærdómsríkt að hlusta á
Gullý og manninn minn tala sam-
an um menningu og sögu Banda-
ríkjanna. Þau voru bæði mjög
fróð um fyrrverandi forseta og
sögu þeirra.
Ég er mjög þakklát Bjarna,
syni Gullýjar, fyrir minningarat-
höfnina í Orange City. Athöfnin
var tilfinningarík og hátíðleg í fal-
legu umhverfi og presturinn mjög
góður.
Að hafa kynnst Gullý og átt
hana fyrir vinkonu eru forrétt-
indi. Minningar um hana og henn-
ar örlæti, visku og æðruleysi mun
ég geyma í hjarta mínu.
Hvíl í friði, kæra vinkona,
Björg Helgadóttir.
Guðlaug
Bjarnadóttir
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn