Morgunblaðið - 04.05.2013, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. MAÍ 2013
✝ Bára Stefáns-dóttir fæddist
á Hofsósi 19. apríl
1920. Hún lést á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 26. apríl
2013.
Foreldrar Báru
voru Stefán Lár-
usson, f. 22. júní
1885, d. 17. febr-
úar 1935, frá
Skörðum í Skaga-
firði, og Pálína Steinunn Árna-
dóttir, f. 11. júlí 1883, d. 1. maí
1978, frá Háleggsstöðum í
Deildardal í Skagafirði. Systur
Báru voru Lára, Hulda og
Kristín Guðrún.
Eftirlifandi eiginmaður Báru
er Sigmar Magnússon, f. 13.
júní 1920 í Hringverskoti í
Ólafsfirði. Foreldrar Sigmars
voru Magnús Sigurður Sigurðs-
son frá Hreppsendá í Ólafsfirði
og Ása Ingibjörg Sæmunds-
dóttir frá Hringverskoti í Ólafs-
firði. Börn Báru og Sigmars
eru: 1) Magnús Steinar, f. 23.
desember 1947.
Kona hans er
Helga Sveinsdóttir.
Börn Magnúsar
eru: a) Bára, maður
hennar Stefán J.K.
Jeppesen og synir
þeirra eru Stefán
Jóhann og Valtýr
Örn. b) Ragnheiður
Arna, maður henn-
ar er Arnar Birgis-
son. Börn þeirra
eru Tómas P., Edda Marie,
Aþena og Naomí. Barnabörn
Ragnheiðar og Arnars eru Kara
og Þór. c) Sigmar. d) Sveinn
Ólafur, kona hans er Erla Guð-
mundsdóttir og börn þeirra eru
Helga, Hinrik og Guðríður. e)
Anna Pála, maður hennar er
Guðmundur Steinarsson og syn-
ir þeirra eru Guðni Ívar og Jó-
hann Gauti. Yngri sonur Báru
og Sigmars er Sigursveinn Stef-
án, f. 12. september 1951.
Útför Báru fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 4. maí
2013, kl. 14.
Elsku Bára amma mín var
góð kona með fallegt hvítt hár.
Hún vildi alltaf gefa mér svo
mikið að borða þegar ég kom í
heimsókn til hennar. Þá rúnt-
uðum við og hún sagði mér frá
öllu á Siglufirði. Það var gaman
að koma í heimsókn til ömmu
og afa og Stebba frænda á
Siglufirði. Amma Bára gaf mér
alltaf fallegar gjafir og mundi
eftir afmælinu mínu á hverju
ári. Þegar hún hringdi spurði
hún alltaf: „Hvenær sé ég þig
næst?“ og þegar ég hitti hana
síðast sagði hún: „Ég hlakka til
að sjá þig næst.“ En ég sá hana
aldrei næst. Hún fór til Guðs
og þar líður henni vel því hjá
Guði er friður og gleði. Ég bið
Guð að geyma ömmu Báru.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Helga Sveinsdóttir.
Kveðja frá langömmubörnum
og langalangömmubörnum.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Tómas, Stefán, Edda-
Marie, Valtýr, Aþena,
Naomí, Kara og Þór.
Það er fátt sem minnir meira
á hverfulleika lífsins en þegar
fólk fellur frá sem hefur verið
eins og fastur punktur í tilver-
unni alla tíð. Þannig hefur það
verið með Báru og Sigmar. Allt
frá því að við bjuggum öll sam-
an eins og ein stór fjölskylda á
Hóli, þar sem pabbi var bú-
stjóri og Sigmar réð ríkjum í
fjósinu á meðan Bára og
mamma sáu um bústörfin innan
dyra, hafa þessir góðu og trú-
föstu fjölskylduvinir verið hluti
af lífi okkar. Það breyttist ekki
þótt fjölskyldurnar flyttust nið-
ur í bæ og þeirra biðu ný hlut-
verk.
Bára og Sigmar bárust ekki
á. Það var ekki í þeirra anda.
Þeirra auður voru barnabörnin
og barnabarnabörnin sem þeim
þótti svo undur vænt um.
Myndirnar af þeim skreyttu
veggina á heimili þeirra. Það
voru forréttindi okkar að
myndir af okkar börnum fengu
að vera á meðal mynda af
ömmu- og afabörnum þeirra.
Fastur þáttur í heimsóknum
okkar til Siglufjarðar í gegnum
árin hefur verið að heilsa upp á
sómafólkið í Vetrarbraut 15. Á
síðustu árum hefur það vakið
aðdáun okkar og undrun hvern-
ig Bára fór eiginlega að því að
ganga stigana eins og komið
var fyrir heilsu hennar. Dugn-
aður hennar og þrautseigja var
engu lík.
Það var ljóst að þetta var
ekki lengur spurning um lík-
amlegt atgervi heldur vilja sem
kom henni þangað sem hún
ætlaði sér. Til þess naut hún
líka dyggrar aðstoðar Sigmars
og Stebba. Það var fátt sem
gladdi hana meira en að kom-
ast út á meðal fólks og lét hún
bága heilsu ekki koma í veg
fyrir að fara í bíltúr, jafnvel út
í Ólafsfjörð eða inn á Akureyri
til að heilsa upp á ættingja og
vini. Á meðan þau mögulega
gátu nutu þau Sigmar þess líka
að dvelja í bústaðnum sínum
fyrir innan fjall þar sem þau
höfðu búið sér notalegt athvarf.
Við systkinin þökkum þeim
heiðurshjónum, Báru og Sig-
mari, vináttu og tryggð við fjöl-
skyldu okkar og ekki síst for-
eldra okkar síðustu árin sem
þau bjuggu fyrir norðan. Við
minnumst Báru með virðingu
og þakklæti og biðjum Guð að
gefa Sigmari, Stefáni, Magnúsi,
barnabörnum og barnabarna-
börnum huggun og styrk í sorg
þeirra.
Arnfríður og Jónas
Margrétar- og
Guðmundsbörn.
Þegar við fengum boðin að
heilsu Báru færi ört hrakandi
og ekki væri langt eftir, var
kominn sá tími sem ég og Bára,
nafna hennar og elsta ömmu-
barn, höfðum lengi kviðið fyrir.
Ekki það að Bára ætti ekki að
baki langa og gleðilega ævi, 93
ára að aldri. Væri búin að skila
vel sínu, ætti stóra fjölskyldu,
urmul af afkomendum, heila
fjóra ættliði og væri eflaust
hvíldinni fegin. Þó er eigingirn-
in hjá manni svo mikil að mað-
ur er aldrei tilbúinn fyrir frá-
fall ástvinar þegar kallið
kemur. Þótti okkur því vænt
um að geta varið með henni síð-
ustu stundum í lífi hennar
ásamt Sigmari, Stebba og
Röggu.
Minningin um allar heim-
sóknirnar í gegnum árin á
Vetrarbrautina þegar ég, Bára
og strákarnir komum til Sigló
og hvernig strákarnir okkar
upplifðu ömmu Báru er ómet-
anleg minning sem ekki er
sjálfgefin í dag. Alltaf var höfð-
inglega tekið á móti okkur sem
og öðrum, gestum og gangandi.
Dyr stóðu öllum opnar, lærðum
sem ólærðum og voru allir jafn-
ir í hennar húsi.
Þó áttu ömmubörn sérstakan
sess hjá Báru, enda upplifðu
þau hana eins og börn vilja
upplifa ömmu sína. Af ást,
hlýju og hæfilegu dekri. Ég
minnist hennar sem glaðlyndr-
ar konu sem kom til dyranna
ávallt eins og hún var klædd.
Hún tók mér sem einum af sín-
um frá upphafi og var afskap-
lega annt um Báru nöfnu sína
og vildi veg hennar og annarra
afkomenda sem bestan. Ég
minnist hennar með miklu
þakklæti og votta aðstandend-
um hennar innilega samúð.
Stefán J.K. Jeppesen.
Þegar við keyptum okkur
hús á Siglufirði sumarið 2010
vorum við svo heppnar að Bára
og hennar fjölskylda fylgdi
nánast með í kaupunum sem
nágrannarnir í næsta húsi. Við
kynntumst Báru, Sigmari og
Stebba um leið og við fórum að
dvelja fyrir norðan. Hún gaf
okkur mikið og varð strax hluti
af okkar lífi.
Hún átti líka frumkvæðið að
hlýlegum og góðum samskipt-
um. Hún bauð okkur oft í
kaffi, hún hafði áhyggjur af
því að okkur væri of kalt þeg-
ar við vorum að mála, að vatn-
ið frysi í rörunum á veturna og
eflaust einhverju fleiru varð-
andi okkur og húsið sem við
vitum ekki um. Hún fylgdist
með ljósagangi og umferð og
oft sendi hún Stebba son sinn
yfir til að hækka á ofnunum og
skoða hvort allt væri ekki í
lagi. Bára var mjög hrein-
skiptin og hreinskilin og höfð-
um við oft gaman af því þegar
hún tók sig til og gagnrýndi
menn og málefni af mikilli rök-
festu og húmor.
Hún notaði yfirleitt ekki
mörg orð en hvernig hún sagði
hlutina á sinn hnitmiðaða hátt
var oft fyndið og okkur til
skemmtunar. Þegar við fórum
úr bænum haustið 2011 kom
hún og gaukaði alveg óvænt að
okkur koníaksflösku. Þegar við
kvöddum hana á sjúkrahúsinu í
desember síðastliðnum fannst
okkur eins og þetta væri í síð-
asta skipti sem við sæjumst og
því miður reyndist það rétt.
Sumrin með Báru urðu því mið-
ur bara tvö og það verður skrít-
ið að koma norður í vor þar
sem hún verður fjarri góðu
gamni, ekkert Bárubakkelsi
verður á boðstólum og ekkert
sólbað á fínu svölunum hennar.
Hennar verður sárt saknað af
okkur en við erum þakklátar
fyrir þær góðu stundir sem hún
gaf okkur. Kæru Stebbi og Sig-
mar, við vottum ykkur innilega
samúð.
Eiríksína Kr. Ásgríms-
dóttir og Ólafía Hrönn
Jónsdóttir.
Bára Stefánsdóttir HINSTA KVEÐJA
Kveðjuorð til elsku
ömmu, með þakklæti fyrir
allt.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og
trú,
að trauðla mun bregðast huggun
sú,
þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni
ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Minningin lifir, elsku
amma okkar.
Bára og Ragnheiður.
✝ Kristján Dav-íðsson fæddist í
Ytra-Skógarnesi í
Miklaholtshreppi
24. júlí 1920. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Brákarhlíð í
Borgarnesi 26. apr-
íl 2013. Foreldrar
Kristjáns voru hjón-
in Davíð Björnsson
frá Þverfelli í
Lundarreykjadal
og Sigrún Guðmundsdóttir frá
Bæ í Árneshreppi á Ströndum.
Þau bjuggu fyrstu búskaparár
sín í Litlu-Þúfu og í Ytra-
Skógarnesi í Miklaholtshreppi,
en fluttust að Þverfelli í
Lundarreykjadal árið 1923, þeg-
ar Kristján var þriggja ára.
Systkini Kristjáns eru öll látin.
Þau voru Ásta húsmóðir í Kópa-
vogi; Sveinbjörg húsmóðir í
Reykjavík; Björn bóndi á Þver-
felli og Elín húsmóðir í Reykja-
vík.
Kristján kvæntist 1943 Ástr-
íði Sigurðardóttur ljósmóður, f.
9. desember 1913, d. 10. desem-
arssyni, f. 1973. Þeirra börn eru
Brynjar, Birgitta og Ástrún. b)
Sigurður, f. 1979, kvæntur Al-
dísi Örnu Tryggvadóttur, f.
1981, þeirra synir eru Ernir
Daði og Óttarr Birnir. c) Krist-
ján, f. 1987, sambýliskona hans
er Eydís Smáradóttir, f. 1988. d)
Davíð f. 1994.
Kristján lauk búfræðingsprófi
frá Bændaskólanum á Hvann-
eyri árið 1941. Árið 1944 hófu
Kristján og Ástríður búskap á
Oddsstöðum í Lundarreykjadal
og bjó Kristján á Oddsstöðum
allt til ársins 2007 er hann flutti
á Dvalarheimilið í Borgarnesi.
Kristján gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir sveit sína,
sat í hreppsnefnd um árabil, var
í sóknarnefnd Lundarkirkju, var
fjallkóngur og refaskytta til
margra ára. Kristján og Ástríð-
ur tóku virkan þátt í starfi Ung-
mennafélagsins Dagrenningar á
sínum yngri árum og voru kjörin
heiðursfélagar þess. Kristján var
góður söngmaður og tók virkan
þátt í kórstarfi Karlakórs Söng-
bræðra
Útför Kristjáns fer fram frá
Lundarkirkju í Lundarreykjadal
í dag, 4. maí 2013, og hefst at-
höfnin kl. 14.
ber 1999. Hún var
dóttir hjónanna
Vigdísar Hann-
esdóttur og Sigurð-
ar Bjarnasonar,
bænda á Odds-
stöðum í Lundar-
reykjadal. Börn
Kristjáns og
Ástríðar eru tvö: 1)
Sigurður, f. 1949,
búsettur í Mos-
fellsbæ, var kvænt-
ur Kristínu Björk Kristjáns-
dóttur, f. 1947, d. 1997. Börn
þeirra eru þrjú: a) Auður, f.
1973, sambýlismaður hennar er
Jón Aðalsteinn Bergsveinsson, f.
1971, þeirra synir eru Eysteinn
og Ísleifur. b) Kristján, f. 1974,
kvæntur Svövu Rán Guðmunds-
dóttur, f. 1970 þeirra synir eru
Oliver og Nói. c) Ragnheiður, f.
1982. Sambýliskona Sigurðar er
Hrafnhildur Baldursdóttir f.
1952. 2) Sigrún, f. 1955 búsett á
Hvanneyri, hennar maður er
Guðmundur Sigurðsson, f. 1949.
Þau eiga fjörgur börn: a) Ástríð-
ur f. 1976, gift Birni Hauki Ein-
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngva klið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar nætur frið.
(Hulda)
Kristján ólst upp á Þverfelli í
Lundarreykjadal hjá foreldrum
sínum og systkinum. Á unga aldri
fór hann í vinnumennsku og aðra
vinnu sem bauðst. Kristján
hneigðist ungur til veiðiskapar,
einkum silungsveiði og skotveiði.
Kristján ólst upp þar sem náttúr-
an iðaði af lífi, silungur í Reyð-
arvatni og fugl allt í kring. Krist-
ján lærði fljótt að lesa í náttúruna
og njóta hennar, hann var alla tíð
mikið náttúrubarn, ratvís og at-
hugull. Þessir eiginleikar komu
Kristjáni vel í þeim störfum sem
hann tók sér fyrir hendur, t.d. við
refaveiðar, leitarstjórn og sem
bóndi. Leið Kristjáns lá til
Hvanneyrar þar sem hann nam
búfræði og varð búfræðingur árið
1941. Kristján kynntist Ástríði
konu sinni þegar hann var í vinnu-
mennsku á Oddsstöðum, þau
giftu sig árið 1943 og árið eftir
hófu þau búskap á Oddsstöðum.
Kristjáni og Ástríði búnaðist vel,
Kristján var nokkuð sjálfbjarga
með vélaviðgerðir og smíðar, búið
var rekið með það fyrir augum að
hafa tekjur fyrir fjölskylduna og
geta annast búið án þess að vinnu-
framlag yrði þeim ofviða. Hann
var árrisull og voru morgunverk-
in oft drjúg hjá þeim Ástríði.
Kristján gaf sig að félagsmálum,
hann var í hreppsnefnd, var í
safnaðarnefnd Lundarkirkju.
Hann var kirkjunnar maður, söng
í kirkjukórnum og var umhugað
um kirkjuna. Hann stóð fyrir
kaupum á orgeli í kirkjuna og
lagði mikla vinnu á sig til að org-
elkaupin yrðu að veruleika. Söng-
urinn átti drjúgan þátt í lífi Krist-
jáns, hann var með góða
tenórrödd og var lagviss, hann
naut þess að taka þátt í söng.
Hann söng í kvartett þegar hann
var á Hvanneyri og þegar karla-
kórinn Söngbræður var stofnaður
tók hann þátt í starfi hans og söng
í kórnum eins lengi og hann
treysti sér til.
Kynni mín af Kristjáni og Ástr-
íði verða árið 1974 þegar ég kem
inn í fjölskylduna, þá eru þau með
allstórt bú og naut ég þess að geta
létt undir bústörfin með þeim á
álagstímum. Það var þægilegt að
vinna með Kristjáni, hann var út-
sjónarsamur og átti gott með að
segja fólki til. Ég man vel eftir því
þegar ég fór fyrst að smala á
Oddsstöðum. Þá var hann búinn
að lýsa landinu svo vel fyrir mér,
segja frá örnefnum, skýra frá
hvar væru hættur og hvar væri
best að koma fénu yfir keldur,
sem varð til þess að smala-
mennskan gekk vel fyrir sig hjá
mér þó ég væri ókunnur landinu.
Það var mannbætandi að eiga
þess kost að kynnast Kristjáni,
hann talaði aldrei illa um nokkurn
mann, átti gott með að ungangast
unglinga, skildi þarfir þeirra,
enda héldu þeir unglingar sem
voru í sveit hjá þeim hjónum
tryggð við þau alla tíð. Ég vil full-
yrða að það hafi enginn komist
hjá því að verða að betri manni
sem kynntist Kristjáni í raun.
Með þakklæti fyrir góðar
stundir með þér, kæri tengdafað-
ir. Megi minning þín lifa og þú
hvíla í friði.
Guðmundur Sigurðsson.
Þegar ég stend uppi á fjalli og
lít niður til Oddsstaða rifjast upp
fyrir mér ótalmargar ógleyman-
legar minningar sem ég á um þig,
afi minn. Ég er þér afar þakklátur
fyrir það traust sem þú sýndir
mér er þú tókst mig með þér í
smalamennsku þrátt fyrir ungan
aldur minn. Smalaferðirnar okkar
voru sannkallaðar ánægjustundir
þar sem þú kenndir mér svo
margt um lífið og tilveruna en við
vörðum einnig dágóðum tíma í að
líta eftir rjúpum og tófum. Í dag
þegar ég held upp á fjall verður
mér alltaf hugsað til þín, þess sem
þú kenndir mér og samveru-
stundanna okkar. Enn skima ég
ómeðvitað eftir rjúpum og tófum
þegar ég fer um fjallið þitt.
Ég var svo lánsamur að dvelja
mikið hjá ykkur ömmu á sumrin á
Oddsstöðum í bernsku. Lífsvið-
horf ykkar mótaði mig og mun
fylgja mér alla ævi. Á morgnana
vaknaði ég við ilmandi bökunar-
lykt og spjall innan úr eldhúsi þar
sem þið hjónin sátuð og svangur
maginn minn tók landsfrægu
hveitikökunum hennar ömmu
fagnandi. Nú í seinni tíð er ég
sæki Oddsstaði heim baka ég fyr-
ir fjölskylduna mína svo þau fái
einnig að njóta þess að vakna við
ilmandi bökunarlykt, líkt og ég
gerði er ég dvaldi hjá ykkur. Hefð
ykkar lifir áfram.
Við tveir keyrðum oft um sam-
an og hlustuðum á geisladisk með
íslenskum dægurlögum og þú
söngst ævinlega hástöfum með.
Söngur var þér mjög kær enda
varstu mikill söngmaður og mér
þótti svo gaman að sjá hvað þú
varst léttur í lund. Þú fórst svo
sannarlega í gegnum allt þitt líf
með söng og gleði í hjarta og að
því leyti verður þú mér alltaf mik-
il fyrirmynd.
Eftir að þú fluttir á dvalar-
heimilið í Borgarnesi heimsótti ég
þig þangað, ýmist einn eða með
konu minni og sonum okkar
tveimur. Ávallt varstu höfðingleg-
ur, beinn í baki og brosmildur. Þú
varst mjög ræðinn, talaðir við
okkur af virðingu og væntum-
þykju og varst mjög áhugasamur
um hag okkar allra sem yljaði
okkur um hjartarætur. Er ég
heimsótti þig í síðasta sinn á dval-
arheimilið ásamt Erni Daða lifn-
aðir þú allur við er ég sagði þér
frá því að við feðgarnir hefðum
séð rjúpur í skógarlundinum fyrir
ofan Oddsstaði sama dag. Einnig
töluðum við um Oddsstaði og þú
sagðir okkur hversu gott þér hafi
þótt að vera á þessum fallega
stað. Ég er þér hjartanlega sam-
mála. Það eru forréttindi að koma
að Oddsstöðum og njóta alls þess
sem staðurinn hefur upp á að
bjóða, þar líður mér svo vel. Því
máttu trúa að við fjölskyldan mín
eigum eftir að verja miklum tíma
þar enda fyllumst við öll mikilli
tilhlökkun yfir að fara þangað og
eiga þar notalegar fjölskyldu-
stundir saman þar sem við sköp-
um okkar eigin nýju minningar í
bland við þær gömlu sem aldrei
gleymast. Á Oddsstöðum svífur
andi ykkar ömmu yfir vötnum og
ég veit að þið fylgist vel með öllu
því sem fram fer.
Elsku afi. Mig langar að þakka
þér fyrir allar okkar dýrmætu
stundir og fyrir þá vináttu og
hlýju sem þú sýndir afastráknum
þínum. Nú heldur þú inn í annan
heim og ég er sannfærður um að
amma mín bíði síns heittelskaða
hinum megin með ilmandi hveiti-
kökur eins og hún gerði alltaf
forðum daga.
Sigurður Guðmundsson.
Kristján Davíðsson
 Fleiri minningargreinar
um Kristján Davíðsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Elskuleg móðir okkar,
HILDUR BENEDIKTSDÓTTIR,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Hrafnistu.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erla Stefánsdóttir,
Benedikt Stefánsson.