Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.07.2013, Qupperneq 46

Viðtal
46 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14.7. 2013
Ó
sköpin dundu yfir á páskadag, 31. mars,
þegar Hallgrímur Sigurðarson skrapp í
stutta og óvænta ferð með vini sínum. Að-
eins viku áður hafði ólýsanleg gleði ríkt í
fjölskyldunni þegar inn í líf Hallgríms og
Þóru kom nokkurra vikna stúlka sem er nú fósturdóttir
þeirra hjóna, en skammt er öfganna á milli; stuttur
draumur um vélsleðaferð í dásamlegu veðri varð að mar-
tröð. Halli ætlaði að ganga inn á heimilið á ný tveimur
klukkustundum eftir að hann skaust upp á Vaðlaheiði en
kom ekki fyrr en að hálfum öðrum mánuði liðnum og var
þá ekið inn til sín í hjólastól.
Vinur Hallgríms kom í heimsókn á páskadagsmorgun.
Þeir tengjast fjölskylduböndum og síðdegis var boð í fjöl-
skyldunni á döfinni. „Hann á tvo sleða og spyr hvort við
eigum ekki að skreppa í tvo tíma upp á Vaðlaheiði. Jú,
auðvitað gerum við það, segi ég og við fórum,“ segir Hall-
grímur í upphafi samtals við Sunnudagsblað Morgunblaðs-
ins.
Halli keypti sér fyrsta vélsleðann um fermingu.
„Ég eignaðist þá aura, fór á bílasölu og fann sleða sem
mig langaði í, hringdi í pabba út á sjó og sagðist ætla að
kaupa sleðann.“
Nei, Hallgrímur. Það gerir þú ekki. Þú bíður að minnsta
kost þangað til ég kem í land, sagði faðir hans, og skyldi
engan undra.
Strákur keypti sleðann hins vegar þegar í stað!
„Ég hef verið með annan fótinn eða báða á sleða síðan
þá. Átti síðast tvo, einn fyrir mig og annan fyrir konuna,
en seldi báða á síðasta ári, aðallega vegna anna í vinnunni
og áhuginn var líka aðeins að dvína.“
Hann setti ásamt fleirum á stofn veitingastaðinn 1862
Nordic Bistro í Hofi þegar menningarhúsið var tekið í
notkun, fyrir rúmum tveimur árum, og segir lítið annað
hafa komist að síðan.
Oft farið ógætilega – en ekki í þetta skipti
Vinirnir tveir keyrðu austur Bíldsárskarð og yfir í
Fnjóskadal í rjómablíðu, snæddu páskanestið fyrir austan
og óku síðan aftur heim á leið.
„Á leiðinni til baka, vestanmegin í skarðinu, sé ég í
glitta í svartan díl eins og svo oft. Veðrið var dásamlegt,
hlýtt og glampandi sól. Því fylgir smá blinda og þegar ég
kom að þessum svarta díl reyndist það var gloppa, um það
bil tvisvar sinnum tvær bíllengdir að stærð. Hálfgerð
sundlaug.“
Varmalækur hafði brætt þykkt snjóalag niður á mosa-
gróna klöpp eða berg og sleðinn fór þar ofan í; Hall-
grímur keyrði beint á þverhníptan kantinn.
„Ég viðurkenni að hafa oft verið eins og bölvaður bjáni
á vélsleða, keyrt allt of hratt og komið mér í hættulegar
aðstæður sem enginn ætti að setja sig í,“ segir hann.
Bætir svo við:
„En þegar slysið varð dóluðum við okkur á 50-60 kíló-
metra hraða. Það hefði hugsanlega bjargað málinu hefði ég
verið sjálfum mér líkari og verið á enn meiri hraða; þá
hefði ég sennilega flogið yfir. Það er að minnsta kosti mat
reynslubolta í sleðaheiminum og björgunarsveitarmanna
sem komu á staðinn, að ég hefði farið of hægt. Slysið var
því ekki glæframennsku að kenna.“
Lendingin var mjög harkaleg. Hallgrímur tókst á loft,
eftir að hann ók á kantinn, flaug eina 17 metra og sleðinn
á eftir. „Félagar mínir voru rétt fyrir aftan mig og náðu
að sveigja framhjá gloppunni. Gömlu förin sem við keyrð-
um austur voru ekki nema tvo eða þrjá metra frá en við
höfðum ekki orðið varir við neitt þá. Ég er örugglega bú-
inn að keyra þarna 100 sinnum en aldrei séð svona
gloppu.“
Gegndi eiginkonunni
Hallgrímur varð fyrir gríðarlegum áverkum þegar hann
skall á stýri sleðans við áreksturinn „Það högg skaðaði
ósæðina rétt fyrir ofan hjartað og öll vinstri hliðin virðist
hafa farið mjög illa. Nokkur rifbein brotnuðu, hnéliðurinn
vinstra megin molnaði, lærleggurinn og efsti hluti sköfl-
ungsins. Auk þess fór vinstri úlnliður illa og ég var mar-
inn og aumur um allan líkamann. Var í stuttu máli sagt
mjög illa farinn.“
Hann segir það mjög líklega hafa orðið sér til lífs,
óbeint, að eiginkonan er sjúkraþjálfari. „Síðan ég kynntist
henni hef ég aldrei fengið að fara á þessa græju nema
vera í öllum hugsanlegum öryggisbúnaði. Þennan dag var
10 stiga hiti og glampandi sól og ég sá suma félaga mína
sleðast á heiðinni nánast á hlýrabolnum. Það er gríðarlega
freistandi að henda af sér öllum þessum þunga búnaði við
svona aðstæður og njóta þess að fá vindinn í fangið; að
vera glæfralegur, en sem áður hafði ég vit á því að fara í
hálskragann, brynju sem sem er sérstaklega styrkt yfir
hryggjarliði, nýrnabelti, sérstakar hnéspelkur, besta hjálm-
inn, úlnliðsteygjubönd; ég var með allan hugsanlegan ör-
yggisbúnað. Ef svo hefði ekki verið, hefði ég örugglega
skilið við þarna í brekkunni.“
Kjartan Kolbeinsson, vinur Hallgríms, var á sleða fáein-
um metrum aftan við hann þegar slysið varð, um tvöleytið.
„Kjartan hefur starfað í slökkviliðinu árum saman og
Augun á veggnum
kölluðu á hann
HALLGRÍMUR SIGURÐARSON MATREIÐSLUMEISTARI Á AKUREYRI STÓRSLASAÐIST Í VÉLSLEÐASLYSI FYRIR ÞREMUR OG HÁLFUM MÁNUÐI. HANN
STÓÐ „FORMLEGA“ UPP Í FYRSTA SKIPTI EFTIR SLYSIÐ FYRIR FÁEINUM DÖGUM, ÞEGAR MORGUNBLAÐIÐ HEIMSÓTTI ÞAU ÞÓRU HLYNSDÓTTUR, LITLU
DÓTTURINA IÐUNNI VILBORGU OG HUNDINN TUMA. ÞAÐ VAR STÓR DAGUR OG TUMI HORFÐI Í FORUNDRAN Á HÚSBÓNDA SINN UPPRÉTTAN.
Skapti Hallgrímsson skapti@mbl.is
Hallgrímur þegar félagarnir áðu um það bil kortéri fyrir slysið.
Það var Hallgrími afar dýrmætt að fá litlu dótturina, Iðunni Vilborgu, í heimsókn á FSA. Hann hafði lengi horft á hana á ljósmynd.