Morgunblaðið - 23.10.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. OKTÓBER 2013
✝ Ásgeir Jónssonfæddist í
Neðri-Hreppi í
Skorradal 30. júní
1922. Hann lést á
Landakotsspítala
11. október 2013.
Foreldrar hans
voru Jón Jónsson,
f. 19. mars 1885, d.
3. nóvember 1973,
og Emelía Guð-
mundsdóttir, f. 10.
október 1892, d. 10. janúar 1925.
Systkini Ásgeirs voru: Kristín
Sigurrós Jónsdóttir, f. 15. febr-
úar 1921, d. 11. nóvember 2000,
og Einar Kr. Jónsson, f. 3. ágúst
1932, d. 29. október 2012.
Ásgeir giftist árið 1965 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Ásdísi
Guðmundsdóttur frá Sel-
skerjum, f. 8 september 1928.
Ásgeir og Ásdís eignuðust son-
inn Guðmund Ásgeirsson, lög-
unum, en hann vann m.a. við
byggingu Andakílsárvirkjunar
og síðan að viðhaldi hennar, við
almenna vegagerð í Borgarfirði,
ásamt því að vinna sem fjósamað-
ur á Hvanneyri um tíma svo eitt-
hvað sé nefnt. Um fertugt lá leið
hans til Reykjavíkur og starfaði
hann þar við ýmis störf, s.s. við
Slippinn við Reykjavíkurhöfn,
málningarvinnu og raflampa-
gerð. Árið 1963 lágu leiðir Ás-
geirs og Ásdísar saman og hófu
þau fljótlega búskap, í fyrstu í
Andakílsárvirkjun en árið 1964
fluttu þau til Reykjavíkur. Þau
bjuggu í fyrstu á Grettisgötu en
lengst af bjuggu þau í Mar-
íubakka í Breiðholti. Í Reykjavík
starfaði Ásgeir um árabil á bíla-
leigunni Fal við Rauðarárstíg,
eða í um 15 ár. Síðustu ár starfs-
ævinnar starfaði hann hjá Lands-
banka Íslands, bæði á Laugavegi
7 og 77, sem vaktmaður ásamt
öðru.
Útför Ásgeirs fer fram frá
Lágafellskirkju í dag, 23. októ-
ber 2013, og hefst athöfnin kl. 15.
reglufulltrúa, f.
1968, hann er
kvæntur Þóru Jón-
asdóttur. Börn
þeirra eru Kristófer
Fannar, f. 1991, og
Ásdís Dröfn, f. 1997.
Áður eignaðist Ás-
geir dóttur, Sig-
rúnu, tón-
menntakennara, f.
1961. Sambýlis-
maður hennar er
Einar Einarsson. Börn þeirra
eru Eydís Einarsdóttir, f. 1993,
og Katrín Björk Einarsdóttir, f.
1996. Sigrún ólst upp hjá móður
sinni, Kristínu Björnsdóttur.
Ásgeir ólst upp í Neðri-Hreppi
í Skorradal og sinnti fram eftir
aldri almennum sveitastörfum á
búi foreldra sinna. Þegar hann
komst á unglingsaldurinn fór
hann einnig að sinna ýmsum öðr-
um störfum samhliða búverk-
Þér kæra sendi kveðju
með kvöldstjörnunni blá
það hjarta, sem þú átt,
en sem er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar augu,
þótt ei oftar sjáumst hér.
Ó, Guð minn ávallt gæti þín,
ég gleymi aldrei þér.
(Bjarni Þorsteinsson)
Blessuð sé minning þín.
Ásdís Guðmundsdóttir.
„Er ekki best að fara að yfir-
fara fluguhjólið fyrir sumarið?
Guðmundur, komdu nú og hjálp-
aðu mér, haltu á hjólinu, slakaðu á
línunni, ekki, ekki, ekki svona mik-
ið, drengur.“
Þegar ég hugsa til baka til þín
pabbi og þeirra stunda sem við
áttum saman, feðgarnir, þá er
þetta minning sem strax kemur
upp í hugann. Veiðiskapur var líf
þitt og yndi. Á unga aldri fékk ég
strax að fara með þér í margar
skemmtilegar veiðiferðir sem ég
gleymi seint eða aldrei. Fyrsti
fiskurinn og gleðin í kringum
hann, fyrstu laxarnir sem ég
veiddi í Andakílsá, laxinn sem þú
húkkaðir í sporðinn, átökin og
ánægjubrosið þegar honum var
landað. Sögurnar sem þú sagðir
mér þegar þú stökkst á milli bú-
verka og renndir fyrir fisk í ánni
þinni með bambusstöngina að
vopni. Veiðitúrinn sem við fórum
saman á níræðisafmælinu þínu
þar sem þú sast við vatnsbakkann,
ég kastaði út og setti í fisk, rétti
þér stöngina og þú dróst inn og
landaðir honum. Ekki þótti þér
þetta merkilegur veiðiskapur og
fussaðir. Þú kenndir og hjálpaðir
mér með margt þegar ég var að
alast upp, bæði varðandi veiðiskap
og nú auðvitað lífið sjálft. Ég fékk
síðan það hlutverk að hjálpa þér
þegar aldurinn fór að færast yfir
og í okkar síðasta veiðitúr saman
stóð ég nokkurn veginn í sömu
sporum og þú fyrir margt löngu,
að aðstoða þig við veiðiskap, svona
er víst lífsins gangur.
Það eru mun fleiri minningar
sem þú skilur eftir í huga mér,
pabbi, eins og t.d. þegar ég fékk að
keyra á túnunum í Neðri-Hrepp, á
bjöllunni þinni, M-347, sem þú
keyptir beint úr kassanum árið
1964. Þegar þú leyfðir mér og vin-
um mínum að leika í Fal og hjálpa
þér í vinnunni, veit nú ekki hvað
var mikil hjálp í okkur en það var
gaman. Þú varst ekki mikið fyrir
að rifja upp gamla tíma ef frá eru
taldar veiðisögurnar en stundum
náðum við þér á flug og þá var
gaman. Sögurnar af skautaferð-
unum fram og til baka eftir
Skorradalsvatni, skíðaferðunum
upp á Skessuhorn og skíðastökk-
unum á leiðinni niður, 15 metrar
var metið þitt. Þegar þú varst
barn og mættir sauðnautinu á
heimreiðinni að Neðri-Hrepp og
vissir ekki á hvaðan þig stóð veðr-
ið, jeppaferðunum á gamla Willys
og ekki má gleyma mótorhjóla-
túrunum. Þú varst nefnilega mikill
ævintýramaður þó svo að þú vildir
ekki viðurkenna það og líklega hef
ég erft ævintýramennskuna frá
þér.
Við gleymum þessum stundum
aldrei, pabbi, þessum skemmti-
legu stundum sem við áttum sam-
an, þú, ég og mín fjölskylda, og öll-
um þessum minningum sem þú
skilur eftir hjá okkur. Nú förum
við ekki meira saman til veiða en
þú verður með okkur í anda, það
veit ég. Nú ertu kominn á fallegan
stað í öðrum heimi og aldrei að
vita nema þú getir rennt fyrir fisk
þar.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Hvíldu í friði elsku pabbi og afi.
Guðmundur, Þóra, Kristófer
Fannar og Ásdís Dröfn.
„Ertu að keppa eitthvað í
markinu í dag?“
Þessa spurningu fékk ég í hvert
skipti sem ég hitti afa gamla.
Hann hafði virkilega mikinn
áhuga á handboltaiðkun minni en
var jafnframt hræddur um það að
ég myndi lesa yfir mig í laganám-
inu.
Eftir að ég fékk bílpróf gaf afi
mér síðan bílinn sinn, þar sem
hann ætlaði nú að fá sér nýjan.
Reyndist sá kaggi mér vel, en
hann var venjulega kallaður rauða
þruman af okkur félögunum.
Ég á aldrei eftir að gleyma öll-
um þeim jólum sem ég eyddi með
afa, þeim skrautlegu innkaupa-
ferðum sem ég fór í fyrir hann og
þeim bíltúrum sem við félagarnir
áttum saman á rauðu þrumunni.
Þá veitti það mér mikla ánægju
og hlýju að geta hjálpað afa síð-
ustu ár ævi sinnar, sem gerði það
að verkum að ég fékk að heyra
ýmsar sögur um fortíð hans og
fékk þannig að kynnast honum
enn betur.
Það er gott að geta lifað með
þessum minningum og veit ég að
þú fylgist áfram, áhugasamur,
með handboltaiðkun minni og
skólagöngu líkt og þú gerðir. Ég
mun allavega fylgjast með þér.
Nú sefur þú í kyrrð og værð
og hjá englunum þú nú ert.
Umönnun og hlýju þú færð
og veit ég að ánægður þú sért.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
(Þursi)
Hvíldu í friði, elsku afi.
Kristófer.
Látinn er Ásgeir Jónsson frá
Neðri-Hreppi í Skorradal.
Kveðjudagurinn var fallegur, fé
almennt komið af fjalli, haustverk-
in í fullum gangi og farfuglarnir að
búa sig til heimferðar, þetta er fal-
lega lífið.
Allt fram á síðasta dag var
hlustað eftir klukknaslætti náttúr-
unnar, hvernig gengur heyskap-
urinn, var sprettan góð, hvernig
gengur sauðburðurinn, er þessi
eða hinn fuglinn kominn, er fisk-
urinn farinn að gefa sig, er féð
vænt af fjalli?
Allt frá því ég man fyrst eftir
mér hefur líf mitt og fjölskyldu
tengst Ásgeiri Jónssyni. Hann var
slunginn veiðimaður og sagði
skemmtilega frá. Það sem meira
var; maður var öruggur með að
sagan væri sönn. Svo átti hann svo
flottan Willys-jeppa árgerð 1946
sem hvíldi ljómi yfir.
Ásgeir var kvæntur Ásdísi
Guðmundsdóttir, ættaðri af
Barðastönd, greindri og góðri
konu. Ungur missti Ásgeir móður
sína sem alltaf var honum kær.
Ásgeir gekk í framhaldsskóla í
Reykholti þar sem hann gerðist
félagi í Ungmennafélaginu Íslend-
ingi en fyrir það félag keppti hann
í frjálsum íþróttum. En búið var
ekki stórt, því þurfti að vinna utan
heimilis eins og venja var. Farið
var í vinnumennsku á ýmsa bæi í
sveitinni og síðan var unnið að
uppbyggingu Andakílsárvirkjun-
ar sem var erfitt verk enda mikið
unnið á höndum. Ásgeir unni
sveitinni sinni og uppskar mikinn
vinskap og virðingu í staðinn.
Upp úr 1960 var flutt suður og
hóf þá Ásgeir störf hjá Bílaleig-
unni Fal en síðustu starfsárin
starfaði Ásgeir hjá Landsbanka
Íslands við góðan orðstír uns hann
fór á eftirlaun tæplega sjötugur.
Aðalsmerki Ásgeirs voru ávallt
heiðarleiki, lítillæti og traust. Ef
honum var trúað fyrir einhverju
hélt það. Gildi sem samtíminn
mætti taka sér til fyrirmyndar.
Auði og skarti ýmsir ná,
aðra margt þó bagi.
Glitrar bjartast gullið frá
góðu hjartalagi.
(Magnús Gíslason frá Vöglum)
Takk fyrir samfygldina, kæri
frændi, hvíl í friði.
Sævar Geirsson og
fjölskylda.
Geiri föðurbróðir minn kvaddi
okkur föstudaginn 11. okt. sl. Mig
langar að minnast hans hér, með
nokkrum orðum. Pabbi og hann
voru bræður, samfeðra. Geiri var
fæddur og uppalinn á mínu æsku-
heimili. Hann var hluti af mínu lífi,
eins og allra í Neðri-Hrepp, á mín-
um æsku- og uppvaxtarárum.
Hann var fastur punktur í tilver-
unni. Kom alltaf um bænadagana,
alltaf einhverja daga yfir sumarið.
Oftast nokkrum sinnum. Geiri var
mikill stangveiðimaður og kom í
þeim tilgangi heim að veiða í
Andakílsánni á sumrin. Við krakk-
arnir vorum ekki alltaf vel séður
félagsskapur á bökkum árinnar,
þegar veiðin stóð sem hæst. En
það risti nú aldrei djúpt. Geiri var
fiskinn með afbrigðum. Fengi ein-
hver fisk í Andakílsá, þá var það
hann. Margar minningar koma
upp í hugann frá gömlum tíma.
Geiri keyrir í hlað, og Guðmundur
sonur hans, á ljósbláa Volksvagn-
inum. Brjóstsykurspoki var alltaf
með í för, ég hygg í ein 30 ár, og
oft eitthvað sætt og gott úr bakaríi
sem var nú heldur vinsælt í sveit-
inni. Brjóstsykurspokinn alltaf
settur á sama stað í eldhússkáp-
inn, hvort sem var í gamla eða
nýja húsinu. Volksvagninn þá vik-
inn fyrir öðrum fararskjóta í
seinni tíð enda Geiri með bíladellu
alla tíð. Margar sögurnar eru til af
Geira ungum sem aðrir kunna
kannski betur. Ófáar heyrði ég þó
um ævintýralegar ferðirnar þar
sem menn voru verðlaunaðir fyrir
hverja beygju sem náðist, og Geiri
stundum í verðlaunasætinu. Hann
var lífsglaður ungur maður og lét
það eftir sér. Löngu síðar, þegar
ég var orðin fullorðin, rifjast upp
minningar frá Neðri-Hrepp. Ým-
ist við eldhúsborðið eða úr stof-
unni. Geiri ásamt okkur heimilis-
fólkinu skálar í góðu víni, ræðir
lífsins gagn og nauðsynjar. Volga
volga sungin, ásamt fleiru og allir
njóta stundarinnar. Þessar minn-
ingar eru ekki margra en dýr-
mætar þeim sem eiga. Þessar
stundir sem Geiri kom heim í
Neðri-Hrepp voru okkur mikils
virði og honum líka, það veit ég
fyrir víst.
Geiri var alla tíð hraustur enda
91 árs þegar hann kvaddi. Léttur
á löppinni alla tíð. Það var rétt
tæpt ár á milli þeirra bræðranna,
pabba og hans. Mér er minnis-
stæður dagurinn þegar pabbi var
jarðaður. Geiri mætti þar bæði í
kistulagningu og útför. Það var
ugglaust erfiður dagur og langur
fyrir hann, enda ekkert unglamb
lengur. En hann ætlaði sér þetta
og þá gerði hann það. Þarna var
Guðmundur sonur hans, hans stoð
og stytta eins og hann hefur verið í
gegnum árin með svo ótal margt.
Frekari minningar Geira tengdar
geymi ég hjá mér. Nema kannski
eina, því við spauguðum oft með
það að engan mann hef ég hitt sem
var þvílíkt snyrtimenni eins og
hann. Rakaði sig tvisvar á dag.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
að hafa verið samtíða Geira allan
þennan tíma. Hann var litskrúð-
ugur föðurbróðir sem tók mér allt-
af sem jafningja. Blessuð sé minn-
ing Geira frá Neðri-Hrepp.
Steinunn Á. Einarsdóttir.
Ég kveiki á kerti til minningar
um Ásgeir með þökk fyrir sam-
fylgdina.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Nú sefur allt svo vel og vært,
sem var í dagsins stríði sært,
og jafnvel blóm með brunasár
þau brosa í svefni gegnum tár.
Og sá sem alla yfirgaf,
fór einn um fjöll með mal og staf,
hann teygar svefnsins svölu veig,
og sál hans verður ung og fleyg.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Minningin um þig lifir.
Samúðarkveðjur til aðstand-
enda.
Sandra Jónasdóttir.
Ásgeir Jónsson
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SESSELJA GUNNARSDÓTTIR,
Ofanleiti 15,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir mánudaginn
21. október.
Sævar Magnússon, Stefanía Guðmundsdóttir,
Theodór Magnússon, Helga Margrét Guðmundsdóttir,
Brynjar Ómar Magnússon,
Gunnar Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BJÖRGHEIÐUR EIRÍKSDÓTTIR,
Skjóli,
áður Freyjugötu 5,
Reykjavík,
lést á Skjóli aðfaranótt sunnudagsins
20. október.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 25. október
kl. 15.00.
Sigríður Sverrisdóttir, Hlöðver Örn Rafnsson,
Eiríkur Egill Sverrisson, Sigrún Arnarsdóttir,
Erla Sverrisdóttir, Eggert Helgason,
Svanhvít Sverrisdóttir, Albert Klemenzson,
Ástrós Sverrisdóttir, Sigfús Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Látin er móðir okkar,
KOLBRÚN BJARNADÓTTIR
kennari,
Ystafelli í Kinn.
Útför hennar fer fram frá Húsavíkurkirkju
laugardaginn 26. október kl. 13.00.
Jarðsett verður á Þóroddsstað sama dag.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag
Suðurþingeyinga.
Jón, Regína, Helga
og Erla Sigurðarbörn.
✝
Okkar ástkæri bróðir, mágur og frændi,
SIGURBJARNI GUNNAR
ÞORBERGSSON,
lést á Hrafnistu Kópavogi föstudaginn
11. október.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Aðstandendur vilja senda starfsfólki á deild
5-1 á Hrafnistu Kópavogi hjartans þakkir fyrir einstaka
umönnun og hlýtt viðmót.
Ingibjörg Þorbergsdóttir, Auðunn Bergsveinsson,
Þorbergur Ágúst Þorbergsson, Lára C. Þorbergsson,
Kristín Fjóla Þorbergsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Ástkær dóttir okkar, unnusta, systir, frænka
og mágkona,
DAGNÝ GRÍMSDÓTTIR,
lést af slysförum sunnudaginn 20. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Grímur Halldórsson, Hildur Blumenstein,
Lars Matthiesen,
Edda Blumenstein, Árni Pjetursson og börn,
Kristín María Grímsdóttir, Axel Axelsson.