Morgunblaðið - 02.11.2013, Síða 78

78 LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 2013
Fundur! Einhver kallaði yfir salinn að tím-inn væri kominn. Ritstjórnarfundur aðhefjast. Minnti svolítið á sjómennsku:
Ræs, klárir á dekk. Nema að nú var aflinn
fréttir og frásagnir.
Ritstjórnarfundirnir í stóra fundarherberg-
inu í Aðalstræti voru að mínu mati mjög
merkilegir. Við annan borðsendann sat Matt-
hías. Hrifnæmur, jafnvel ákafur, stundum
nokkuð orðmargur. Við hinn endann var
Styrmir, íhugull, rólegur og greindi málin af
skarpskyggni. Sannarlega áhugavert jafnvægi
við borðið. Umhverfis borðið voru svo fram-
úrskarandi blaðamenn: Sigtryggur, Björn
Vignir, Árni Þórarins, Jóhanna Kristjóns-
dóttir, Guðmundur Halldórsson, o.fl o.fl. Að
ógleymdum ljósmyndurunum. Mér fannst við
finna æðaslátt samfélagsins.
Þetta var óvenju viðburðaríkur vetur á Ís-
landi. Guðmundar- og Geirfinnsmál voru til
rannsóknar og menn voru dæmdir í gæslu-
varðhald sem síðar kom í ljós að voru saklaus-
ir. Landhelgisstríð við Breta stóð yfir eftir að
Íslendingar höfðu lýst yfir 200 mílna fiskveiði-
lögsögu. Deilan var afar hörð og fyrirferðar-
mikil í fréttum. Freigátan Andromeda sigldi á
varðbátinn Þór. Síðar lék freigátan Leander
sama leikinn, fleiri árásir annarra skipa fylgdu
í kjölfarið. Átökin voru hörð og hættuleg.
Morgunblaðið fjallaði ítarlega um málið og
fylgdi því eftir með afar harðorðum leiðurum.
Töluverðir jarðskjálftar voru við Kröflu og á
Kópaskeri. Mikil ólga var einnig í stjórnmálum
þennan vetur og miklar og þungar deilur á Al-
þingi. Í sveitarstjórnarmálum var deilt um
Reykjavíkurflugvöll. Landhelgisdeilan var
leidd til farsælla lykta en einhvern veginn
tókst ekki að klára þetta flugvallarmál!
Ég var nítján ára og mitt í öllu þessu róti
skrifaði ég glaður mína fyrstu frétt. Hún
fjallaði um fallega gjöf sem kirkju í litlu bæj-
arfélagi var gefin. Og fullur eftirvæntingar las
ég svo fréttina í Morgunblaðinu daginn eftir.
Svart á hvítu. Stoltur. Ég velti aðeins fyrir
mér hvers vegna Morgunblaðið hefði ekki nöfn
blaðamanna undir svona fréttum! Þetta var
svolítið til umræðu á þessum tíma þar sem
önnur blöð voru oft með slíkar undirskriftir.
En ég var alveg sáttur við niðurstöðuna:
Morgunblaðið stendur sjálft við sínar fréttir!
Næst skrifaði ég um fyrsta barn ársins og
tók viðtal við foreldrana. Afar skemmtilegt. Í
framhaldinu var mér svo hrint fram af brún-
inni og fékk ég mörg verkefni, stór og smá. Ég
fór með Matthíasi upp að Sigöldu að kynnast
órtúlega miklum virkjunarframkvæmdum þar.
Ég fór í flug með Ólafi K. Magnússyni til að
greina frá hertöku varðskipsins á breskum
togara sem varðskipið var með í togi á leið til
hafnar. Og ég var sendur austur á firði til að
skrifa nokkra pistla um loðnuvertíðina. Í fram-
haldinu fór ég með Eldborginni á loðnumiðin.
Ógleymanleg ferð þar sem ég fékk að kynnast
Gunnari Hermannssyni.
Mánuðirnir á Mogganum voru einstakur
skóli og mikilvæg reynsla og skemmtilegur
tími. Ég á margar góðar minningar frá starf-
inu og skemmtilegum og faglegum starfs-
félögum.
Í kjölfarið á blaðamannsstarfinu réð ég mig
svo á Eldborgina til loðnuveiða. Klárir á dekk.
Og nótinni kastað með von um góðan afla.
Ágæta Morgunblað, til hamingju með af-
mælið. Takk fyrir mig.
Einstakur skóli
Ásgeir Haraldsson
barnalæknir
Morgunblaðið/Golli
Ásgeiri Haraldssyni barnalækni var „hrint fram af brúninni“ þegar hann byrjaði á Morgun-
blaðinu og fékk mörg verkefni, stór og smá.
Ásgeir fór um borð í
Eldborgina og skrif-
aði um loðnuvertíð-
ina. Í kjölfarið var
hann munstraður í
áhöfn skipsins.
Starf mitt á Morgunblaðinu spannaðiheilan aldarfjórðung. Ég byrjaði semsumarstarfsmaður 1984, á ritstjórn-
inni í Morgunblaðshúsinu við Aðalstræti.
Mér finnst ég ævaforn þegar ég hugsa til
þess að fyrsta kastið vann ég allar fréttir á
ritvél. Það var hins vegar góð þjálfun í að
móta fréttir í huganum áður en þær voru
settar á blað og nýttist mér vel þegar fram í
sótti.
Ég gekk fréttastjóravaktir á innlendri
fréttadeild í nokkur ár. Laugardagsvakt-
irnar voru oft skrautlegar. Þá þurfti að
klára helstu fréttasíður á hádegi og þegar
gúrkutíðin var allsráðandi, á miðju sumri,
voru fréttalistar oft ákaflega rýrir og stund-
um tæpt að ná að fylla síðurnar. Ljósmynd-
arar voru ánægðir, því myndirnar þeirra
fengu miklu betra pláss en ella. Tvívegis
man ég eftir að hafa klórað mér í hausnum
rétt fyrir hádegi, búin að þurrausa alla lista
og enn var eyða á baksíðu. Í annað skiptið
greip ég til þess ráðs að fletta upp í árs-
gömlu blaði og sá þá að ári fyrr hafði verið
settur upp símklefi í Flatey. Lesendur
Morgunblaðsins fengu því frétt um hvernig
blessaður símklefinn hafði reynst fyrsta árið
– og mikið var nú hægt að teygja úr bless-
uðum símklefanum á hárri, eindálka mynd. Í
annað skipti fékk ómerkileg frétt um verð-
hækkun á mjólkurvöru töluvert vægi þegar
ljósmyndari rétti mér rjómafernu og smellti
af mynd á meðan ég hellti úr henni. Úr varð
önnur há og glæsileg mynd, sem lokaði síð-
asta gati á baksíðu. Ekki held ég að les-
endur hafi almennt áttað sig á því hvernig
sumar áherslur í fréttum fæddust fyrir tóma
neyð í gúrkutíð.
Eftir fjórtán ára starf á fréttadeild flutti
ég mig í greinaskrif. Um tveggja ára skeið
starfaði ég sem blaðamaður Morgunblaðsins
í Bandaríkjunum. Það voru ákaflega góð ár.
Ég vann greinar fyrir Sunnudagsblaðið um
allt sem mér fannst áhugaverðast í Kali-
forníu, þar sem ég bjó, hvort sem það var
Kísildalurinn, orkumál, stjórnmál, erfðavís-
indi, fjölmiðlar eða gullgrafaraæðið sem dró
svo marga þangað vestur. Morgunblaðið
sendi mig út og suður, á íslenska kvik-
myndahátíð í Los Angeles, málþing um Ís-
lendingasögurnar í Washington og ég fór á
milli framboðsfunda í forkosningum í New
Hampshire. Mér þótti nú ekki líklegt að
George sem ég hitti á hamborgarabúllu yrði
síðar Bush forseti, enda laut hann í lægra
haldi fyrir John McCain í kosningum daginn
eftir. Styrmir Gunnarsson var áhugasamur
um þessa tilraun með blaðamann í Banda-
ríkjunum og studdi mig með ráðum og dáð.
Þegar ég hugsa til baka er ein lexía mér
efst í minni. Matthías Johannessen ritstjóri
var allra manna flinkastur blaðamaður og
aldrei kom það betur í ljós en þegar mest á
reyndi. Þegar náttúruhamfarir eða hörmu-
leg slys urðu var hann vakinn og sofinn yfir
fréttaflutningi blaðsins. Ég man vel þegar
hann brýndi fyrir okkur að lífið gengi alltaf
framar dauðanum. Ef bátur fórst þá var
áherslan í fréttunum alltaf fyrst á þá sem
komust af, svo á þá sem fórust. Enginn bar
meiri virðingu fyrir harmi eftirlifenda, en
lexían var skýr: Lífið fyrst, dauðann svo. Ég
vona að Morgunblaðið haldi þá reglu hans
áfram í heiðri.
Lífið fyrst
Ragnhildur Sverrisdóttir
upplýsingafulltrúi
Morgunblaðið/Kristinn
Ragnhildur Sverrisdóttir segir að Matthías Johannessen hafi verið allra manna flinkastur blaðamaður og aldrei hafi það komið betur í ljós en
þegar mest á reyndi: „Enginn bar meiri virðingu fyrir harmi eftirlifenda, en lexían var skýr: Lífið fyrst, dauðann svo.“