Morgunblaðið - 02.11.2013, Qupperneq 88

88 LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 2013
Það var mikið gæfuspor að fátækifæri til að vinna áMorgunblaðinu í tæpan ald-
arfjórðung. Þá voru höfuðstöðvar
blaðsins og öll starfsemi undir einu
þaki í Aðalstræti 6 sem var og er
kjarni borgarinnar. Hjarta stjórn-
málanna, fjármálanna og viðskipta
var í miðborginni og mikið var um
gestagang á öllum deildum blaðs-
ins sem ávallt voru opnar og vel
tekið á móti þeim sem áttu erindi
við starfsfólk blaðsins hvort sem
var ritstjórn, auglýsingum eða
dreifingu blaðsins.
Húsakynnin í Aðalstrætinu voru
þannig úr garði gerð að það mynd-
aðist afar gott og náið samband á
milli starfsfólks af öllum deildum
og fyrir bragðið var um góðan og
gagnkvæman skilning að ræða á
milli allra deilda. Þetta nána sam-
band og tryggð starfsfólks lagði
grunn að því stórveldi sem Morg-
unblaðið varð jafnt í dreifingu sem
og á auglýsingamarkaði. Það hafði
algera yfirburðastöðu sem hafði
svo aftur þau áhrif að á herðum
starfólksins hvíldi mikil ábyrgð.
Starfsfólkið er dýrmætasta eign
blaðsins.
Þegar litið er yfir farinn veg þá
var það mikil lífsreynsla og góð að
fá að vinna hjá Morgunblaðinu. Sá
sem hefur þá reynslu er fær í
flestan sjó. Þar var samankomin
spegilmynd af samfélaginu sem
birtist í fjölbreyttum hópi starfs-
manna blaðsins. Eigendur blaðsins
treystu á starfsfólkið og það gerðu
lesendur og viðskiptavinir þess
einnig . Það birtist svo í styrkleika
þess sem hefur svo lifað með þjóð-
inni.
Ég vil nota tækifærið og óska
Morgunblaðinu innilega til ham-
ingju með aldarafmælið og vona
svo sannarlega að starfsmönnum
blaðsins takist að halda því áfram
ungu og fersku á tímum óvissu á
fjölmiðlamarkaðnum sem kemur
einkum til af síbreytilegri tækni og
endalausum möguleikum á að
koma sönnu, traustu efni til al-
mennins.
Þetta mun verða mikil áskorun
og jafnframt tækifæri til að við-
halda þeirri stöðu sem blaðið hefur
í hugum lesenda sinna. Með
trausti, tryggð og dyggð mun blað-
ið halda áfram að dafna. Ham-
ingjuóskir.
Mikil lífsreynsla að vinna á Morgunblaðinu
Morgunblaðið/Rósa Braga
„Þegar litið er yfir farinn veg þá var það mikil lífsreynsla og góð að fá að vinna hjá Morgunblaðinu,“ segir
Baldvin Jónsson. „Sá sem hefur þá reynslu er fær í flestan sjó.“
Baldvin Jónsson
framkvæmdastjóri
Það er eðlilega margs að minnast ámeira en fjórum áratugum sem list-rýnir, pistla- og greinaskrifandi og
varla vinnandi vegur að tína út það helsta,
nema einkum hvað lýtur að samvinnu minni
við ritstjórnina og þá starfsmenn blaðsins,
sem ég átti farsæl samskipti við. Eitt gnæfir
þó yfir sem er, að allan þennan tíma kom að-
eins einu sinni til alvarlegs áreksturs milli
okkar Matthíasar og Styrmis, þannig að þak-
ið ætlaði að fjúka af Morgunblaðshöllinni,
eins og orða má sennuna, en það var að mín-
um dómi fyrir misskilning og náðum við full-
um sáttum og héldum allir höfði.
Nefni þetta helst vegna þess að ritstjór-
arnir gáfu okkur rýnunum fullt málfrelsi og
skiptu sér lítt sem ekkert af skrifum okkar,
þótt fjarri hafi verið að þeir væru alltaf sam-
mála. Einnig var mikilvægt að þeir fóru ekki
fram á að við sýndum flokksskírteini við
ráðningu okkar enda ekki ætlast til pólitískr-
ar hollustu né að vera málpípur hags-
munahópa, það var önnur ella. Var þó ekki
laust við að ýmsir rugluðu þessu saman
þannig að ami varð af, en það var einkum frá
þeim sem voru svo geirnegldir og samans-
úrraðir skoðunum sínum og skoðanabræðr-
um/-systrum, að blaðið rataði helst aldrei inn
í þeirra rann, var algjör bannvara.
En næsta fróðlegt hvernig þeir sem þann-
ig lásu ekki, þóttust vita betur en við sjálfir
hvernig skoðunum og skrifum okkar væri
háttað og töldu sig geta skotið á okkur úr
moldugum vígahreiðrum sínum. Einnig ber
að nefna að ég var aldrei sendur eitt né neitt
hvorki innan- né utanlands, mér var full-
komlega treyst í þeim efnum, enda kom mér
alltaf jafn mikið á óvart ef viðkomandi lista-
maður/kona spurði hvort ég væri „sendur“ til
að skrifa um sig, og svaraði því helst aldrei.
Mér leið einna best í skrifunum þegar
blaðið var til húsa í Aðalstræti og ritstjór-
arnir voru allt í öllu, jafnvel svo jarðbundnir
að maður kom stundum að þeim við að raða
efni í blaðið í prentverkinu, til viðbótar var
stemningin á ritstjórninni lengstum einstök.
Samskiptum okkar Styrmis og Matthíasar
væri kannski best lýst með táknrænni frá-
sögn af sérstæðu atviki:
Sat á skrifstofu Styrmis sem var búinn að
samþykkja sautján daga dagpeninga í utan-
landsferð en ég var ekki fullkomlega sáttur,
enda mikið og kostnaðarsamt ferðalag fram-
undan en þá segir Styrmir: „Matthías kemur
eftir augnblik og reyndu að vera sniðugur og
fá hann til að fjölga dögum og ég skal vera
samþykkur.“
Fljótlega kemur Matthías ábúðarmikill að
venju, og ég spyr: Mikla skáld, getur þú ekki
fallist á nokkra daga fram yfir þessa sautján
sem Styrmir er þegar búinn að samþykkja?
Þá lítur Matthías með forundran á okkur
til skiptis, gengur svo að borðinu slær
krepptum hnefa á borðplötuna og endurtekur
brúnaþungur „sautján“ og síðan: „Við mót-
mælum allir.“
Okkur Styrmi brá, litum hver á annan í
forundran, og leist í sanni sagt ekki á blik-
una, en þá hvessir Matthías á mig augum og
segir: „Gerir þú þig ánægðan með tuttugu og
tvo?!“
Nei, þessu gleymi ég aldrei …
Stemningin á ritstjórninni einstök
Bragi Ásgeirsson
myndlistarmaður
Morgunblaðið/Kristinn
Bragi Ásgeirsson skrifaði um listir í Morgunblaðið í rúma fjóra áratugi og segir að lengstum hafi verið einstök stemning á ritstjórninni.